Lindin - 01.02.1966, Blaðsíða 13

90
- 13 -
lega vélarhljoSiS nálgast, þeir sán öldn.toppana hvítfyssandi
í 1jósgeislanum allt í kring. Nu reis ein stór alda fyrir
aftan þá, svo að báturinn hvarf fyrir aftan þá, en hann sást
þó fljótlega aftur. Vindurinn stóð á kinnung bátsins, svo að
róöurinn var erfiðari JÓamegin. Skn Báturinn nálgaöist óðum
og var nú aöeins fáeina faöma frá þeim, þá sáu þeir hvar stór
alda reiS yfir bátinn og þá varS allt kyrht, ekkert válar-
hljóö, þeir sá\: hvernig báturinn snerist undan öldunni og
fylltist af sjó. Mennirnir tóku til áranna en kunnu sýnilega
ekkert aö róa, og bátinn tók aS reka. Strákarnir voru ekki
seinir á sár aS snúa bátnum undan öldunni og stefndu til
mannanna. JÓi fann Biblíuna undir peysunni, hann mundi eftir
sögunum um lærisveinana á vatninu, hann vissi þaS, aS einum
var hægt aS treysta, GuS hafSi alltaf síSasta orSiS. Hann
ákvaö aö berjast hinni góSu baráttu, jafnvel til aS hjálpa
þessum óvinum sínum. Hann treysti GuSi. SvipaSar hugsanir
bærSust meS Nonna um leiS og hann kreppti hendurnar um árina
og horföi á ógnvekjandi öldurnar í kring u.m sig. Hann vissi
aS þaS voru ekki aöeins öldutoppar umhverfis, þar var sá,
sem gaf honum kraft og djörfung. Þeir nálguSust nú óöum
mennina, sem satu í bátnum hálffullum af sjó. Þeir kölluðu
til þeirra og sögSu þeim aS stökkva strax upp í og þaS gerðu
þeir, og annar þeirra byrjaði strax aS dæla, en hinn aS ausa.
ÞaS leiS ekki á löngu, áður en þeir sáu ljósin í landi og þá
voru þeir öruggir um stefnuna, þeir stefndu á ljósin, þeir
þekktu rööina á þeim og vissu, hvar prestsetriS var. Innan
skamms voru þeir komnir í var viö tangann milli víkanna og
þá var róðurinn láttur í land.
FÓlkiS stóð á sfcröndinni og horfSi á þá. VeriS var aS