Sókn - 04.10.1933, Blaðsíða 3

S Ó K N
141
miklu verra þar, en í sumum
öðrum laudsblutum, þá láta
menn almennt þá skoðun í
ljósi, að það hafi versnað sið-
an bannið var afnumið í Finn-
landi. Sérstaklega í Haparanda
(Svíþjóðarmegin) er kvartað
yfir, að einkum ungir menn
— einnig fjölskyldufeður —
fari yfir landamærin til Torneá
þar sem helzt lítur út fyrir að
menn geti keypt áfengi hve-
nær sem vera skal og eins
mikið og hver vill hafa. 1 nokk-
uð mörgum byggðum er kvart-
að yfir því sama. Venjulega
drekka menn áfengið í Finn-
landi, og koma svo ölvaðir
aftur yfir landamærin. Það ger-
ir tollþjónum ómögulegt að
skiita sér af neinu. En auk
þess er vitanlega talsverðu af
áfengi smygglað yfir landamær-
in, og þó tolleftirlitið hafi ver-
ið bætt nokkuð, þá kemur ekki
til mála að það geti fyrirbyggt
smyggl til fullnustu, eins og
nú hagar til. Á nokkrum stöð-
um í nánd við landamærin er
t. d. unnið að vegagerð. Þang-
að venja finnskir leynisalar
komur sinar til þess að bjóða
verkamönnum ódýrt finnskt
áfengi, hið svo nefnda »bjarn-
arberjabrennivina, sem fram-
leitl er að tilhlutun finnska
rikisins í þvi skyni að yfir-
vinna áfengissmyglana í sam-
keppninni. Sagt er að þeim
þyki gott að skipta við Svia,
þeir borga eins og upp er sett
— og í sænskum peningum.—
Ymsar tillögur um varnarráð-
stafanir gegn þessum ófögnuði
hafa komið fram, þar á meðal
að innleiða á ný vegabréfa-
skoðun fyrir alla, sem fara
yfir landamærin, og einnig að
banna drykkfeldum fjölskyldu-
feðrum algerlega allar ferðir
yfir landamærin«. — »Refor-
matorn« endar frásögn sína
með þessum orðum:
»Það virðist eins og afnám
bannsins hafi ekki haft fullt
svo góðar afleiðingar, sem spáð
var frá hálfu vissra manna í
desember 1931. Það er ekki
alveg óhugsandi að einhverjir
finnskir kjósendur, bæði karl-
ar og konur, sem atkvæði
greiddu gegn banninu þá, klóri
sér dálítið áhyggjufull á bak
við eyrað núna og spyrji:
»Hvaða vitleysu höfum við
nú gert rétt einu sinni?«
Islenzkir kjósendur þurfa vel
til að gæta, að þeir fái ekki
ástæðu til að leggja sömu eða
lika spurningu fyrir sig í fram-
tíðinni.
Höfðingjarnir vilja mig og
mér er þá a... sama um
almúgann.
Þegar eg leit yfir undirskrift-
irnar í Andbanninga-plagginu
á laugardaginn var rifjaðist
upp fyrir mér eftirfarandi saga:
Prestur nokkur sótti um
brauð í kaupstað og þóttist
hafa fengið ákveðin loforð allra
höfðingja og heldri manna,
sem hlut áttu að máli, fyrir
því. Hann var því öruggur um
kosningu sina og sagði við
einn kunningja sinn: »Höfð-
ingjarnir vilja mig, og mér er
þá a... sama um almúgann«!
En nú fór, eins og stundum
endranær, að »oft er í holti
heyrandi nær«, og fréttu al-
þýðumenn kaupstaðarins um-
mæli prests, og það sýndi sig,
að þó honum væri sama um
þá, var þeim alls ekki sama
um hann. Þeir sýndu, að þeir
þóttust geta verið án hans, þó
höfðingjarnir vildu hann. Þeir
sögðu: Nei! — og kusu keppi-
naut hans.
Höfðingjarnir vilja áfengið
— meira og sterkara áfengi —.
Þeim er líka sama um »almúg-
ann«. En það er ekki víst að
alþýðumönnum sé eins sama.
Engír vita betur en alþýðu-
mennirnir og alþýðukonurnar,
hvílíkt böl áfengið er, engir
ættu að skilja það betur en
alþýðan, að áfengisgróðinn,
hvort heldur hann lendir hjá
einstökum mönnum eða það
litla, sem í ríkissjóðinn rennur,
er blóðpeningar dregnir úr
vösum fátæklinga, teknir frá
svöngum börnura og mæðrum.
Enn erum við ekki öll svo
gömul og þregit, að við treyst-
um okkur ekki til að komast
á kjörstað fyrsta vetrardag, til
þess að segja eftirminnilegt —
Nei.
Þó þeim sé saina um okkur,
þá getum við sýnt, að okkur
er ekki sama — og setjum því
krossinn framan við — Nei.
Gamall maður.
Vínsölubúð er slærnur banki.
Þú leggur inn fé þitt —
og glatar því.
Tímann — og glatar honum.
Æruna — og glatar henni.
Heilsuna — og glatar henni.
Sjálfstjórnþína—ogglatarhenni.
Heimilisánægju — og glatar
henni.
Farsæld konu þinnar og barna
— og glatar henni.
Sálu þina — og glatar henni.
Finnst þér nauðsyn til bera,
að slikir bankir séu slar/rœktir
og þeim fjölgað með þjóð vorri f