Feykir - 27.01.2021, Blaðsíða 8

Heilir og sælir lesendur góðir.
Það er Ingólfur Ómar sem leggur okkur til
fyrstu vetrarvísurnar í þennan þátt.
Garri tíðum gellur hátt
galdur stríðan þylur.
Veldur kvíða virkir mátt
vonsku hríðarbylur.
Geisar víða vonskuhríð
veldur tíðum streði.
Vetrartíð og veirustríð
varnar lýðum gleði
Foldin stynur föl á brá
frostið læsir klónum.
Emja freðin ýlustrá
úti í köldum mónum.
Er svo heppinn að eiga í dóti mínu
ágætar vísur eftir okkar góða vísnavin
og gleðimann, Reyni Hjartarson. Læt nú
loks verða af því að gera þeim nokkur
skil. Þegar hann, eins og stundum er
sagt, komst nálægt því að nálgast aldur
launamanna varð þessi til:
Létt hefur á lífsins raun
ei lengur þarf að bíða.
Ég er að fara á ellilaun
og engu þarf að kvíða.
Þegar við, Íslandsbörn, þurftum að lifa
ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur orti
Reynir:
Ó, þessi blessuð bifukolla
bláhvítan sinn hristir haus.
Hún er eins og riðurolla
röltir um þingið sinnulaus.
Einhverju sinni þegar nálgaðist
alþingiskosningar orti Reynir:
Ég atkvæðinu varla veld
veðrin seint mun rofa
því allir svíkja að ég held
öllu sem þeir lofa.
Á góðum degi fór Reynir með vinafóki
á veitingastað. Einn úr hópnum þurfti
skyndilega að fara á salerni og er hann
kom til baka var þessi vísa tilbúin hjá
Reyni:
Kom hann til baka úr kamarsför
kátur af brenndum vínum,
gyrtur í brækur með glott á vör
gangandi í hægðum sínum.
Síðastliðna vetur hefur blossað upp
hugsjón sem kennd er við Mottumars sem
er átak á vegum Krabbameinsfélagsins.
Hvatt var þar til þess að karlar söfnuðu
skeggi en lítið minnst á konur í því
sambandi. Tek heilshugar undir þessa
tillögu Reynis.
Nú finnst mér skeggið fyrir bí
og flest þar hrunið kringum
því komi næst að keppt sé kvenna þríhyrningum.
Það er Sigurlína Hermannsdóttir sem segir
í næstu limru frá sannsögulegum atburði.
Vísnaþáttur 776
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) frida@feykir.is
Heillaður starð´ann á Hrönn
sem var helvíti lekker og grönn.
Hann stökk hana svo stelpunni brá
og þá vöfðust þeim tungur um tönn.
Kannski er nútímafólk hætt að kunna þessa
þekktu vísu gamla Matthíasar Jochums-
sonar:
Bráðum kveð ég fold og Frón
fer í mína kistu,
rétt að segja sama flón
sem ég var í fyrstu.
Sigurður Jónsson frá Haukagili var þekktur
hagyrðingur og vísnasafnari á sinni tíð.
Bróðir hans, Björn, var einnig góður
hagyrðingur og mun þessi eftir hann,
sem glöggt má sjá að gerð er í svörtu
skammdegi.
Muna þyngir minn, er sest
myrkur kringum hreysið
en tvíllaust þvinga tel ég mest
tilbreytingarleysið.
Jónas Jónasson er sagður höfundur að
þessari skrýtnu hringhendu
Hug við vendum varúðar
virðum bendum fremur,
fyrr en endir ævinnar
oss að hendi kemur.
Trúlega er þetta skammdegisvísa sem
kemur hér næst. Höfundur Lára Árnadóttir
frá Húsavík.
Langar nætur ljósið brást
lítið bætir trúin.
Festi rætur eitruð ást
öll er kæti flúin.
Það er Einar Karl, áður bóndi á Fljótsbakka,
sem er höfundur að þessari. Veit því miður
ekki tilefni hennar.
Sér í Moggann Bjarni brá
bjó til stiklur þvert um svaðið.
Stökum, hálum steinum á
staulaðist yfir hundasvaðið.
Sá góði vinur og félagi hér áður fyrr á
mótum hagyrðinga, Jakob Jónsson á
Varmalæk, mun hafa verið á heimleið frá
jarðarför er hann orti svo:
Í fjarska heyrði ég óminn
af innantómu tali
um trú og von og kærleik
og Drottins gullnu sali.
En einhvern veginn fundust
mér vera þörfust verkin
að vekja upp þann dauða
en moka yfir klerkinn.
Gott er enn að ná því marki að setja saman
þátt fyrir blaðið okkar. Gott að enda nú
með þessari auðskildu vísu Ragnhildar
Einarsdóttur:
Ef þú vaknar volandi
og vömbin eitthvað skrýtin.
Fjandi er það freistandi
að fá sér þá einn lítinn.
Veriði þar með sæl að sinni.
Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
Nú þegar tvítugsafmælið
mitt nálgast óðum, ásamt
fleiri tímamótum, þá
hef ég mikið verið að
hugsa til baka. Það er
eflaust undarlegt fyrir
marga að velta sér upp
úr slíku um tvítugt þegar
maður er rétt að komast
á fullorðinsárin, en ég
held það sé mikilvægt
upp á hvað maður velur
að taka með sér áfram
út í lífið.
Ég er langyngst systkina
minna og ólst því upp
sem eina barnið á
heimilinu. Ég fór heldur
ekki í leikskóla, sem
hafði sína kosti og galla.
Það olli til dæmis mikilli
tilvistarkreppu þegar ég
var sex ára og var að
byrja í skóla, þá áttaði ég
mig á þeirri hræðilegu
ÁSKORENDAPENNINN | palli@feykir.is
Þórdís Eva Einarsdóttir Grænuhlíð Austur–Húnavatnssýslu
Tímamót
Þórdís Eva Einarsdóttir. MYND AÐSEND
þær voru nokkrar en ég
kláraði nú reyndar enga
af þeim. Ætli það hafi
samt ekki sýnt sig mest í
vinafjölskyldunni sem ég
átti. Ég hef heyrt því fleygt
að kannski hafi þetta
verið huldufólk en ég
efast nú um það, þau eru
allavega fyrir löngu hætt
að heimsækja mig. Þetta
var mjög stór fjölskylda
sem ég varði miklum tíma
með. Foreldrarnir hétu
Holdigobbi og Karotta og
áttu 16 börn. Ég man ekki
nöfnin á börnunum nema
einni unglingsstelpunni
sem hét Tunga. Þau óku
um á rútu sem var svo
stór að þegar hún beygði
heim afleggjarann fannst
mér sem afturendinn
sveiflaðist út fyrir veginn.
Þau áttu hvorki meira
né minna en tvö hesthús
heima og skiptu þeim á
milli sín. Til að komast
í hesthúsið hennar
Karottu þurfti ég að
labba á milli stólpanna
á rafmagnsstaur niðri
á túni, þar voru dyrnar
sem gengið var inn í
hesthúsið. Hesthúsið
hans Holdigobba var
undir heyvagni og fór ég
oftar þangað. Þetta var
indælisfólk.

Þegar ég hugsa til baka er
óhjákvæmilegt að hugsa
um pabba minn, en hann
dó árið 2017, þegar ég
var 16 ára. Þær minningar
sem mér hefur fundist
vega mest eru frá því
ég var lítil, smáatriði og
hversdagslegar venjur.
Eins og að fara saman að
gefa kindunum, vera með
honum í bæði traktor og
bíl þar sem hann kenndi
mér ýmsar barnavísur
sem ég svo lærði utan að
og fór oft með. Eitt vorið í
traktornum kenndi hann
mér lagið um lóuna og
ég söng það hástöfum
fyrir hann. Þegar ég
var mjög lítil rúlluðum
við bolta á milli okkar á
eldhúsgólfinu og ég man
hvað mér fannst gaman
þegar ég hljóp í fangið á
honum og hann lyfti mér
hátt upp í loft. Það er því í
raun ekki flókið hvað það
er sem ég tek með mér
inn í fullorðinsárin, ég tek
pabba minn með mér.
- Ég skora á Gunnlaugu
Kjartansdóttur að verða
næsti penni.
staðreynd að ég myndi
aldrei aftur hafa heilan
vetur þar sem ég gæti
bara leikið mér. Þegar ég
var að alast upp þurfti ég
því að reiða mig á sjálfa
mig og ímyndunaraflið.
Ímyndunaraflið sýndi
sig til dæmis í bókunum
sem ég byrjaði að skrifa,
8 04/2021