Ylfingablaðið - 01.05.1937, Side 3

YLFINGABLAÐIÐ
3
Eitrið.
Gunnar hafði mjög gaman af sprengingum,
og þess vegna fór hann, þegar hann átti pen-
inga, út i hornbúðina og keypti sér púðurkerl-
ingar, hvellhettur eða eitthvað sem sprakk. Nú
var farið að líða að gamlárskvöldi, og hann var
farinn að safna miklum púðurbirgðum, því hann
hafði hugsað sér, að sprengja upp gamla
vígið sitt á gamlárskvöld. Ef hann eignaðist
nokkurn eyri, þaut hann út í hornbúðina með
hann, og keypti púður. Þegar hann kom heim
með það, stakk hann því í skáp nokkurn, inn-
anum ýmisleg föt, svo sem kjóla, sokka, undir-
föt, o. s. f. Loksins rann upp sá langþráði dag-
ur, það átti að sprengja vígið kl. 4, því að Gunn-
ar var boðinn út um kvöldið til frænda síns,
sem hét Hansen. Hann vissi nú hvernig þar var
að vera, allt of hátíðlegt, og svo voru stelpurnar
þar rigmontnar, og maður varð að sitja eins og
brúða, en það var ekki að fást um það, nú var
um að gera að skemmta sér þangað til.
Nú var klukkan fjögur, Pétur og allir hinir
strákarnir voru komnir, og nú áttu hátíðarhöldin
að byrja. Gunnar hélt hjartfólgna rœðu yfir víginu
sem átti að skemma. Snærið, nei ég meinti nú
kveikjuþráðurinn var festur við tré og nú var
allt tilbúið. Einn af drengjunum hét Þorsteinn,
hann hafði þann ljóta vana að kasta eldspýtum
út um allt, ein eldspýta lenti í kveikjuþræðinum
og bum — bum — bum, allt í loft upp. Það
sást varla í strákana, það var svo mikill reykur,
og Gunnar sagði: »Þetta var ekkert garnan við
nutum þess ekki«. Er hann hafði þetta mælt,
kallaði Pétur og sagði: »Það er að kvikna í þér
Gunnar.« Gunnar fann líka að það var eitthvað
einkennilega heitt, hann sá þar tunnu rétt hjá,
og áður en nokkur vissi af, var hann kominn á
höfuðið í tunnuna, og er hann eftir langa mæðu
gat brölt upp úr tunnunni, sagði hann við strák-
ana, að nú væri allt búið og þeir mættu fara.
Hann fór upp í herbergið sitt og skifti um föt,
þegar hann kom niður, spurði móðir hans hann,
hvaða hvellur þetta hefði verið, þá sagði Gunn-
ar: »Það var smávegis púðurkerling.- »Hún hefir
vist verið nokkuð stór.« »Ó já, 360 hestafla.«
Framh.
Drengurinn, sem ekki lét
sér allt fyrir brjóstibrenna
Þessi saga, sem fer hér á eftir, gerðist á að-
fangadag norðarlega í Noregi.
Það var einu sinni drengur, sem bjó ineð
ömmu sinni upp í fjöllum. Báðir foreldrar
hans voru dánir, mamma hans dó áður en
liann gat gengið, en pabbi hans af slysi. Her-
mann (en svo hét drengurinn) hjó þessvegna
aleinn með ömmu sinni.
Hann var Íaghentur og snarráður og bjó yf-
ir öllum kostum, sem máttu prýða dreng á
þeim aldri sem hann var á.
Hann fór oft niður í þorpið til að selja eitt-
hvað sem liann hafði búið til.
Nú ætlaði hann að fara á bóndabæ einn
þar i nágrenninu, sem hét Helgisetur, af þvi
að bóndinn hafði beðið hann að smiða fyrir
sig nokkurskonar bala (úr tré), og nú var
liann að leggja á stað þangað, náttúrlega á
sleða, nú lagði liann á stað, kvaddi ömmu
sína og liún hað hann að vera ekki lengi,
síðan tók hann í bandið og liélt á stað. Svona
labbaði liann svo að ekkert har til tíðinda
þangað til hann var kominn hálfa leið að
liann Iieyrði eittlivað óp, hann liélt að það
væri í veðrinu, en þegar liann lieyrði þetta
nokkrum sinnum, þá leit hann upp, sá liann þá
þegar frá liverju ópin voru. Hvað lialdið ])ið
að það tiafi verið? Það voru úlfar, það voru
I, 2 og 3 já, Iieill hópur, livað átti hann að
gera,nú voru góð ráð dýr. Eins og örskot tók
hann hníf sinn úr sliðrum, skar böndin, sem
voru til að liatda balanum kyrrum, lét hal-
anu niður á snjóábreiðuna og hvolfdi lionum
vfir sig. Nú komu úlfarnir liver á eftir öðr-
um og flögruðu kringum balann og reyndu að
lifta honum upp en árangurslaust. Hermann
var að gefast upp og þó gafst hann ekki upp.
Nú sat hann rólegur, en úlfarnir flögruðu
upp á balann. Allt í einu sá hann trýni á úlfi
stingast undir balann, eins og eldibrandur
tók hann lmífinn og lyfti balanum snöggt upp
og stakk hnífnum á kaf í úlfinn. Þegar félag-
ar lians sáu þetta voru þeir svo hræddir, að