Austurglugginn - 04.11.2021, Síða 12

á við gjörólík verkefni þeim sem
þar var fengist við. Hversu mikil og
langvarandi þessi mótun er vænti
ég að sé persónubundið og líklega
tekur maður sjálfur minnst eftir
einkennunum.
Ég er uppalinn í sveit og var með
sterk tengsl við átthaga mína fram
á allra síðustu ár þó svo ég hafi búið
í þéttbýli nær öll mín fullorðinsár,
þar sem helstu viðkomustaðirnir
hafa verið Egilsstaðir, Reykjavík
og Varsjá.
En um hvaða einkenni upprunans
er ég að tala? Eins og ég nefndi
tek ég líklega minnst eftir þeim
sjálfur, en þó eru nokkur sem ég
hef tekið eftir eða verið bent á. Í
sveitalífi æsku- og uppvaxtarára
minna var t.d. ekki komið við
í matvöruverslun á hverjum
degi, kannski bara einu sinni í
viku. Þá var líka reynt að sinna
margvíslegum erindum í hverri
ferð, þ.e. nýta ferðina sem best.
Þetta var mjög skiljanlegt þegar
allan útréttingar kölluðu á bílferðir
og veður, færð og annir heima fyrir
gátu hamlað ferðum af bæ. Bílaeign
er óhjákvæmileg fyrir flesta sem
búa í dreifbýli en þar sem ég er
nú (í Reykjavík) hef ég svo litla
þörf fyrir bíl dagsdaglega að ég
sá enga ástæðu til að endurnýja
útkeyrða jepplinginn minn þegar
hann gafst upp á mér og tilverunni
í miðju sumarfríi árið 2020. Það er
í fyrsta sinn síðan ég fékk bílprófið
17 ára gamall. Raunar hafði ég litla
þörf fyrir bílinn síðustu ár (bjó þá
mestmegnis í Varsjá) en hélt samt
áfram að eiga hann.
Þó ég búi nú með fleiri en eina og
fleiri en tvær matvöruverslanir í
viðráðanlegri göngufjarlægð er enn
mjög ríkt í mér að versla einu sinni
í viku og helst hengja einhverjar
frekari útréttingar ár sömu ferð.
Þessi hugsunarháttur hefur fylgt
mér alla tíð. Þarna er vaninn við
stjórn – þörfin fyrir að nýta ferðina.
Þetta er samt sem áður ekki rökrétt
í því umhverfi sem ég bý í núna –
þar sem ég labba framhjá stórri
matvöruverslun hvern virkan daga
á leið til og frá vinnu. Þessi vani
hefur svo að auki tilfinnanleg
líkamleg áhrif þar sem ég rogast
með vörurnar út úr búðinni (mun
meira en ég ætlaði að kaupa, að
sjálfsögðu!), bakpokinn fullur og
innkaupapokar í hvorri hönd.
Rauður í framan og blásandi heiti
ég mér því á heimleiðinni að láta
af þessum vana áður en handleggir
og axlir slitni af einn daginn. En
þau fyrirheit gleymast um leið og
vörurnar eru komnar á sinn stað.
Í staðinn situr eftir ánægjan yfir
því hvað ég hafi nú nýtt þessa
„bæjarferð“ vel. Sveitin er enn í
sálinni.
Góður gangur hjá „skrýtnustu sjoppu landsins“
Rekstur einu verslunarinnar á Stöðvarfirði var í járnum árum saman
„Þetta stóð tæpt lengi vel en eftir
þetta sumarið hafa ferðamenn,
bæði innlendir og erlendir, bjargað
okkur duglega,“ segir Rósmarý
Dröfn Sólmundardóttir, einn
rekstraraðila einu verslunarinnar
á Stöðvarfirði.
Rósmarý andar léttar þessi dægrin
eftir að hafa fjárfest, ásamt Ástu
Snædísi Guðmundsdóttur, í
og staðið vaktina í versluninni
Brekkunni síðan árið 2005. Rekstur
verslunarinnar var lengi erfiður þegar
jafnt og þétt fækkaði í bæjarfélaginu
eftir að stórútgerð þar lagðist alfarið
af sama ár og þær stöllur tóku við.
Það hefði verið töluverður spotti
fyrir Stöðfirðinga að fara eftir
nauðsynjum ef Brekkan hefði hætt
starfsemi en heimafólk hefur þó
verið eins duglegt og hægt er að
versla en fámennið hefur auðvitað
tekið toll.
Ferðamenn til bjargar
„Það sem bjargaði okkur var tvennt.
Annars vegar þessi stríði straumur
ferðafólks þetta árið og kannski
ekki síður að við erum aðeins meira
en bara verslun eða kaffihús,“ segir
Rósmarý aðspurð. Þar meinar hún
að ekki aðeins er hægt að fá þar
kaffi og kleinu í rólegheitum eða
versla mjólkina, brauðið, skinku
með og aðrar helstu nauðsynjar í
versluninni heldur er einnig boðið
upp á heitan heimilismat, á efri hæð
verslunarinnar má finna kynstrin öll
af ýmsum varningi til sölu og síðast
en ekki síst geta síþyrstir fengið sér
bjór eða vín þegar líða fer að kvöldi.
„Ef frá eru taldir þessir örfáu
eldrauðu dagar á árinu, jól og páskar
og svoleiðis, þá erum við með meira
og minna opið allan ársins hring,“
segir Rósmarý. „Það nánast hægt að
ganga út frá því sem vísu að hér er
opið ef fólk þarf á einhverju að halda
á eðlilegum tíma sólarhringsins.“
„Auðvitað getum við ekki keppt
við þessar stóru verslanir og auðvitað
fara margir héðan í Krónuna eða
Bónus þegar gera á stórinnkaup. Það
er bæði skiljanlegt og eðlilegt. Við
reynum að stilla verði í hóf hér en við
keppum aldrei við stórverslanirnar.
Við njótum engra magnafslátta
og við þurfum að fara langt eftir
vörunum tvisvar til þvisvar í hverjum
mánuði. Það allt kostar sitt.
Skrýtnasta sjoppa
landsins?
„Ég segi oft að þetta sé skrýtnasta
sjoppa landsins,“ segir Rósmarý
og brosir. „Annars vegar eru bara
Íslendingar að vinna hér og hins
vegar seljum við ekki tóbak. Mín
reynsla er að slíkt er ekki bara
sjaldgæft heldur nánast óhugsandi
annars staðar.“
Lukkunnar pamfíll
Til gamans má geta þess að annar
stærsti vinningurinn í Lottóinu um
síðustu helgi, tæpar 200 þúsund
krónur, fór líklega á Stöðvarfjörð en
miðinn umræddi var einmitt keyptur
í Brekkunni.
AE
1041 0966
UMHVERFISVOTTUÐ PRENTSMIÐJA
www.heradsprent.is
Hrafnkell Lárusson
Lokaorð
Sveitin í sálinni
Uppruninn heldur áfram að móta
líf manns og hugsunarhátt þó
svo að maður flytjist á brott frá
æskustöðvunum og fari að takast
Mynd: Rósmarý við afgreiðsluborðið. Reksturinn tekið kipp til hins betra eftir mörg mögur
ár. Mynd: AE.