Kirkjublaðið - 29.10.1951, Síða 2

2
KIRKJUBLAÐIÐ
Merk prestskona
látin

Sjötugur
SÉRA BJARNI JÓNSSON
vígslubiskup
Hróður séra Bjarna eyk ég
ekki, þótt ég riti um hann ör-
fáar línur. Það er starf hans,
sem heiðrar hann. En skylt er
oss, sem hann hefur þjónað
með boðun orðsins og sakra-
mentanna, að virða það og
þakka, og ljúf er sú skylda.
Prédikun séra Bjarna er sér-
kennileg, ekki sakir viðleitni til
frumlegra setninga, kenninga
eður sjaldgæfra orða, heldur
hins, sem eðlilegt er: alíslenzks
alþýðlegs orðfæris, sem er jafn-
framt hátíðlegt, en fyrst og
fremst lúthersks boðskapar.
Stuttar, leiftrandi setningar,
snögg og glögg rökvísi og
brennandi hjarta fluttu einfald-
an, öruggan fagnaðarboðskap.
Hann boðar Krist.
Kirkjulegur var hann í allri
prestsþjónustu. Hann vakti yf-
ir venjum kirkjunnar. „Af
hverju er ekkert ljós á altarinu
í dag?“ kann margur að hafa
spurt, sem hlýddi messu í Dóm-
kirkjunni á föstudaginn langa.
Af engu öðru en því, að þetta
er kirkjuleg venja. „En það var
alltaf ljós á altarinu hjá hon-
um séra Bjarna", sagði barnið,
og það er satt. Hann kveikti
ljósin. Tvö kerti eiga að standa
á altari: lögmál og fagnaðarer-
indi. Þau stóðu þar, bæði í ytra
og innra skilningi.
Biblíulegur var hann í boðun
orðsins. Orðfæri hans var mót-
að af sálmum Davíðs, spádóm-
um Jesaja og spakmælum Saló-
mons.En ekki það eitt. Kenning
hans var biblíuleg. Hann mætti
mörgum, sem börðust við efann.
Þeir gátu ekki trúað því, sem
Biblían kenndi. Þá spurði séra
Bjarni ekki: „Hverju getur þú
ekki trúað?“ heldur: „Hverjum
getur þú ekki trúað?“ og benti
á þann, sem óhætt er að treysta,
Jesúm Krist. Hann talaði aldrei
léttvæg orð um dauðann, en
hann boðaði orð lífsins um
hann, er sigrar hinn síðasta
óvin.
Ég finn það sjálfur, hve ó-
eðlilegt er að skrifa allt þetta
í þátíð. Svona er séra Bjarni.
Hann er enn boðberi orðsins,
boðandi Krists. Ég hef verið á
mörgum biblíulestrum hjá séra
Bjarna. Hann er listamaður á
því sviði. Ég veit, að hann á
eftir að prédika og tala oft og
víða, en ég vænti þess, að hann
eigi einnig eftir að flytja marga
biblíulestra. „Land, land, land,
heyr orð Drottins".
Vinir séra Bjarna þakka
honum mikið og gott starf á
þessum tímamótum og fagna
því, að Guð gefur honum krafta
til meira starfs.
Guð blessi séra Bjarna og
heimili hans.
Magnús Runólfsson.
Hinn 23. ágúst s. 1. andaðist
að Stað í Grunnavík frú Guðrún
Jónsdóttir kona séra Jónmund-
ar Halldórssonar.
Hún var fædd að Eyrar-Upp-
koti í Kjós 12. júní 1865.
Eoreldrar hennar voru Jón
bóndi Guðmundsson og kona
hans Guðrún Konráðsdóttir.
Hún giftist séra Jónmundi
Halldórssyni 25. sept. 190(7, en
nokkru síðar, hinn 14. okt., tók
hann prestsvígslu, sem aðstoð-
arprestur til séra Helga Árna-
sonar í Ólafsvík. Síðan fór hún
með manni sínum að Barði í
Fljótum 1902, og í Mjóafjarðar-
prestakall 1915. Að Stað í
Grunnavík hafa þau hjónin búið
og starfað fyrir kirkjuna frá
því 1918. Eignuðust þau 7 börn
og eru nú 3 þeirra á lífi.
Prestskonustaðan er vanda-
söm og oft erfið. Hefir jafnan
verið mikil risna á prestsheim-
ilunum hér á landi, víða er
prestssetrið í námunda við sókn-
arkirkjuna og öllum er kunnugt
um hverja gestkomu það hefir
í för með sér á heimili prests-
hjónanna. Oft er húsbóndL
heimilisins á ferðalögum, í
embættiserindum og verður
húsfreyja þá að verða hvort-
tveggja í senn, húsbóndinn og
húsfreyjan.
Frú Guðrún var mjög mikil
húsmóðir og frábær kona fyrir
margra hluta sakir. Hún stóð
við hlið manns síns í störfum
hans, erfiðleikum hans og
reynzlu, svo sem bezt mátti
verða og var honum vinur í
raun.
Heimili þeirra hjóna var á-
valt rausnar og gestrisnisheim-
ili og hafði orð á sér fyrir örlæti
og góðvild. Þar var líka oft gest-
kvæmt því hjónin voru bæði að-
laðandi, glaðlynd og göfuglynd
Það stóð opið vegfarandanum,
sem að garði kom og það var
athvarf þeim, sem minstir voru
og vantaði athvarf og skjól.
Munaðarlaus börn komu mörg
til þeirra á fyrri árum og tók
frú Guðrún á móti þeim með
móðurlegri blíðu og annaðist
þau með mikilli umhyggju og
kærleika. Það mun hafa verið
slíkur einstæðingur sem fyrst
gaf henni nafnið „Góða
mamma““, og upp frá því varð
ástvini hennar og öðrum er
næstir henni stóðu tamt að
nefna hana því nafni. Um-
hyggja hennar og ástúð varð
til þess að hún var elskuð og
virt af öllum þeim, sem hana
þekktu og mun mynd hinnar
góðu, göfugu konu aldrei líða
þeim úr minni. En sérstaklega
verður mynd hennar og minn-
ing varðveitt af börnum hennar
og ættmennum, því betri móður
en hana var vart unnt að hugsa
sér.En um fram allt man lífs-
förunautur hennar og bezti vin-
ur hana og þakkar Guði hina
dýrmætu gjöf.
Kirkja íslands þakkar frú
Guðrúnu hennar mikla og góða
starf. Hún gegndi skyldu sinni,
sem eiginkona og móðir sem
bezt má verða og hún var jafn-
framt eins og fagur ljósgeisli,
sem vermdi alla þá sem með
henni dvöldu og ef til vill eink-
um þá, sem fáa áttu að og einir
voru á kaldri braut. — Hún var
ein af ágætustu konum íslenzku
þjóðarinnar, sem aldrei verður
þakkað eins og vert er.
Mynd hennar og minning mun
lýsa öllum þeim, sem hana
þekktu og henni unnu, til æðri
lífs og betri heima.
S. S.
Fjölmennt kirkjumót
í Vík í Mýrdal
Síðastliðinn sunnudag var
efnt til kirkjumóts í Vík í Mýr-
dal og voru þar saman komnir
allir kirkjukórar prófastsdæm-
isins. Mótið hófst með messu og
prédikaði séra Gísli Brynjólfs-
son prestur á Kirkjubæjar-
klaustri, en séra Jón Þorvarðar-
son, prófastur þjónaði fyrir
altari.
Allir kirkj ukórarnir sungu
við messugjörðina. Eftir messu
hófst fundur í kirkjunni og
flutti prófastur ávarp. Þar
sungu kirkjukórarnir einnig
saman undir stjórn Ezra Péturs-
sonar læknis. Séra Jón Þor-
varðarson flutti erindi er hann
nefndi Kirkjan og þjóðlífið.
Ezra Pétursson lék þá einleik
á fiðlu. Séra Valgeir Helgason
flutti ræðu og sálm, er hann
hafði ort, en síðan sungu kór-
arnir enn undir stjórn séra Jóns
Þorvarðarsonar. Jón Kjartans-
son sýslumaður flutti að lokum
ávarp og þakkaði kirkjukórun-
um fyrir hið mikla menningar-
starf þeirra í héraðinu.
Safnaðarkonur í Vík buðu
síðan kirkjukórnum og fleiri
gestum til kaffidrykkju. Þar
voru margar ræður fluttar.
Einkum var Ezra Péturssyni
fluttar miklar þakkir fyrir starf
það, sem hann hefir af svo mik-
illi alúð og ósérplægni unnið í
þágu söngmála í héraðinu. Ezra
er nú að flytjast á brott úr
Vestur-Skaftafellssýslu.