Alþýðublaðið - 10.10.1925, Blaðsíða 3

BEPYBMBCKBlfSE'rv
3
Vafalaust nr»ur hlutavelta
FRÍKIRKIUNNAR
bezta hlutavelta áraina ; þar verCur svo marga eigulega muni um að draga, að o£ langt er upp að telja.
Komiö því allir, bæði fríkirkjumiSlerair og aðrir, niður í Iðnó annað kvöid kl. 6 og reynið lukkuna.
Aðgangur SO «ura. LíðrSST6Ítlll SpÍlSf DMttux> 60 anpa.
Bðlabflðin,
Langavegí 46,
hefír ódýra penna, blýanta og
atflabækur;
Þær m komnar aítar, peysnrnar.
Árni & Bjarni.
Hljómleikar Annie og Jóns Leifs.
Rjól, B. B., bitfnn 11.50 í
KanptéUginu.
Eru bankarnlr að bíða eftlr
þvi, áfl krafán um vextalækkua
verfli almennari efla alvarlegri?
Vextlrnlr verfla að lækka meira
en þetta — 1 % hj4 Sflrum og
V*% hjá hlnum —, þáð ©r hlut
afleigendum tll atórkostiegrar
minkunar.
Ný viljum vlð (á vextioa iækk-
aða og það afl miklum mun.
Látum os» fara eftir Dön-
um í þmm — eios og mörgu
fleira — og aegjura niflur f 5 %%■
Sú iækkun er þess varð, afl
hún *é auglýst. Eí vifl værum
í éngu eftirbátar Dana, þá rnætt
nm við vel við una. Ætlar sjáit-
atæfli fsíanda að ríða okkur að
fuliu? Ætla íftiendÍDgar ?.ð verða
ainir eigin böðlar? Myndl os*
ekki hafa þótt þetta þuagur
akattur að greiða Dönum?
Eru engin iög til, sem fyrlr-
bjóða okur?
Spyr aá, aem ekkl veit.
Einn af borgurum
Reyhjavikur.
Það er hættulegt að lofa of
miklu. Menn befðu mátt ætla af
blaðaummælum um Jón Leifs sem
tónskáld, að bór væri á fsrðum
þjóðlegur meistari, nýjungamaður,
sem ætti ekki sinn jafningja
Pjcaeludium’s hans hefir verið getið
svo oft, að ætla mætti, að um
symfóniskt verk væri að ræða, en
ekki nokkurra takta smálag (skyldi
hafa verið gumað jafn-mikið af
c moll prelude Chopins í þátíð?).
Vonir um fullþroska meisfara-
verk brugðust því á hljómleikunum
fyrra föstudagskvöld. Markverðust
voru 25 íslenzk þjóðlög, er J. L
heflr Bafnað, og lék hann þau á
píanö. Búningur þeirra flestra er
afaróbrotinn: einraddað í áttuud-
um, tviraddað í flmmundum eða
einraddað með orgelpunkt-bassa.
Var þetta í anda laganna og gerði
þau áheyrendum skýrari en ella,
en varla má ætla það konsertbún-
ing. Jón Leifs lók lðgin af skiln
ingi og sannfæiingu, og má það
teljast gagnlegt starf, eem hann
vinnur, er hann safnar þessum
Veggmyndfp, felbgar og ódýr-
ar, Fr«?yjugötu n. Innrömmun á
sama ntað.
Haustrignlngar og Spánskar
□ætur fást f Bókavarzinn Þorst.
Gíaiasonar og Bókabúðinni á
Laugavegl 46.
síðustu leifum fornevrópiskrar söng-
menningar i óbjagaðrí mynd.
Tónsmíðar J. L. á söngskránni
voru þrjár talsins, Praeludium,
Vals og Rímnakvíða, allar stuttar.
Um hið fyrst nefnda. sem er bygt
á laginu >fsland farsælda frón«,
fór hðfundur nokkrum orðum og
kvað það tilraun þjóðlegs stíls.
En lagið er harla Jítilfjörlegt og
ritháttur þess illa við hæfl hljóð-
færisins, — tvísöngslag óbreytt í
flmmundum og þar slöngvað inn-
anum nokkrum tízkum, þóttum
hljómum, sem eru skyldari Vínar-
búanum Schönberg en íslenzku
þjóðareðli. Slikt verður enginn vísir
þjóðlegrar listar. í valsinum eru
fallegar ljóðrænar hendingar, byggð
ar á tilbreytni um dúr og moll í
Bdgar Rice Burroughu: Vilti Tarzan.
„Ég veit ekki. Þeir eru »vo undarlega hérvíllingalegir,*
Bvaraði Berta.
Bretinn horfði grandgæfilega á einn um stund og
mælti: „Hefurðu aldrei komið á vitfirringahæli?"
Hún horfði á hann óttaslegin: „Hvað áttu við?“
„Þeir bera einkennin,* mælti hann. „Þeír ranghvolfa
aUgunum; hárið ris á höfði þeirra og vex langt ofan á
enni; — jafnvel látbragð þeirra og búningur er eins og
Vitfirringa."
Hrollur fór um stúlkuna,
„Og svo er annað. Það virðist kynlegt, að þeir eru
hræddir við páfagauka, en óhræddir við ljón,‘ mælti
Bretinn:
„Já,“ sagði stúlkan, „og tókstu eftir þvi, að fuglarnir
virtust ekki hræðast þá, — virtust beinlinis tala við þá?
Kannastu nokkuð við mál þeirra?“
„Nei,“ svaraði Bretinn, „ég hefi verið að reyna að
ráða i þaö, Það er ólikt öllum þeim máltyzkum innlend-
um, sem ég þekki.“
„Það hljómar ekki likt máli Afrikumanna,“ mælti
Berta, „en það er eitthvað kunnugt við það. Mér finst
ég við og við fast að þvi komin að skilja, hvað þeir