Hafnfirðingur - 15.06.1946, Blaðsíða 2

Engar herstöðvar á íslandi
Ríkisstjórnin verður að krefjast þess, að setuliðið hverfi héðan
Spurning, lögð fyrir ung hjón
Sjálfstæðisbaráttan
er ævarandi.
Það eru nú nokkurn veginn
rétt tvö ár síðan íslendingar
slitu sambandinu við Dani í
samræmi við ákvæði sambands-
laganna og stofnuðu lýðveldi,
af miklum meginþorra þjóðar-
innar án tilgangslausrar þykkju
í garð fyrrverandi sambands-
þjóðar okkar. Þar með var náð
merkum og sögulegum áfanga.
En sjálfstæðisbaráttunni er ekki
lokið. Hún er ævarandi, svo
fremi sem þjóðin vill vernda og
ávaxta það, sem hún hefir hlot-
ið, meðal annars sökum þess, að
lítil þjóð, sem gefur færi á sér,
á það alltaf yfir sér að hinar
stóru og voldugu þjóðir gangi á
rétt hennar, ef þeim þykir það
henta hagsmunum sínum.
„Hvorki ríkjum né ríkja-
samböndum“.
Þessi hætta hefir þegar steðj-
að að íslendingum. Eitt stór-
veldi hefir þegar óskað eftir
herstöðvum hér — grunur er
um, að fleiri hafi hug á því
sama. En íslendingar mega ekki
Ijá neinum fangstaðar á sér.
Þeir mega ekki veita neinum
rétt til herstöðva eða hersetu í
landinu, hvorki rikjum né ríkja-
samböndum, því að ella væru
þeir beinlínis að kalla yfir sig
stórfelldan voða, ef styrjöld
bæri að höndum, auk þess að
frelsi og tþjóðerni væri hin
niesta hætta búin. Mín stefna
er því sú, að engum erlendum
her verði veittar bœkistöðvar á
islenzkri grund eða í íslenskri
landhelgi.
Þeir bera jafna ábyrgð
og hinir.
Kommúnistar hafa notað þetta
mál og þá stórvítaverðu leynd,
sem ríkisstjórnin hélt lengi yfir
því, til svæsinna árása á aðra
flokka, enda þótt þeir eigi
sjálfir sæti í þeirri sömu ríkis-
stjórn, er hefir haft þessi mál
öll til álits og afgreiðslu. Þeir
stóðu þó sjálfir að svo óljósu
svari við fyrstu beiðni Banda-
ríkjastjórnar, að þvi varð að
fylgja sérstök greinargerð um,
hvernig það bæri að skilja. Þeir
hafa ekki enn borið fram neina
ósk, svo kunnugt sé, um það að
hið erlenda setulið, sem hér er
enn, hverfi brott af landinu, sem
því ber þó að gera samkvæmt
herverndarsamningnum. Verð-
ur þó vart trúað, að Bandaríkja-
stjórn myndi þverskallast við að
uppfylla hátíðlega samninga, er
gerðir hafa verið í hennar um-
boði, ef íslenzka ríkisstjórnin
færi þess heiðarlega og alvar-
lega á leit, að herinn hyrfi héð-
an burt hið bráðasta. Ef til vill
eru kommúnistar að bíða eftir
því, að Rússar kæri málið fyrir
öryggisráðinu, svo að þeir geti
flaggað með umhyggju Rússa
fyrir smáþjóðum við íslendinga,
Með þrásetu herliðsins hér, utan
við gerða samninga, er þó sköp-
uð hættuleg hefð, sem ríkis-
stjórn, og þar með kommúnist-
ar, virðist loka augunum fyrir.
Sérstaða kommúnista.
Enn má geta þess, að Sósí-
alistaflokkurinn, eins og komm-
únistar nefna sig, er eini flokk-
urinn, sem hefir lýst yfir því,
að hann „gæti sætt við her-
stöðvar hér á landi, ef öryggis-
ráð hinna sameinuðu þjóða
krefðist þess“, eins og lesa má í
Þjóðviljanum 27. október 1945.
Ég er þeirrar skoðunar, að ís-
lendingar geti alls ekki sætt við
slíkar herstöðvar hér á landi.
Herseta erlendrar þjóðar hlýtur
ævinlega að vera eins og þrúg-
andi farg, en því verra er það,
sem fleiri þjóðir eiga hlut að
hersetunni. Herlið, sem öryggis-
ráð hinna sameinuðu þjóða
réði, yrði af mörgum þjóðum —
með öðrum orðum frá öllum
stórveldunum. Þessi staðreynd
vekur illar grunsemdir um af-
stöðu kommúnista, þótt þeir tali
annars fagurt. Hvernig stendur
á því, að þeir geta „sætt sig við“
að öryggisráðið fái hér her-
stöðvar? Er það kannske sök-
um þess, að þá yrðu Rússar
með í hópnum?
Þrjár staðreyndir.
Ég skal enn benda á fáeinar
staðreyndir þessu til- viðbótar,
þar eð - kommúnistar eru sýknt
og heilagt með óviðurkvæmileg
brigzl í garð annarra, eins og
til dæmis það, að ,,Neisti“,
kosningablað kommúnista í
Hafnarfirði, hefir reynt að núa
Framsóknarmönnum yfirleitt
um nasir skoðanir manns, sem
enga samleið á með Framsókn-
arflokknum:
1. Kommúnistar fara með
flugmálin. Enn er ekki kunnugt,
að þeir hafi neitt gert til þess,
að íslendingar tækju við stjórn
og rekstri flugvallanna af hin-
um útlendu hermönnum.
2 . Undir handarjaðri Brynjólfs
Bjarnasonar eru reknar hér
tvær útlendar útvarpsstöðvar.
Með hvaða leyfi er það gert, og
ef Brynjólfur Bjarnason hefir
ekki veitt það, — hvað hefir
hann gert til þess að koma í
veg fyrir, að slíkt eigi sér stað
í trássi við hann og íslenzk
stjórnarvöld?
3. Rússar kröfðust herstöðva
af Finnum árið 1930. Þjóðvilj-
inn lýsti hinum finnsku ætt-
jarðarvinum, er höfnuðu þess-
ari kröfu, sem landráðamönn-
um og glæframönnum. Er það
óeðlilegt, þótt fólk spyrji sem
svo: Væri það þá ekki einnig
Leiðinlegar áróðursaðferðir.
Ég hefi orðið þess var, að
meðal áróðursmanna stjórnar-
flokkanna er til fólk, sem reyn-
ir að spilla fyrir Framsóknar-
mönnum með því- að halda því
fram, að þeir hafi verið fjand-
samlegir tryggingalöggjöfinni.
Ég ætla ekki að fara um þetta
mörgum orðum — aðeins gera
stutta grein fyrir afstöðu Fram-
sóknarmanna og leiða fáein
vitni í málinu.
Tveir vitnisburðir.
Tryggingalöggjöf sú, sem gilt
hefir og önnur áður gildandi ör-
yggislöggjöf, er nú hefir verið
sameinuð í nýja lagabálkinum
um tryggingar, var sett með
sameinuðu átaki Framsóknar-
manna og Alþýðuflokksmanna,
og lögðu hinir fyrrnefndu fram
mikinn meiri hluta þingat-
kvæða, er þurfti til þess að
koma málinu fram. Er það lík-
legt, að Framsóknarmenn vilji
bregða fæti fyrir það mál, sem
þeir hafa sjálfir borið fyrir
brjósti og leitt og stutt yfir örð-
ugasta hjallann?
Alþýðuflokksmaðurinn Jón
Blöndal skrifaði fyrir rúmri viku
grein um málið í Alþýðublaðið.
í þessari fróðlegu og réttsýnu
grein nefnir hann sérstaklega
tvo Framsóknarmenn, er átt
hafa mikinn og góðan þátt í
tryggingalöggjöfinni, sem sett
var á. síðasta þingi. Þessir menn
eru Jens Hólmgeirsson og Her-
mann Jónasson. Munu ekki
fleiri taka gildan þennan vitnis-
burð Jóns Blöndals heldur en
munnfleipur kosningasmala í
skúmaskotum?
Betri undirbúning — enda
væri framgangur málsins
tryggður.
Hitt er svo annað, að Fram-
sóknarmenn töldu tryggingalög-
gjöfina vart nógu vel undir-
búna, og þeim fannst, að skyn-
samlegra myndi vera að skjóta
þessu stóra máli á frest um
eitt ár, svo að unnt væri að
rannsaka betur, hvernig öllu
yrði sem réttlátlegast og hag-
anlegast fyrir komið, þannig að
lögin nýttust sem bezt og út-
gjöldin, er þau hafa í för, kæmu
sem léttast niður á fólki og
ríki. Því fór fjarri, að þessi til-
laga stafaði af óvild til málsins,
nema síður væri.
Hér er ekki heldur um neina
smámuni að ræða. Lögin hafa í
för með sér 60 miljón króna út-
gjöld árlega, eins og Alþingi
gekk frá þeim, og þann kostnað
landráð og glæframennska af
íslendingum, að áliti Þjóðviljans
og kommúnista, að neita Rúss-
um um herstöðvar hér á landi,
ef þeim dytti einhvern tíma í
hug að krefjast slíks?
Verður kommúnistum treyst?
Ég efast ekki um, að þorri
þeirra manna, sem kosið hafa
kommúnista, á undanförnum
árum, séu heilir og sjálfum sér
samkvæmir í þessu máli. En það
er því miður margt, sem bendir
til þess, að öðru máli sé að
gegna um hið kommúnistíska
forustulið. Kommúnistar um all-
an heim hafa líka jafnan sýnt
það, að þeir meta meira skoð-
anir rússneskra blaða, „Trud“
og „Pravda“, heldur en frelsi
þeirrar þjóðar, sem þeir eru
fæddir af. Á því hafa oftlega
fengizt sorglegar sannanir.
Þess vegna gleðjast þeir, þegar
varnarlausar smáþjóðir eru,
eins og komizt var að orði í
Þjóðviljanum: „þegjandi og
hljóðalaust“, sviptir frjálsræði
sínu og innlimaðar í rússneska
stórveldið. Mér virðist því, að
það þurfi einnig að vera á verði
gegn þeim, jafnt og hinum sem
kunna að vilja veita herliði frá
öðrum stórveldum fótfestu til
langfarma á íslandi.
ber ríkið að nokkru, en sveitar-
félögin, atvinnurekendur og
fólkið sjálft að nokkru. Trygg-
ingarnar eins og þær voru áð-
ur, og önnur öryggislöggjöf, er
nú hefir verið sameinuð trygg-
ingunum, kostaði hins vegar um
38 miljónir króna á ári. Hér er
því um að ræða mikil viðbótar
útgjöld, og það er hart, ef það
á að reiknast Framsóknarmönn-
um dauðasynd að vilja beita
gætni og athuga allt til hlýtar,
áður en lögin yæru endanlega
sett. Á hinn bóginn munaði
engu um eitt ár til eða frá, þeg-
ar um slíka löggjöf var að ræða,
en framgangur málsins á næsta
þingi fulltryggður, ef hinir
flokkarnir hefðu verið jafn heil-
ir í því og Framsóknarmenn —
sem ekki skal véfengt að sinni.
Gallar laganna.
Afgreiðsla laganna varð líka
með þeim hætti, að þau þarfn-
ast endurskoðunar hvort eð er.
í þeim eru ýms óeðlileg ákvæði,
og réttlætir þessi afgreiðsla
raunar að fullu afstöðu Fram-
sóknarmanna og sannar, að þeir
höfðu rétt fyrir sér. Ég skal
nefna þessi atriði:
1. Lífeyrir ekkna á vissu ald-
ursskeiði var rýmdur óeðlilega
frá því, sem gert var ráð fyrir
í frumvarpinu upphaflega.
2. Smáatvinnurekendur eru
sviptir ýmsum hlunnindum, sem
gert er ráð fyrir, að aðrir njóti,
ef þeir hafa ekki með höndum
neinn atvinnurekstur eða reka
hann með hlutafélagsformi og
takmarkaðri ábyrgð, án tillits
til þess, hvort þeir menn, sem
fyrir réttarsviptingunni verða,
eru ríkir eða fátækir. Til dæmis
njóta þeir ekki slysatryggingar.
Þetta bitnar meðal annars á
þeim, sem eiga bát, lítið verk-
stæði, búð eða stunda búskap.
3. Fæðingarstyrkir til kvenna,
sem vinna á heimili sínu, eru
miklum mun lægri en kvenna,
sem vinna utan heimilisins. Við
því er ekki amast, að þær kon-
ur, sem vinna utan heimilis
síns, hljóti maklegan stuðning
frá tryggingarstofnuninni, en
oft getur sú kona, sem heima
vinnur, eða maður hennar, þurft
svo miklu að fórna vegna fæð-
ingarinnar, að ranglátt sé að
gera þar á greinarmun. Við
þessu er enginn varnagli sleg-
inn.
4. Ellilífeyrir gamalla hjóna er
miklu lægri heldur en tveggja
einstaklinga. Þetta hafa verið
nefndar hjónabandssektir. —
Hjón, sem vilja njóta fullra elli-
launa, verða að skilja, til þess
800 ný heimili.
Hér á landi eru árlega stofnuð
nálega 800 ný heimili. Á farsæld
þessara nýju heimila veltur
mjög vöxtur og viðgangur þjóð-
lífsins. Það er því ekki úr vegi að
spyrja, hvernig búið er að þeim,
sem eru að stofna ný heimili um
þessar mundir. Með því að svara
þeirri spurningu fæát í einu ekki
þýðingarlitlu atriði úr því skor-
ið, hvernig stjórnarfarið í land-
inu er.
Ég svara hér — þið á kjördegi.
Mig langar til þess að reifa
þes^a spurningu stuttlega og
miða þá af eðlilegum ástæðum
fyrst og fremst við kaupstaðina.
Þeir, sem sjálfir þekkja þetta af
eigin raun, geta svo aukið við
atriðum, sem mér kann að sjást
yfir eða yrði of langt mál að
rekja hér. Svarið vænti ég svo,
að þeir gefi á kjördag — á þann
veg, sem þeim lízt réttlátt.
Húsnæðið.
Hið fyrsta, sem ung hjón
þurfa að hugsa sér fyrir, er við-
unandi húsnæði. Nú er húsnæð-
isekla mikil, og í skjóli henn-
ar hefir húsaleiga hækkað svo
gífurlega, að ekki mun sjald-
gæft, að fólk verði að greiða
600—700 krónur á mánuði fyrir
tvö herbergi og eldhús, aúk þess
sem venjulega er krafizt stór-
kostlegrar fyrirframgreiðslu.
Svo er það að minnsta kosti í
Reykjavík. Nú kunna ungu
hjónin ef til vill að vera svo
kjörkuð, að þau hugsi sér að
kaupa lítil hús eða þá að
minnsta kosti íbúð í húsi. En
þegar farið er að grennslast
eftir verðlagi á húsum, verður
svipað uppi á teningnum. Verð-
lag húsa hefir rokið upp úr öllu
valdi, bæði sökum þess, að
verðbólgustefna valdhafanna
hefir aukið byggingarkostnað-
inn gífurlega og eins hins, að
vandræðin þröngva fólki til
þess að bjóða miklu ’meira fé í
húsnæði, hversu lélegt sem það
er, heldur en það þó nokkurn
tíma kostar.
Það er gloppa á byggingar-
löggjöfinni.
En nú kann einhver að spyrja:
Hvernig er það með bygginga-
löggjöfina — gerir hún ekki ráð
fyrir mikilli opinberri hjálp til
handa húsnæðislausu fólki? Á
kreppuárunum var slík hjálp
veitt, þótt fé væri af skornum
að þau geti notið fullra rétt-
inda samkvæmt hinum nýju
tryggingarlögum.
Rýrnandi verðgildi peninganna
eyðileggur tryggingarnar.
Enn er svo veigamesta atrið-
ið, og um það greinir Framsókn-
armenn á við alla stjórnar-
flokkana í heild, ef marka má
fjármálastefnu þeirra. Til þess
að tryggingar njóti sin, verður
kaupmáttur krónunnar að vera
stöðugri en hann hefir verið
seinustu árin. Sé verðgildi krón-
unnar jafn fallvalt og það er í
dag, getur svo farið, að trygg-
ingarnar verði haldlitlar. Þá
getur svo farið, að peningarnir,
sem fólkið og aðrir hafa ára-
tugum saman verið að greiða í
tryggingarsjóðina, verði ærið
lítils virði, þegar það á að taka
við þeim aftur, sér til lífsfram-
færis í ellinni eða vegna þess að
slys eða örorku hafi borið því
að höndum.
Fólkið og þjóðfélagið.
Og enn eitt atriði: Fram-
sóknarmenn vilja ekki, að trygg-
ingarnar verði til þess, að fólk
hætti að hugsa um að búa sjálft
í haginn fyrir sig og varpi öll-
um áhyggjum sííium upp á ör-
yggislöggjöfina. Það er jafnan
farsælasta tryggingin, sem fólk
hefir sjálft með höndum. En þá
má þjóðfélagið ekki drýgja þá
synd, að gera fjárhæðir, sem
sparsamt og forsjált fólk hefir
ef til vill verið í marga áratugi
að draga saman af handafla sín-
um, að engu á örfáum misserum
með gálauslegri stjórn og á-
byrgðarlítilli fjármálastefnu.
J. H.
skammti, miðað við allt það,
er borizt hefir hér á land i róti
styrjaldarinnar, og enn er að
minnsta kosti gert ráð fyrir
þessu á pappírnum. Framsókn-
armenn á þingi fluttu í vetur
tillögur um nauðsynlegar endur-
bætur á byggingalögunum, svo
að þau svöruðu til ástandsins
nú og væru sæmilega virk. Þeir
vildu, að ríkið leggði fram fé í
lánasjóð handa byggingarfélög-
um almennings. En stjórnar-
flokkarnir vildu ekki nýta góðar
tillögur, sem komnar voru frá
Framsóknarmönnum. Þeir gerðu
sjálfir sínar breytingar á bygg-
ingalöggjöfinni. En þeirra verk
reynast ekki haldbetri en svo, að
nú þegar forstöðumenn bygg-
ingasjóða verkamannabústaða
og samvinnubyggingafélaga
taka að leita fyrir sér um lán til
bygginga handa félagsmönnun-
um, þá er þeim hvarvetna neit-
að um lánsfé, nema þá ef til vill
fáum í sérstökum tilfellum, að
voldugir hjálparandar hlaupa
undir bagga af pólitískri nauð-
syn á kosningavísu. Það var sem
sé ekki hirt um að sjá fyrir því,
að fé væri handbært í þessu
skyni eða skylda neina peninga-
stöfnun til þess að sinna þess-
um lánbeiðnum almennings í
neyð hans. Byggingarfélög fjár-
málaráðherrans og annarra, er
reka byggingastarfsemi í gróða-
skyni, fá samt fé til sinna
þarfa. En þær íbúðir, sem þann-
ig verða til, getur unga fólkið,
sem er að stofna heimili, fengið
keyptar með á að gizka 50% á-
lagningu.
Útlendingagistihús,
þrátt fyrir efnisskort.
Á byggingarefni, er einnig
skortur, og skæðar tungur segja,
að timbur sé nú ein helzta tál-
beitah hjá sumum stjórnarlið-
um, sem hugsa sér að vinna
kjördæmi á ríkidæmi sínu. En
þrátt fyrir’skort á byggingarefni
og vandræði fólks á samt að
byggja útlendingagistihús í
Reykjavík fyrir fimmtán mil-
jónir króna, og Emil Jónsson
samgöngumálaráðherra ætlar
að borga amerískum húsameist-
urum 300,000 krónur í dollurum
fyrir að teikna það. Fleiri stór-
byggingar, sem fólki, er býr við
húsnæðisleysi og okurleigu,
hefði fundizt, að ætti að setja
á hakanum, eru nú á döfinni.
— Þetta eru staðreyndirnar um
byggingamálin.
„Aðeins ákveðin fyrirtæki“.
Takist nú ungu hjónunum
samt að kljúfa þá erfiðleika,
sem mæta þeim við útvegun
húsnæðis, fara þau að hugsa
fyrir húsmúnum og heimilis-
tækjum. Lítið borð og fjórir
Þeir hafa ekki notið
réttarverndar.
Það hefir margan undrað af-
staða ríkisstjórnarinnar til
þeirra íslendinga, er setið hafa
langa tíma í haldi erlendis, oft
án þess, að þeir vissu, hvað
þeim var að sök gefið eða mál
þeirra væru rannsökuð. Það er
ekki vitað, að neitt hufi - verið
gert til þess að gæta réttar
þessara manna, nema hvað
hvíslað er, að gerð hafi verið
uhdantekning með einn mann
— kannske þann, er sízt skyldi.
— Vitaskuldi hafa verið í hópi
þeirra einhverjir, sem gerzt hafa
sekir við þær þjóðir, sem
þeir hafa gist á meðal, og það
er ekki nema sjálfsagt, að þeir
þoli réttláta hegningu fyrir það,
sem þeir hafa rangt gert. En
meðal þessara manna hafa
einnig verið margir, sem ekkert
hafa af sér gert, og það eru
þeir, sem fyrst.og fremst áttu
sínar kröfur á hendur íslenzku
ríkisvaldi. Og allir áttu heimt-
ingu á því, að mál þeirra væru
fljótt og réttlátlega rannsökuð.
Mönnum er til dæmis enn í
minni aðgerðarleysi ríkisstjórn-
arinnar í fyrrasumar, þegar
fimm farþegar á Esju voru
handteknir og fluttir í fangelsi,
þar sem þeir sátu síðan lengi,
flestir eða allir alsaklausir.
einfaldir stólar kosta 1400 krón-
ur. Tvíbreiður legubekkur 400
krónur. Ránshönd dýrtíðarinnar
seilist enn ofan í vasann. Á-
þekkt er verðið á heimilistækj-
unum. Og ef djarfhuga fólki
dytti í hug, hvort það gæti nú
ekki sparað sér þann skattinn af
þessum innflutningsvörúm, sem
ella rynni í vasa heildsalans,
með því að kaupa í samlögum ís-
skápa og önnur stærri og dýrari
tæki, sem húsmæðurnar ungu
þrá að eignast, og færi með
þessar umsóknir til viðskipta-
ráðs, þá myndu Oddur Guð-
jónsson og fulltrjlar verkalýðs-
flokkanna í því ráði bara setja
upp gleraugun sín og horfa
hvasst á þennan skrítna gest um
leið og þeir hristu höfuðið:
Slíkur innflutningur er ekki
leyfður nema ákveðnum fyrir-
tækjum.
Ef þú vinnur heima —
Fari svo, að ungu hjónin eign-
ist barn, þá fá þau ekki greidd-
an nema lítilfjörlegan fæðing-
arstyrk, samkvæmt tryggingar-
lögunum nýju, nema því aö-
eins, að konan vinni utan heim-
ilisins. Stundum þurfa þó hjón-
in allmiklu að fórna vegna fæð-
ingarinnar, þótt konan starfi á
heimili sínu. Á þetta hefi ég ekki
séð minnst í Alþýðublaðinu.
Ætti það þó að vera kunnugt í
þeirri stofnun, að Alþýðuflokk-
urinn gat ekki boðið fram í
einu kjördæmi landsins, vegna
þess, að tilvonandi frambjóð-
andi átti ekki heimangengt —
fjölgunar von, en enga húshjálp
að fá.
Ein spurning að lokum.
Þetta eru þá megindrættir
þessarar sögu. Og þeim til hugg-
unar, sem klifið hafa þrítugan
hamarinn við að koma sér upp
litlu heimili, er svo það, að yfir
þeim vofir skuldabaggi, sem
enginn veit, hve þungur kann að
verða, ef dýrtíðarkóngarnir fá
að fara sinu fram, unz verðhrun
á erlendum mörkuðum gerir það
óhjákvæmilegt að halda lengur
áfram. Við Framsóknarmenn
viljum snúa við meðan fært er
til lands og hagnýta stórfelld-
asta stríðsgróðann, sem einstök-
um miljónamæringum hefir
fallið í skaut, til þess að koma
fjármálaástandinu á heilbrigð-
an grundvöll og rétta þeim
hjálparhönd, sem af óumflýjan-
legri nauðsyn hafa stofnað sér
í skuldir, er seinna verða að
greiðast með krónum, er hafa
annað gildi. Vilja ungu hjónin
í Hafnarfirði og annars staðar
taka þátt í því átaki meðan enn
er tími til þess að bjarga mestu
undan flóðbylgjunni, sem verð-
bólgustjórnin er að kalla yfir
okkur? j. h.
Lítilsigld framkoma.
Þessi furðulega afstaða ríkis-
stjórnarinnar birtist enn í við-
horfi hennar til allmargra
þýzkra manna, kvæntum ís-
lenzkum mönnum, sem ekkert
hafa af sér brotið við íslenzku
þjóðina og eiga einskis annars
að gjalda en að þeir eru þýzkir.
Kynþáttakúgun mun vera
fjarri skapi íslendinga. Því síð-
ur mun þjóðin í heild vilja níð-
ast á þeim, sem lotið hefir í
lægra haldi og liggur varnar-
laus í svaðinu. En Finnur Jóns-
son, annar ráðherra Alþýðu-
flokksins í ríkisstjórninni, hefir
gert það að kappsmáli, að þess-
um mönnum væri meinuð land-
vist hér, meinað að koma til
kvenna sinna og barna. Hér var
þó aldrei talað um aðra en þá,
sem ekki hafa að neinu leyti
brotið af sér við íslendinga.
Enn vegið i sama knérunn.
En þetta er ekki nóg. Vanda-
fólk þessara manna fær ekki
að senda þeim smápakka til
þess að létta þeim skortinn og
gleðja þá í einstæðingsskap
þeirra. Ríkisstjórnin horfir
þegjandi á og hefst ekki að.
Ótrúlegt er þó, að það stæði
ekki í hennar valdi að greiða
eitthvað úr þessu, ef hún sýndl
(Framlxald á 4. síOu).
J. H.
Tryggingarlögin
Ömurleg afstaða