Nýja skákblaðið - 01.11.1940, Síða 5

peðin á e7 og e2 ekki sett þar,
heldur á e4 og e5 — að byrja
á drottningarpeðsbyrjun, Sik-
ileyjartafli eða frönsku var
ekki til, en þetta gekk allt á-
gætlega. Erfiðast var með hrók-
un. Eftir íslenzku reglunum
mátti hróka nær því á alla
vegu, þó algengast væri að
setja kóng og hrók á samlita
reiti, en skilyrði var það þó
vanalegast, að kóngurinn og
hrókurinn hefðu ekki verið
hreyfðir. Sumir leyfðu að hróka
úr skák eða yfir skákreiti, en
aðrir neituðu því. Það var afar
erfitt að fá menn víðs vegar
um landið til þess að lúta al-
þjóðlegum skáklögum um þetta
efni. Ég man það lengst, að
einum 3—4 árum eftir að fé-
lagið var stofnað, þá var ég á
ferð norður í Norðurlandi og
tefldi þar við einn bezta skák-
mann Norðlendinga. Ég þóttist
máta hann með drottningu á
f7 (kóngur á e8 og drottning
hans á d8), en viti menn, hann
gerir sér hægt um hönd og
hrókar, setur kóng á h8 og hrók
á f8, og var það sama og ég
missti drottninguna fyrir hrók-
inn og þar með sóknina. Ég
sagði honum að þetta væri ger-
samlega rangt, ég gæti látið
það gilda í þessari skák, en í
næstu skákum yrði hann að
NÝJA SKÁKBLAÐIÐ
Pétur Pétursson.
hróka eftir réttum lögum, en
jafnframt kom í mig kapp um
að láta ekki drotningartapið
verða mér að fjörtjóni, og vann
skákina eftir nokkra örðug-
leika með að ná sókninni á ný.
Að áhugi var mikill sést bezt
á því, að til 1. jan. 1901 voru
tefldar 492 skákir í félaginu. í
árslok 1900 voru innanfélags-
kappskákir. Tóku þátt í þeim
Björn Karlsson, Einar Bene-
diktsson, Friðrik Jónsson, Pét-
ur Pétursson, Sigurður Jóns-
son, Sigurður Thoroddsen,
Sturla Jónsson og ég, og varð
ég efstur og hélt því sæti lengi
síðan.
Próf. W. Fiske, íslandsvinur-
67