Alþýðublaðið - 09.11.1925, Blaðsíða 3

mrPVBHIRRKBIB rt
V
Verkameoii! Verkakonnr! Verzlið Vii Kaupfélaflið!
......... ...... .................. 1.1...... ............ ■■■■■-■.. ■■■ 'i »i
hia sanaa orsðk veikb Dnslns
hfefir ekki verið brýn þörí á að
lækka kacpið avo, seœ þeir ióru
fram á.
Hlð sama sýair neitan ajó
manna. Sjómenn eru ekki þeir
andiegir aumlngjar, þótt ÓUfi
Thórs kæral það sýniiega betur,
að þeir hagsi ekki ura neitt
annað m >drepa þorakÍQnr.
I>eir vita vel um, hvað þeir
ieggja á slg vlð það, hvað þeir
bera ór býtam íyrir og hvað
þsir ættu að bsra úr býtum
í>elr vita vel, að útgerðln þoiir
>stórfeida kauphækkunc, osr þess
vegna neita þeir lækkun. Ólafur
Thórs for ekki heidur neitt út i
það, sem sagt var um ástæður
sjómanna á greln nm það í A(-
þýðablaðina. Hann iætur tér
nægja að bregða sjómðnnum um
hugsunárieysi.
í lok groiuarlunar ræðst Ólát
ur Thórs hrottalega á trúnaðar-
menn sjómánna í landl fyrir það,
að þeir hafa ekki beygt sig í
auðmýkt fyrir krðtum hana né
látið hata sig til að neyta trún
aðaraðstððu slnnar til að gylla
ágengni hans við sjómenn. E>«sir
munu svara fyrlr sig, en hér er
rétt að benda Ólafi Thórs, sem
talar svo dlgurbark iega um : ð
draga mann fyrir iðg o« dóm
fyrir ummæll f op nberum d«il-
um, á það, hvort ekki væd
ástæða tli fyrir hánn að athuga,
meðan hann bíður eftir þeim
Kveldúifstogurnuum, s@m enn
eru úti og birgðlr vorn tii langr-
ar útivistar rétt áður en verk-
bannið var samþykt, kvsð margir
þelr væru, sem gætu dreglð
hann fyrlr lög og dóm og fengið
haun sektaðsn íyrir saknæm um»
mæil f >Morgunbiaðs«-greln hans
á laugardaglnn af þeir hofðu
svorfka náttúrn ttl að >gerá sig
merkilegac, að þeir gætu ekki
séð dómstóianna f frlði, þótt eitt
hvað siettist upp á vinskapinn.
RdflnrinnomRússland
H.
A8 þassu athuguöu þarf engan
aö íurfia á því. hve hjartanlegá
sammáia þassi blóð eru, þegar
rætt er um Rússland og Rússa-
stjórn. Þá stendur alt af >Björn
a8 baki Kára<. Þá hjálpast þeir
aö þvl eins og samhentustu hags- I
mönabræður. >ritstjóiar< íhald* og
>Framsóknar<-bls.ðanna aÖ ófrægja
og rangfæra afítöðu og geröir
Rússastjórnar í öllu og reyna að
kasta með því rýrð á Rússiand
og rússnesku þjóðina í augum
þeirra, er blöð þessi lesa,
það skaðar sjálfsogt hvorki
Rússa né sljórn beirra. þó fáeinar
íhalds og >Frarxisóknar<-sálir hér
úti á hala veraldnr fai að lani úr
þessum blöðum rangar hugmyndir
um ástand þar í landi, núverandi
þjóðskipulag og árangur hinna
merkilegu umbótatiirauna, sem
rússneska þjóðin heflr gort á ýms-
um sviðum En það getur áreið
ferkamaðarinn,
blað verklýðsfólagarma á Norðurlandi,
flytur gleggstar fréttir að norðan.
Kostar B kr. árgangurinn.
Gerist kaupendur nú þegar. —
áskriftum veitt móttaka á afgreiðalu
ÁJþýðublaðsins.
ðlbrtlðia Mpf iublsðið
hvar ®©í35 §»:© of«3 sg
anlega orðið Islendingum sjálfum
til stórtjóns að fá ósannar’ fregnir
af því, sem geríst með öðrum
þjóðum. Það er beinlínis að gera
tilraun til að lelða þjóð sína inn
í myrkur fáfræði og hleypidóma
að flytja benni vísvitandi rangar
fregnir af stórþjóðunum, sem for-
ustu hafa í vandamáium mann-
kynsins, eða að afflytja svo frá»
aagoir allar af umbótatilraunum
þeirra, að þær líti út sem stór-
kostlegustu glæpaverk. Ég dreg
enga dul á, að ég vaeni ritstjórá
og fréttaritara þessarablaða um það,
að þeir flytji vítvitaudi rangar
fregnir frá Rússum og þelm at-
burðnm, er gerast þar í landi, því
að af öllu hinu marga og mikla,
sem um þjóð þessa heflr verið
ritað á siðari árum af öðrum en
auðvaidssinnum, hafa blöð þessi
ekki flutt eínn einasta staf. (Frh.)
J. G.
Næturvðrðar í Laugavegs-
spóteki þesaa viku.
Sdgar Rioe Burrougha: Viltl Tarzan.
BÞú átt við, að mennirnir muni ekki gera mér mein?“
,Agó XXV. gerði mig að drottningu sinni,“ sagði
gamla konan. vEn hann átti miklu fleivi konur og þœr
ekki allar menskar. Hann var myrtur tiu árum eftir, að
ég kom hér. Þá tók næsti kóngur mig og svo hver af
öðrum. Nú er ég elzta drottningin. Mjög fáar konur
þeirra verða gamlar. Þær eru ekki að eins hneigðar til
morða, heldur fá þær oft þunglyndisköat og sá>ga þá
sjálfum sér.“
Hún snéri sér alt i einu við og benti á grindurnar
fyrir glugganum. „Þú sórð þetta herbergi,“ mælti hún,
„og svarta geldinginn sástu, sem stóð við dyrnar? Hvar
■ern þú sórð þá, eru konur, þvi að mjög sjaldan er þeim
slept lausum. tær eru álitnar og eru viltari en karl-
mennirnir.“
Þær sátu um stund þegjandi, uns sú yngri snéri sér
jtð þeirri éldri.
„Er engin leið til undankomu?“ spurði hún.
Kerlingin benti á gluggarimlana og til dyranna og
sag'i: „Og þarna er vopnaður geldingurinn. Og þótt
þú kæmist hjá honum, hversu mættir þú þá ná götunni?
Og þó þú kæmist þangað, hvernig kæmistu að viggirð-
ingunni? Og þótt þú nú fyrir eitthvert kraftaverk kæmist
út úr borginni, hvernig myndi þór vegna í skóginum,
sem úir og griiir af svörtum ljónum, sem lifa á mönnum?
Nei!“ hrópaði hún sem svar við spurningum sinum,
„þvi að þótt maður kæmist úr öllum þessum hættum, er
manni dauðinn vis á hinni ógurlegu eyðimörk.
Maapið Tay*»»-Bðfl»naiPÍ