Alþýðublaðið - 10.11.1925, Blaðsíða 3

Verkamenu! Verkakonur! VerzliD ViD jKaopféiagiD!
Thórs heimtar íyrir hönd út-
gerðarmaooa.
Á fyratu iundum okkar um
þetta mál kom sú akeðun íram
fejá Ólafi Thórs, að elna ráðið
tll að ná kauplnu niður værl að
otöðva alla togarana. Þ«irri atefou
oinni hefir hann líka tryggliega
fylgt. ‘Eino og kunnugt er, var
krafa útgerðarmanna, að kaup
og llíur lækkaði um 25 °/0.
Krafan, svo ósvffin sem hún var,
hefir auðsjáantega verlð gerð
með það fyrir sugum, að til
mlðlunar kæmi, vltandi það, að
sú miðiun hlyti að verða þyrnir
f augum sjómanna Dæmið hefir
verið tyrir fram rsiknað, að nið
urstaðan yrfii neitun frá hendi
sjómanna. Kú fór í hönd rýr
»flítfmi í augum Ólafs Thórs
samanbar grein hans f Mogga,
tiiefnið iengið að leggja skipun-
um, og því réðu >foringjar sjó-
mannar, aeglr Ólafur Thóra.
Hoglausir voru þ»ir að vllja ekkl
fallast á tiiiögu sáttasemjarans
eg þar með fara að vilja Óiafs.
En sjálfnr gerir hann sig baran
að þvi sama. Hann viidi ekkl
heldnr faiiast á tiilögnna, hefir
ef til vill verið einn af þeimfán,
scm voru á móti henni i félaginu.
Nú ar það iuilvist, að allmargir
útgerðarmenn viidu haida áirsm
veiðum, þótt svona færi. En vilji
Ólafs Thórs varð yfirsterkari að
minsta kosti f blil. Skipunum
varð »ð ieggjs. Verkbann skyidi
hafið. Svo skeiium við öilu á
sjómennina og fyrst og fremat
fulltrúa þeirra. Þannig vlrðist
kugsanagangnr Ólafs Thórs. Sjó-
mennirnir vita ekki neltt og
akllja ekkl neitt um gengismál,
| segir hann enn fremur. Þsir
drcpa þorsk og berjast við ægi,
! bætir hann við.
Það er eltthvað græðgislegt
og um lelð fyrirlitlegt hljóð í
þessu, og virðist eins og sá, sem
lætur þetts trá sér fara, llti langt
niður á þetsa menn, er hann
ræðir um, — roennina, sem hafa
gert hann að milljónara með
ölium vindinum, sem milljónun-
urn íylgir.
Svo kemur Ólafur Thórs með
þetta dæmalauca >innlegg< í
málið í sörnu g a n’nni, sorgar-
atburðinn í lyrra.
Fuiitrúar sjómanna ættu að
falla til fóta úvgerðcrmanna og
biðja þá að hætta veiðum á Hal-
anum vegna ha ttunnar. Hvenær
hafa sjómrmn hikað við að fara
út á sjóinn og npurt, hvart ætti
að fara. hvar ætti að fiska ? Er
ekki sama, hvernig vsðrið er á
hvaðá tíma árs sem þaðer, — hve-
nær haia þeir sýnt at sér hræðsiu-
vott? Hafa þeir ekki iagt lifið í
aöiurnar æ of&u i æ og gera
enn, færandi gull þeim manni,
sem leyfir sér að hugsa um þá
annað elns og þetta?
Hvað myndt Óiatur Thórs hafa
sagt, ef við, fuiltrúar sjómanna.
heiðum gert þpssa ksöfu, aem
hann talar una ? Við álftum þenna
atburð öllum f wo fersku minnl,
að við viljam akki særa neinn,
hvorki útgerðarmann oé aðra,
með því að gera hávært nmtal
um hann, tieystandi ölium
þeim, bæði útgerðarmönnum
sem öðrum, er hlut eiga áð
máli. að aftra sliku tjónl eftir
því, sem vlt og orka manna nær
tii. En Óiatur Thórs vill láta
10 ára starfssaga
Sjúmanoatélagsins
fæst á afgr. Alþ.bl.
Vei zliö við Vikar! Það verður
notadrýgst. Guöm, B. Vikar, Lauga-
vegi 21. (Beint á móti Hiti &
Ljós) Sími 658.
Rjól (B. B.) bitinn kr. 11,00
í Kaupfélaginu.
fiaustvignlngap og
Spánskap nætur iást í
Bokaverztun Þorst. Gfslasonar
og Bókabúðlnn! á Laugavégi 46.
Yeggmyndlr, faliegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
semja um þetta eg senniiega
geta aftir at kaupinu íyrir. Þatta
er sú mesta ósvífni, oem ég hefl
séð koma undan penna nokkura
manns.
Verkbannið er hafið. Sjómenn
vlta v@>, hver er aðalhvatamaður
þes«. Þeir þekkja vel þánn, sem
hffir sleglð þá i andlitlð fyrir
dyggilega uonið atarf. Þ ir vita
sennllega einnig, hvers konar
tafl hér er verið að ielká, og
þdr bíða eítir, að sá, sem tafliau
atýrir, verði mát.
8. nóvember 1925.
Sigurjón A. Olafsson.
Cdgor Rioe BurroughB: Vlltl Tarzan.
Þú ert fyrst til þeas að rekast á borg þessa i sextfu
ár. í þúsund ár hefir enginn farið út fyrir dalinn, og i
manna minnum hafði enginn komið i borgina nkunnug-
ur á undan mér nema einn jötunn, sem munnmælin
gegja frá. Saga hans hefir gengið mann fram af manni.
Eftir lýsingu hans held. ég, að hann hafi verið Spán-
verji, jötunn að burðum, klæddur brynju og hjálmi, sem
brauzt gegn um skóginn að borgarhliðinu og brytjaði
niður með sverði sinu alla þá, er áttu að gripa hann,
og er hann hafði étið ávexti úr garðinum og drukkið
úr læknum, brauzt hann aftur gegn um skóginn og
hvarf i gilið. En þótt hann kæmiat á brott, slapp
þann ekki af eyðimörkinni, þvi aft sagan segir, aft
kóngurinn hafi óttast, að hann myndi sækja fleiri,
koma aftur og hefna sin, svo að hann sendi menn
á eftir honum til þess að vega hann.
Þeir fundu hann ekki i þrjár vikur, þvi að þeir
fóru 1 öfuga átt, en loksins rákust þeir á bein hans
skinin eina dagleið uppi i gilinu, sem við báðar kom-
um eftir. Ég veit ekki, hvort þetta er satt; það
er að eins ein af mörgum sögnum þeirra.*
afflBBEBBBmmEaBBBBBBH
Kauplð Tarzan-sttguraarl