Pósturinn - 26.11.1965, Side 7

NR. 2
26. NÖVEMBER 1965
PÓSTURINN
TOXIC, frh. af baksíðu
segja að hann sé með svona
sítt hár, svo að það sé eitt-
hvað fyrir alla hjá þeim.
Þeir reyna að vera í sem
nánustu sambandi við
fóikið sem þeir spila fyrir
og þeir ku allir vera reglu-
menn, nema bassaleikarinn
Sigurgeir Jónsson. Þeir
segja, að hann geti drukk-
ið mjólk á við heilan hest,
jafnvel þótt það væri flóð-
hestur. Sigurgeir er annars
nýjasti og minnsti nemandi
hljómsveitarinnar, en hann
segir að hann sé búinn að
panta forláta sjömílnaskó
með háum hælum — frá
Ameríku. svo að þetta
standi allt til bóta. Sigur-
geir stundar nú nám í
Kennaraskólanum.
Áhugamál drengjanna
eru yfirleitt í sambandi við
músik. Einn segist elska
Fílharmóníuhljómsveitina í
Berlín, annar er vitlaus í
The Rolling Stones, sá
þriðji segist hlusta á
rímnalestur á laun, sá
fjórði er bítilóður og sá
fimmti hefur gaman af
þjóðlögum. Annars segjast
þeir hafa áhuga á öllum
nýjungum og eru að hugsa
um að byrja að syngja
þjóðlög og mótmælasöngva,
en svoleiðis tónlist virðist
vera að ryðja bítlamúsikk-
inni úr vegi um allan heim.
Næst músik, segjast þeir
hafa áhuga fyrir skemmti-
legu kvenfólki, en músikkin
sé þó alltaf númer eitt.
Trómmuléikarinn trúði mér
fyrir þvi, að Guðmundur
Karlsson orgelleikari geti
spiláð á minnst 10 hljóð-
færi — og jafnvel Jakob
llka. Þeir Guðmundur og
Jakob eru éinnig söngvar-
ar hljómsveitarinnar.
Þeir segjast hafa nóg að
gera; spila minnst 4 kvöld
í viku og allt upp í sjö. Þeir
eru fastráðnir í Breiðfirð-
ingabúð og Silfurtunglinu,
og segja þeir að Silfurtungl
ið sé alveg öndvegisstaður
að spila á.
Þeir vildu einnig koma
því að, að nemendur Verzl-
unarskólans værú eitthvert
það bezta fólk, sem þeir
hafa nokkru sinni leikið
fyrir. Þar sem þeir hafa
fengizt þó nokkuð við að
semja lög sjálfir, þykir okk
ur ekki ósennilegt ....
Jæja, en sleppum því.
Þorst. Eggertsson.
„Viltu þramma með mér gamla mín”
Það er haustkvöld í New
York. Við flýtum okkur
niður á götu og ferðinni er
heitið til Greenwich Village,
en það er hverfi í stórborg-
inni, þar sem hinir svoköll-
uðu „bítnikkar" eiga heima.
Bítnikkar eru fólk, sem
hefur það að markmiði sínu
að stinga í stúf við allt og
alla.
Allir þykjast þeir vera
mikil skáld og listamenn.
en þeir eyða megninu af
æfinni í að bíða eftir því,
að andinn komi yfir þá, svo
þeir geti gert hin stórkost-
legustu listaverk.
Þeir eru allir með sítt hár
DONALD BYRD
framhald af baksíðu
hef heyrt svo mikið rætt
um Surtsey upp á síðkast-
ið, og ég vil ómögulega yf-
irgefa fsland án þess að sjá
hana. Ég hef verið að ræða
við marga heimsþekkta
jazzmenn um þessa vænt-
anlegu íslandsför mína, og
þeir eru allir á einu máli
um það, að vilja gjarnan
koma við á íslandi þegar
tækifæri gæfist, skoða sig
um og leika fyrir íslend-
inga. Þið ættuð ekki að
þurfa að vera í vandræð-
um með jazzleikara á næst-
unni.
Þráinn lofar því að sýna
trompetleikaranum Surts-
ey, sjóðandi hveri og fleira
markvert. Og Donald held-
ur áfram:
— Ef ekkert breytist get
ég sennilega verið hjá ykk-
ur um miðjan desember.
Ég vona, að ég geti staðið
við það.
Og símtölin við New
York eru dýr. Það er ekki
hægt að rabba saman all-
an daginn. Þeir jazzmenn-
imir af íslandi og frá New
York kasta jazzkveðju hvor
á annan, og við bíðum þess
með óþreyju að hlusta á
þekktasta trompetleikara
úr heimi jazzins, sem hér
hefur stigið fæti um langt
skeið — auðvitað að und-
anskildum gamla Arm-
strong, sem blés fyrir okk-
ur fyrir nokkrum mánuð-
um.
og skegg, illa til fara og
gera aldrei handtak. Málið,
sem þeir tala er eintómt
slang — og það svo að um
munar.
Þegar þeir biðja bezta vin
sinn um að lána sér einn
dollar, segja þeir: ,.Hey,
pabbakrútt — hentu í mig
einu skinni og sendu mér
horgemling — þú veizt að
ég gref á þér brjálaða
mjöðmina og allan djass-
inn,“ en þetta þýðir:
„Heyrðu vinur, lánaðu mér
dollar og gefðu mér eina
sígarettu, þú veizt, að mér
líkar alveg sérstaklega vel
við þig.“
Já, það væri margt hægt
að segja um þessar furðu-
skepnur í mannsmynd, en
nú skulum við snúa okkur
aftur að efninu.
Það er hellirigning — og
við erum orðin gegndrepa,
loksins þegar við náum á-
fangastaðnum, en það er
lítil kjallarabúlla kölluð
Trudies Helles, sem kvað
vera mjög athyglisverð.
Þetta er frekar lítill stað-
ur, með einum bar og litlu
dansgólfi. Það eru ekki
mörg borð þama, en bít-
nikkar eru heldur ekkert
gefnir fyrir að sitja á stól-
um. Þeim finnst bezt að
sitja flötum beinum á gólf-
inu, hengja höfuðið og
smella fingrunum letilega.
Samt er okkur vísað til
sætis nálægt hljómsveitar-
pallinum, en þar stendur
söngvari, klæddur eins og
forhertur sjóræningi —
með stóran hring í öðru
eyranu.
Hinum megin á pallinum
eru nokkrar atvinnu-dans-
meyjar, sem hreyfa sig eft-
ir hljóðfalli söngvarans og
hljómsveitarinnar, en svona
nokkuð er orðið mjög vin-
sælt og algengt í henni
Ameríku.
Eg sný mér að stúlku
nokkurri og bið hana að
segja mér örlítið frá staðn-
um, en þetta er í fyrsta
skipti, sem hún kemur
þangað, svo að hún getur
ekki sagt frá miklu. Samt
sezt hún hjá okkur og seg-
ir að þetta sé einhver
skársti staðurinn hér í
hverfinu. Hér komi allskon
ar fólk og hér sé hægt að
hlusta á almennilega
BEAT-músik.
Hún segir okkur enn-
fremur að það sé ekki
helmingurinn af þessu
fólki raunverulegir bítnikk-
ar, enda er unga fólkið
þarna vel klætt; flestar
stúlkurnar í DÁTAbuxum
og litsterkum peysum og
megnið af táningunum í
Tom Jones skóm og leður-
jökkum.
f þessu kemur letilegur
sláni með hálflukt augu og
sígarettu hangandi úr öðru
munnvikinu, tekur utan um
vinkonu okkar og segir:
„Ætlarðu að þramma með
mér gamla?“ (þýðir: „Viltu
dansa við mig?“), og þar
með er hún farin.
Við sjáum og finnum á
öllu, að þetta er ekki beint
staður fyrir okkur, svo að
við flýtum okkur aftur út í
rigninguna.
Að baki okkar hljóma
dularfullir tónar frá bít-
nikkaknæpimum í kring.
Seiðandi tónar, sem
blandast saman við hljóð-
in frá iðandi umferð stór-
borgarinnar.
UT I GEIMINN
eftir VERUS
Til þess að ná fullum tökum á
tækjum þeim, sem stjóma
skal, starfa geimfararnir skref
af skrefi við hlið verkfræðing-
anna og vísindamannanna, sem
teikna og skapa geimförin. Þar
sem stöðugar breytingar til full-
komnunar eiga sér stað, fylgist
hver geimfari með ákveðnum
atriðum, og lætur hina 27 fé-
laga sína vita, ef einhverju er
breytt.
Æfingar fara fram í þar til
gerðum hylkjum, sem eru ná-
kvæm eftirlíking hinna raun-
verulegu geimfara. Svo nákvæm
er eftirlíkingin, að geimfarinn
getur út um gluggann á æfinga-
hylkinu séð bæði timglið, jörð-
ina og stjörnumar, og getur af
þessum kennileitum æft sig í að
stýra eftir stjörnum.
Þjálfunin miðast við, að gera
geimfarana færa um að bregðast
við hverju hugsanlegu óhappi
nákvæmlega á réttan hátt og
þegar í stað. Gemini geimförin
lenda sem kunnugt er á sjón-
um, og þessvegna er talsverðum
tíma varið til að æfa þessar
lendingar. Þær æfingar fara
fram á Mexikóflóa, og æfa
björgunarsveitir þar með geim-
förunum.
SAGA HLJÓMA 1. TEIKNING: ÁRNI ELFAR
Það var 1 skólanum, sem hugmynd-
in varð til. Stundum var erfitt að ein-
beita huganum að skólabókunum eft-
ir að þeim hafði dottið í hug að setja
saman hljómsveit. Áhuginn á músikk-
inni var miklu meiri en á reiknings-
dæmunum eða landafræðinni. Það
var rætt um hljómsveitina fram og
aftur og annað komst ekki að.
Svo kom að því, að þá vantaði ein-
hvern stað til að æfa hljómsveitina á.
Rúnar bjó í kjallaraherbergi, og það
varð fyrir valinu sem æfingastaður.
Það var dálítið þröngt um þá þarna
í kjallaranum, en áhuginn var svo
mikill, að ekki var hugsað um þrengsl-
in. Og fyrstu tónar hljómsveitarinnar
ómuðu úr kjallaraherberginu út um
alla Keflavík, að því er sagt var.
Gunnar og Erlingur höfðu spilað á
hljóðfæri sín áður, og gátu því lagt
fram mikilsverðan skerf þegar til þess
kom að skapa nýja hljómsveit. Svo reis
upp nýtt vandamál. Það þurfti að
finna gott nafn á sveitina. Helzt ís-
lenzkt. Höfuðin voru lögð í bleyti og
það var trommuleikarinn Eggert, sem
kom með nafnið HUÓMAR. í fyrstu
fannst þeim það hljóma illa.
-4.

Eftir sleitulausar æfingar i mánað-
artíma þóttust þeir færir i flestan sjó.
Þá voru Hljómarnir fimm talsins, þvi
að með þeim söng Einar Júliusson.
Og svo barst þeim boð um að leika
í „Krossinum“ svonefnda, en það var
braggalagað samkomuhús í Njarðvík-
um. Taugarnar voru ekki upp á það
sterkasta, þegar fimmmenningamir
héldu af stað . . .