Vífill - 01.07.1941, Blaðsíða 2

a2-
KVÖLDLJÖB
Helga-kvöldstimd, himinblíða,
hug mínum breytirðu í ljóð.
Hafið sefur, foldin fríða
faldar kvöldroðans glðð.
kg höfuð legg að hörðum steini,
í hug mín-um draumar vaka.
Ham svaíir mig,blærinn,hlmins breinij Jr‘^m”viBsi“aðtlskSeg könJL
til hæða eg draumvænggm blaka. t_5L t -■ ■>r
Mig ck?eymir um sóskin og sumarblæ,
um sðlroðin lönd og höfin glæ,
um eilífar auðnir og klaka,
um ðfrið og blðð,-lifandi hjartablðð
sem verður að válegum klaka.
- það er sælt að dreyma og laga ljjðð
en lífið heimtar að vab;a,-
að vera, vaka.
-msk.
. xge;
aelH
gO InU'I CT8
++++++++++++++-f+++
Vegmoöur ValJjjofnir:
1EGAR SÁLIN HðR 1 FLAKK.
jþað er til gamalt máltæki sem seg
ir; Ekki er mark að draumum. þð er
það svo í veruleikanum, að flesta
dreymir eitthvað, og margir þeirra
jþykjast hafa sáð drauma sína rætast
að einhverju leyti.
Fyrir þiremur árum dreymdi mig
draum þann, sem hér fer á eftir, og
þykir mér hann skringilegur. þess-
ve^na ætla ég að segja ykkur hann í
trunaði,
Mér þðtti ég vera staddur í suð-
urenda 'Ejarnargötu og hlaupa upp
brekkuna, sem liggur að fæðingar-
stofnuninni Sðlheimar, Mig furðaði
hversu ég var léttur á mér og alveg
ðkæðinn. það var munur á því og í
vökiumi. Eg nam staðar fyrir framan
Sðlheima og virti þetta hús þjáning-
anna fyrir mér. í þessu húsi eru
alltaf æjandi konur og grátandi börn.
Maður hefur oft heyrt þess. getið
hversu erfitt og kvalafullt þ)að er
fyrir konur að ala börn sín. En hitt - . . , .
hb7rtr-idaður-S^alanár-mirináf -á;iifersxl'®gi!fy<HI>y?-i?|ð'f' V11 ?1M
mikið nykvæntur maður tekur út, og' m.-. . - k-eí-.:pLí1Me:r; af airinn þraður.
hvað hann verður að þola mikið áður
en hann fær augum litið fyrsta af-
kvæmi sitt. Ég þekkti mann, sem kom
með konu sína klukkan hálf éitt.um
nðtt og lagði hana inn á sðlheima
til bess að ala barn. þegar búið var
að hatta hana niður í rúm og hún
byrjuð að stynja var honum sagt að
fara,^- allt myndi ganga vel, Maðiir-
inn fðr út. þetta var um hávetur og
10 stiga frost var á.
Daglega eru konur að ala börn.en
£essi maður hafði aldrei hugsað ut
1 Það fyrr, að því gæti fylgt nokkur
veruleg hætta. Nú fannst honum allt
í einu, að þetta hlyti að vera voða-
lega hættulegt fyrirtæki. Hann gat
ekki hugsað sér að fara heim að sofa
hans var í augsynilegri lífshættu.
Og eiginlega var þetta allt saman
honum að kenna. Bara að það gengi
nú vel'í þetta eina skifti, hann
skyldi aldrei láta það koma fyrir
aftur. Hann ^rammaði fram og aftur
fyrir utan husið, skjálfandi af kulda
og eftirvæntingu, með svitaperlurnar
-huíh, jíáífa0áia8l £
5jv 6i!fi8isiSuS oíjiSSlí0?. 8S0Sa§ðl'A-;{«art-
anu. - Kl. sex um morguninn gat hann
1-oks fengið sig til að yfirgef-a
þetta hættusvæði og ha-lda heim. þá
var hann orðinn dofinn upp að hnjám
af kuldanum. Honum fannst hálfpart-
inn að hann hafa svikið konuna sína
á stund hættunnar með því að fara
'heim svona snemma. ^egar heim kom
hringdi hann si?a x á fæðingarstofn-
unina. Hann ætlaði varla að geta '
komið upp nokkru^orði fyrir klökkva.
En þegar honum tókst Ioks að stynj'a
upp spurningunni um hvernig það
gengi var honum svarað, að klukkan
tvö hefði fæðst 18 marka strákur,
konunni liði vel, hún hafði sofnað
strax eftir að fæðingin var afstaðin
og svæfi ennþá.
jpetta var nú útúrdúr frá draumnum,
Eg^gat ékki stillt mig um að lýsa
því, hvað við karlmennirnir eigum
stundum bá^t.
- Já, mér þðtti ég standa fyrir
framan þessa hiæðilegu stpfnun Sðl-
heima. það var nðtt,- koldimm nðtt
og stillilogn. Tmsir voru á ferli
og virtust það aðallega vera karl-
menn, líklega að koma frá unnustum
sínum. það var ekki laust við að ég
öfundaði þá svolítið. Ég tðk nú al1t
jf ^4^-,, „ * -K ' * , * -,4
Vitist hann' liggja £ áttina til
Vífilsstaða, og þá mundi ég skyldi-
lega eftir því, að ég lá spfandi
suður á Vífilsstöðum, eins og skikk
anlegum sgúkling bar, og það.hlyti
að vera salin úr mér, sem hefði tek
ið sér þetta bannsett orlof, og vær:
nú að dandalast álein út^,um hanðtt
!í fullri óþökk líkamans. Ég fann