Góðan daginn - 22.12.1944, Qupperneq 2

2
GÖÐAN IIAGINN
SKAHSINGURINN
Þegar eg í síðasta blaði af Góðan daginn,
sendi nokkur þakkarorð Haraldi þeim, er sent
hafði mér góðar ráðleggingar, skaut eg því
fram, alveg út í bláinn, að hann mundi vera
skagfirðingur. Nú hefur Haraldur þessi kannast
við skagfirðingsætternið með því, að gefa út
,,Lúsaljóðabók“ undir skagfirðingsnafni og látið
selja hana á götum bæjarins og máske víðar.
Með því að játa skagfirðingsætternið, hefur
Haraldur þessi opinberað fyrir mér hver hann
er, en það var mér áður ekki fyllilega ljóst. Eg
býzt við, að hin áður nefnda ,,Ljóðabók“ hans
eigi að vera einskonar skammir um mig. Það
fyrirgef eg honum og erfi ekki við hann. Börn-
um og sjúkum mönnum og hjartveikum ber
að sýna umburðarlyndi.
Það er ekkert við því að segja, þótt óþrif
komi á menn, þau geta komið einhverstaðar
utanað frá, þetta getur jafnvel hent þá sem
ganga í kvenmannsnærfötum. Slíkt má lækna.
En þegar óþrifin verða rótgróin í sálinni þá
duga engar lækningar. Nú ber þessi „Ljóðabók“
er eg gat um, merki svo mikils andlegs óþrifn-
aðar höfundarins, að tvísýni mun vera á, að
nm nokkra batavon sé að ræða. Þetta er því
sorglegra, þar sem vitanlegt er, að sjúklingur-
inn er vel innrættur maður, hófsamur og góð-
gjarn og líklegur til þess, að vera mannasættir
í hverjum félagsskap. Má þessu til sönnunar
nefna hinn sára grát hans yfir óförum komm-
únista í Dettifoss-slagnum sæla og mun hann
þó ekki, hvorki fyrr né síðar, hafa verið talinn
trúbróðir þeirra.
Eg tel það mjög óviðeigandi, sem eg hefi
heyrt víðsvegar í kring um mig, að menn
skopast að „Ljóðabókinni.“ Máske er þetta
framsmíði höfundar i ljóðagerð og enginn veit
hve miklar andvökur, mikil sálarreynsla og
mikið hugstríð liggur á bak við þetta afkvæmi.
Fyrsta fæðing er oft erfiðust og vel má vera,
að það megi telja happ, að fóstrið er ekki meira
vanskapað en það er. En slíkt á ekki að hafa
í fíflskaparmálum.
Hitt er annað mál, að líklega hefur útgáfa
„Ljóðabókarinnar“ orðið höfundinum gróða-
fyrirtæki, og svo mun sá hafa litið á, er sendi
í Góðan daginn eftirfarandi vísu:
Mikið fé hann fær í sjóðinn,
— fyrir það kverkar margoft þvær —
sá „skagfirzki,“ er Lúsaljóðin,
lætur selja á krónur tvær.
H. J.
Gleðileg jól!
Farsælt nýtt ár!
Þakka viðskiptin
EGILL STEFÁNSSON
„PERMANENT"
Mikil er menntunin orðin,
og mikið er stúlkunum kennt,
en eitt af því allra bezta
er hið ágæta „permanent.“
Frá þetta um þrettán ára
þykir stúlkunum hent,
að hafa í hári sínu
hið heimsfrægi ,,permanent.“
Hvert einasta hár, sem er á þeim,
— en um þau mun sumstaðar klént,
í lokka er liðað og snúið,
og liggur svo „permanent."
Og allt þár til sjötíu ára
hver einasta kona er spennt,
að halda hárunum á sér
hreinlega „permanent.“
Þær hugsa víst, hrundirnar fríðar,
sem frá himni er blíðlætið sent,
að hrífi þær piltana heldur,
ef í hárinu er ,,permanent.“
En halda þær Hallgerður langbrók
hafi þekkt slíka mennt,
nei, en hún fékk þó glæsileg gjaforð,
þótt gerði ei sitt hár „permanent.“
Þær giftust og börn þær gátu,
það getur sagan oss kennt,
hér áður, þótt hreint engin hafði
þá hugmynd um „permanent.”
s. m.
—O—