Vestfirðingur - 23.06.1959, Síða 1

VESTFJÖRÐUM
VESTFIRÐI
KOSNIN GABLAÐ ALÞYÐUBANDALAGSINS á
1. árgangur. ísafjörður, 23. júní 1959.
1. tölublað.
Einu síjórmnálasamtðkin sem er treystandi
Örlog Alþýðuflokksins eru hið
sárasta harmsefni fjölda alþýðu-
manna, sem muna þá tíð er þessi
Isfiröinpr! x
flokkur var sverð og skjöldur ís-
lenzks verkalýðs í baráttu hans
við vald atvinnurekenda og íhalds.
Það þarf sjálfsagt ekki að minna
Isfirðinga á það. Sú var sem sé
tíðin, að Alþýðuflokkurinn var
annað og meira en nafnið tómt.
Sú var tíðin, þegar auðvaldið í
krafti yfirráða sinna yfir atvinnu-
tækjunum og þjóðfélagsáhrifa í-
haldsflokksins, ætlaði sér að gera
íslenzkan verkalýð að skjálfandi
ræksnum og auðsveipum þýjum
sínum, þá var nafn Alþýðuflokks-
ins sá eldstóipi sem lýsti íslenzk-
um verkalýð brautina, við tilkomu
hans skynjaði verkalýðurinn mátt
pólitískra samtaka, til hans sótti
verkalýðurinn baráttuþrek og
þann kjark, sem nú hefur gert
verkalýðshreyfinguna að úrslita-
valdi í íslenzkum stjórnmálum.
Þessa sannmælis skulum við þó
alltaf láta Alþýðuflokkinn njóta.
En einmitt vegna þessa, einmitt
þeim mun fórnfúsari og óeigin-
gjarnari sem hún var barátta
hinna gömlu og gengnu forustu-
manna Alþýðuflokksins, þeim mun
meiri ljómi sem stendur af nafni
Alþýðufiokksins frá byrjunarárum
íslenzkrar verkalýðshreyfingar,
þeim mun átakanlegra er að horfa
upp á sérhagsmunabrölt núver-
andi forustumanna hans, þeim
mun svívirðilegri er sá blettur,
sem þeir setja á nafn Alþýðu-
flokksins með því svikamakki sem
þeir standa í með atvinnurekenda-
valdinu gegn verkalýðshreyfing-
unni.
Því að það skyldu menn hafa
hugfast, að enda þótt eðli Alþýðu-
flokksins hafi breytzt, þá er eðli
atvinnurekendavaldsins enn hið
sama. Þetta vald, sem forðum daga
hikaði ekki við að beita hinum
fólskulegustu meðulum, atvinnu-
ofsóknum, sveltihótunum, jafnvel
fangeisunum og kylfubarsmíð, í
viðleitni sinni til að kúga verkalýð-
inn, þetta vald er í eðli sinu enn
hið sama, og mundi með sama
ofsa og áður beita þessum meðul-
um aftur, ef það fengi aðstöðu til
þess. Og spurningin er þá þessi:
Hvað á íslenzkur verkalýður að
gera til að komaa í veg fyrir að
atvinnurekendavaldið fái aftur
slíka aðstöðu? Nú eru kosning'ar
framundan, verkalýðurinn velur
sér fulltrúa til Alþingis eftir
Jónas Árnason
nokkra daga. Hvernig fær íslenkur
verkalýður bezt beitt atkvæðum
sínum í þeim kosningum til að
koma í veg fyrir að hinir gömlu
kúgunartímar atvinnurekenda-
valdsins endurtaki sig á íslandi?
Það þarf væntanlegá ekki að
reikna með því að nokkur skyni
borinn og stéttvís verkamaður
eða sjómaður láti sér til hugar
koma að slíkt verði gert með því
að kjósa fulltrúa Sjálfstæðis-
flokksins, sem er yfirlýstur einka-
fyrirtæki atvinnurekendavaldsins
á stjórnmálasviðinu. Nei, við þurf-
um sem betur fer ekki að eyða
tíma okkar í að ræða svo fráleitan
möguleika. Hitt gæti aftur á móti
hugsazt, að einhverjir slíkir verka-
menn eða sjómenn létu enn leiðast
til að kjósa fulltrúa Alþýðuflokks-
ins af gamalli tryggð, af því að
sú var tíðin, að þessi flokkur bar
nafn með rentu. Og þannig gætu
þessir menn sem sé orðið þess ó-
beint valdandi, að atvinnurekenda-
valdið efldist aftur til þeirrar að-
stöðu sem það forðum hafði meðan
vilji þess réði einn um hagsmuni
verkalýðsins.
Ég skil það vel, að menn taki
Kristján Gíslason:
Einn samstílltnr llokknr Alþýðnnnar
Kristján Gíslason
Fyrsti áfangi.
Alþýðubandalagið tekur nú þátt
í kosningaátökum í annað sinn.
í fyrstu kosningum sínum, árið
1956, átti bandalagið að fagna
stuðningi nær 16 þúsund kjósenda
— varð annar stærsti flokkur
þjóðarinnar að atkvæðatölu —■ og
sýndi sig að vera sterkasta and-
stöðu.afl íhaldsins. Þetta var vel
af slað farið — og hvetjandi fyr-
ir málefnalega baráttu bandalags-
ins og einingarmarkmið þess.
Það er gleðilegt að geta nú, eft-
ir þriggja ára tímabil harðrar bar-
áttu við andstæðinga cdþýðuhags-
muna, bent á ómetanlega sigra, er
Alþýðubandalaginu tókst að vinna
í krafti þess valds, sem alþýðu-
stéttirnar skópu því í kosningun-
um 1956. — Þó ekki væri öðru til
að dreifa en hinni lífsnauðsynlegu
útfærzlu landhelginnar, væri það
eitt ærin ástæða til að fagna — og
fyrir bjartsýni í áframhaldandi
baráttu. En sannanlegt er, að án
óbilandi og djarfrar forustu Al-
þýðubandalagsins væri stækkun
landhelginnar ennþá aðeins draum-
ur þjóðarinnar.
En fleira má minna á:
Alþýðubandalaginu tókst, sem
aðila að vinstri stjórninni, að koma
fram stórfelldri atvinnu- og fram-
Barðstrendinoar!
leiðsluaukningu víðsvegar um
landið, með öflun nýrra atvinnu-
tækja. Þetta var ný stefna, sem
gaf alþýðu landsins von um bjart-
;ari tíma — glæddi enn trú henn-
ar á landið — þá trú, sem her-
námsbrask og hernámsgróði hafði,
fyrir tilstilli hernámsflokka, siævt
svo mjög ,að mörgum fannst um
sinn sem erfitt mundi að lifa í
LANDSBDKASAFN
226577
ÍSLANOS
það sárt að segja skilið við fiokk,
sem þeir hafa lengi fylgt að mál-
um, jafnvel alla sína tíð. Tryggð
er mannlegur eiginleiki^ góður
eiginleiki. En tryggð í þessum
efnum er því aðeins góður eigin-
leiki, að hún sé bundin því sem
gott er. Það er líka til nokkuð sem
heitir ábyrgðartilfinning. Þeir
verkamenn og sjómenn, sem hing-
að til hafa fylgt Alþýðuflokknum,
hljóta því nú að gera upp við sig
þá spurningu, hvort er þyngra á
metunum, tryggð þeirra við þann
flokk sem svikið hefur hugsjónir
þeirra, eða ábyrgðartilfinningin
gagnvart stéttarsamtökum þeirra
og ganvart f jölskýldum þeirra.
Þéss er að vænta, að þeir geri sér
það fyllilega ljóst, áður en þeir
ganga að kjörborðinu þann 28. þ.
m., að með því að kjósa frambjóð-
endur Alþýðuflokksins, kynnu þeir
að opna hliðin á virkisgarði ís-
lenzkrar verkalýðshreyfingar fyrir
þeim trjóuhesti atvinnurekenda-
valdsins, er mundi leiða yfir þá
og fjölskyldur þeirra miskunnar-
lausa lífskjaraskerðingu og aftur-
hvarf til þeirra tíma þegar at-
vinnurekendavaldið taldi sér fært
að svara kaupkröfum alþýðunnar
með atvinnuofsóknum, sveltihót-
unum, jafnvel kylfubarsmíð og
fangelsunum.
En til að fyrirbyggja slíkt er
aðeins ein leið til, aðeins ein
leið, og hún er sú að efla þau
einu stjórnmálasamtök sem
sem er treystandi til að berjast
svikalaust fyrir málstað ís-
lenzks verkalýðs og annarar al-
J)ýðu, gera sigur Alþýðubanda-
lagsins í þessum kosningum
mikinn og glæsilegan.
(Úr ræðu Jónasar Árnason-
'ar á stjórnmálafundi á Isa-
firði 10. júní 1959).
landinu, ef hernámsgull hætti að
renna í landssjóðinn.
Fleira mætti nefna, þó þetta sé
stærst.
x Hristján Gísiason
Tryggð.við gamla flokka má
ekki tefja förina.
En, vestfirzk alþýða!
Enda þótt styrkur Alþýðubanda-
lagsins nægði til framgangs dýr-
mætum málum á þessu tímabili,
reyndist hann hvergi nærri nógu
mikill. Það vantaði miklu sterkara
stjórnmálalegt afl til þess að
Framhald á 2. síðu.