Føringatíðindi - 01.02.1890, Blaðsíða 3

kunnu vera til gagn fyri 611, og síðani
royna at fáa skúlarnar so góðar, sum
móguligt.
(Niðurlagt til næsta blað.)
Sjósálmar.
Burturferð,
Lag: Jeg vil din Pris udsjunge.
Mær sannur faðir veiti
nú styrk at tæna tær;
hoyr meg eg á teg heiti:
altíð verð tú hjá mær
á sjógv og landi við;
stýr meg við tínum hondum;
leið meg við kærleiksbondum;
statt tú hjá míni lið.
Um tú vilt hjá mær vera,
hvór kann tá skaða meg?
Hvór kann mær óhapp gera,
tá, ið eg elski teg?
Mítt álit standa skal
til tín, mín Gud, aleina,
so vilt tú vegin beína
og fóra meg so væl.
So fróður víl eg halda
nú út á hesa ferð;
tú yvir mær vilt valda
sum best mær sjálvum er.
Væl fori tú meg út
og aftur heim til landa;
lat ódnir meg ei granda;
styrk meg í sorg og sút.
Heimferð.
Lag: Jesu đine dybe Vunder.
Lov og takk eg tær framberí,
drottín min, í hesu stunđ;
tí tú hevur við mær veríð,
fórt meg væl um fjórð og sund.
íyri veiðu, tú gavst mær,
eg av hjarta takki tær;
litið ella nógv tú sendur,
alt tú mær til frama venđur.
Lat meg minnast, at tú valdur
bæði yvir hav og lond;
tá vilt tú meg allan aldur
styðja væl við tíni hond.
Tá, ið lívið enda fær,
flyt meg heim í hóll víð tær
allar ævur mær at hýsa
har, sum bjartast ljós mann lýsa.
„Kasta teir sínum akkerum á tann hvita
sand“ kvóðu tey gomlu, og um nú Fóringar
eitt mannaminni herfyri ikki vistu mykið
um skip og um tey amboð, sum har krev-
jast, so kendu teir tó allir navnið á hesum
krókunum, sum krðkja seg í botnin og
halda skipinum fóstum; allir kendu akkerið.
So var tað eina ferð, at nakrir tápiligir
landsbygđamenn komu til Havnar at fara
út at sigla við einum skipi, sum lá á
Havnarvági. Skiparin var ein Danskur
maður, menn stýrimaðurin var ein Fóringur,
sum leingi hevði farið við skipum og var
væl kendur við allar endar og óll yrkisevnir
innanborða og, sum trúligt var, skuldi hann
nú læra hesar ungu landsmenninar til dúg-
ligar skipsmenn. Dagin eftir, at hesir
menninir vóru komnir á skipið, sendi hann
teir við einum stórum báti í land eftír
einum «enkari», sum lá inni undir bakkanum.
Menninir fara frá skipinum og uggahvónn
annan við, at í hesum enkarinum mundi
vera okkurt gott til at leska seg við á
ferðini. Nú koma teir inn undir bakkan,
men — teir leita eitt langt og annað breitt,
har er hvðrki enkar, kaggi ella tunna at
finna. Tá, ið teir nú við tómum báti koma
aftur til skipið, fer styrimaðurin at đeila
so óðiliga og kallar teir bæði neyt og «fæ».
Av hesum ganginum kemur skiparin upp
úr sínum rúmi og spyr, hvat ið feilar, og
tá, ið hann fær at vita tað, sigur hann:
«Kan de ikke finde Ankeret?* Nú klárnaði
tað fyri neyðar landsbygdamonnunum; teir
hðvðu stavað so mikið í Donskum bókum,
at teir vistu, at «Anker» var tað sama sum
«akker», men tað var ólíkt blondu-
enkórunum heimi á landsbygd.
Hendan sógan datt mær í hug, tá ið
eg í «Fóringatíðindi» læs, at «teir lættu
ankar». Eg vil nú ikki finnast at manninum,
sum hevur skrivað hetta ella at blaðstýr-
arinum, sum hevur tikið við tí, tí orðini
«enkar» og «ankar» eru nú í hvórjum
munni í Havn og hjá skipsmonnum, men
tó hugsi eg, at hetta orðið er eitt av
teimum, sum lærdir menn vildu kalla
«danisme«, og um nú tað Danska málið
] her er so fátækt, at tað brúkar sama
navnið um tvey so ólík ting, sum eitt
skipsakker og eina lítla tunnu, eiga
vit ikki at kasta okkara góða gamla
orð «akker» ella «akkeri» burtur. Tað
er at broyta ómikið eftir teimum Donsku.
Jógvan.
- - ... . ■ 1 ... - —.iiii .
FRÁ ÚTLONDUM.
í sunnara parti av Amerika er eitt
ríki, sum nevnist Brazilien. Har eru nógvir
yvir honds ríkir jarðaeigarir, sum hava
alnógvar blámenn (negarir) til at arbeiða