Føringatíðindi - 07.01.1897, Blaðsíða 2

Hann fór í tær buksurnar,
ið klokkuskornar vóru,
grovar tær í verki vóru,
liann dregur á kegv tey stóru.
G-ráðar hosir og kálvskinnsskógvar
Pádl á beini đregur,
kvar ið Pádl til ferðar bíst,
hann ei á beinuni svevur.
Tað var tá, sum ofta er enn,
at neyð í krambúð var,
hann tekur ein klút av batsmannslørift
og vevjur um háls á sær.
Pádl hann etur sín morgunmat,
hann brúkti gamlan sið:
dríl og gamla gadnatálg
hevði hann attur við.
Kvar ið Pádl í túni gongur,
reisur eđla trummar,
gitin mann vera fótur hanns,
hann stóð væl fimtan tummar,
Fimtan vóru pøruni,
til Havnar skuldu fara,
keypa við og brennivín
og aðra handilsvaru.
Stingur nú pør í klæðsekk niður,
prukku tekur í neva,
so mann restur Leirvíkspádl
mót Leirvíksfjađli streva.
Páđl hann gongur um I.eirvíksfjadl,
skjótt mann vegur líða,
tá ið hann kom til Norðagøtu,
hittur hann konu blíða.
Drekka gav tann blíða kona,
Pádl við stampi tekur;
lokkafluvur og húsvættir
so tæt um stampin rekur.
Pádl hann tók við stampinum,
hann đrakk tann drikkin stíva,
hár var fjórða kriđđarí,
hann lat í kíkin dríva.
Pádl hann gongur úr Norðagøtu,
ettir sandi raggar,
so skvaggar mjðlk í kíki hanns
rætt sum vatn i kagga,
Pádl hann gongur um gjønna ivir,
prukkan gramlar í gróti,
gongur upp til Sigrugøtu
bóndans hús ímóti.
Bóndin var bæði blíður og tíður,
beyð honum sess at sita:
»kvat er títt í ferðini,
tað vil eg fegin vita.«
»Væl livur fólk í Leirvík inni,«
Pádl hann svarar á padli,
»eg fann vøttir og kodlhúgvu
har uppi á Leirvíksfjadli.«
Bóndin gav honum kjot at eta,
mikil var tann frøði,
um enn liann hevði borið grót,
hann hevði ikki kent til møði.
Pádl hann gongur um hóli á,
við fótinum mann hann trampa,
lotið attan undan honum
mundi so idla đampa.
Pádl hann gongur um hóli á,
væl mann vegin ansa,
altíð harnaðu kvirlurnar
attan unđan skansa.
(Niðurlagt.)
í »Føringatíðindi« #nr. 20 er stílað
spursmál til okkara, um tað er so, sum
Jóanes bóndi i Kirkjubø sigir i nr. 19, at
sjeymannanevnđini, sum kosin var at sam-
einast um skrivingarlag í P'ørjamáli, »einki
dámar hetta uppskoti, sum felaginum var
sent í fjør heyst.
Vit hava adlir sjey undirskrivað av-
gerðina, og harí liggur sjálvsagt, at vit
adlir hava samtikt í, at so skuldi vera, og
hesum vilja vit filgja, tá ið vit skriva
føriskt mál.
Sum vera man, kundu vit sjey, tá ið
vit komu saman til at røða um, kvat best
og gagnligast var at hava til skrivingarlag,
ikki í øđlum luttim hava somu meining
um tað; summir av okkum høvdu bestan
hug at hava broytingarnar heldur færri,
summir helđur fleiri; men adlir hildu vit,
at vit áttu at møtast, og at vit tí báðu-
minni máttu geva eitt sindur ettir firi at
fáa eitt skriftmál og sameinast um at
brúka tað til alt, ið prentað verður.
Tað sum vit so adlir sameintust
um, er tað uppskotið, sum vit sendu felagi-
num í fjør heyst, og vit halda adlir, at
tann klædningur, sum málið nú er ætlað
at latast í — skoyttur og broyttur — er
bæði góður og príðiligur. Vit hava lagt
góðan vilja i verk okkara í tí hopi, at tað
skuldi gera góðan enda á stríðinum, ið
var, og at adlir Føringar í framtíðini í
hesum luti vilja ganga saman í einum
flokki. Vit hava hildið okkum firi eyga,
at »seinar eru einar hendur«, og skal kvør
ganga ettir sínum tikki, kemur sakin onga
leið. Stórt spedl er, at Jóanes Patursson,
sum hevur sír.t sín stóra kærleik til mál
og fólk, og sín góða vilja til at frernja
málsakina so, sum honum hevur tókt best,
nú hevur sagt seg úr felaginum og loypt