Føringatíðindi - 03.06.1897, Blaðsíða 2

so um sum eitt livanđi, hjálpasleyst lík, sum
so einaferð um síður verður grivið niður, tí
langrøkit er sjúkan.
Geva hesum menniskjum heilsuna attur,
kunna lekjarnir ikki; teir vilja bert lætta
um sjúkuna firi teimum og, við at fáa tey
burt frá øðrum fólki, minka um smittuna.
Teir dansku vitinskapsmenn, ið á ís-
landi hava verið, siga, at um íslendingars
endamál var at spreitt hesa sjúku, kundi
ikki verið verri atborið. Tey sjúku hava
fritt gingið midlum tey heilsugóðu, sovið í
somu sorg; og sum firr hevur verið óskikkur
ímóti fátækalimum, eisini' kjá okkum, eri
hesu neyðardír, ið ikki sjálv eru ment at
bjarga lívinum, sett út til tey, ið minnst
vildu taka firi at geva teimum innivist. At
undrast er tí ikki ivir, at filgirnar eru tær,
at sjúkan sínist at spreiða seg skjótt.
At Føringar, sum kvørt ár eru í ís-
landi, kunna føra smittu attur við sær, er
langt frá ómøguligt. Tí áttu vit, eisini firi
okkara. egnu skild, at studda hesum verki.
»Føringat.« bjóðar sær til at taka
imóti gávum, ið so verða niður sendar.
Mangt er forborgið ....
Ein blaðstírari her í Havn vendi sær á
sinni til »hægri viðkomandi« til at fáa at
vita, kvussu nógv rúsgevandi drekka var
innført til landið; men hann mátti fara frá
við onguin.
Lat okkum siga, at Føringar árið firi
firra árið đrukku firi 80 túsund og í fjør
firi 120 túsund kr., so átti hetta at verið
borið fram til almanna kunnskap sum
skjótast. Skulu vit taka til takkar við tí
kunskapi, vit fáa av statsroknskapinum, so
fáa vit ikki at vita annað, enn kvussu
mikið er drukkið z—3 ár herfiri. Eisini
var tað væl vert at fingið greiðu á, kvat
slag mest verður drukkið av, so at vit
kunna læra at varða okkum meðan tíð er.
Ti má hopast, at hetta dimmið nú fer
at lætta, so at vit fáa fullt dagsljós, til
frama firi fólk og land.
Til »Føringatíðindi« eru sendar hesar
reglur:
Firi tveimum árum síðani varð hilđin
framsíning í Havn og tað segðist at vera
meiningin harvið at fremja gott føroyskt
handaverk. Eg havi altíð haft gleði av
at síggja gott handaverk, og tað, eg sendi
til framsíningina, var væl viðtikið; tí haldi
eg meg hava lov til at leggja eitt orð uppí,
tá ið talan er um slik viðurskiftir.
Nú ein dagin sá eg handaverk, sum
skar meg í hjarta at siggja, tí tað skuldi
eitast at vera føroyskt. Tað var ein húgva
(sokadlað føroysk húgva), sum var avlagið
vánalig í ødlum verki.
Tá ið húgvan var brúkt í 5 vikur, vísti
hon seg av liti at vera illgrøn og korkalitað,
tó at hon segðist at vera keypt sum reyð
og blá firi hálva aðru krónu. í staðin firi
at vera vovin av tvist garni og udlintum
vefti, var hon vovin við udlintum gadni og
tvist vefti av einkultum tráð, kvarvið hon er
rondut tvørtur um stikkið — við undir-
skjúrta vonđ. Tað latst at vera onnur
kvør rond smalari og onnur kvør breiðari,
men hetta var so idla í lag komið, at tað
vísti í støðum sum 3 smalari ímidlum tær
breiðu. Tann dimma strikan var í støðum
triðjung breiðari enn í øðrum — alt uppá
gjøt. Kvussu haldgóð hendan veving kann
vera, má ein og kvør gita særtil, sum veit
um veving at siga.
Firi hálva aðru krónu gerst við góðum
vinningi ein húgva av besta føroyska
handaverki og hon er ivaleyst tvær reisur
so nógv verð, sum hendan óvandahúgvan.
At lita tann dimma litin við vánaligari
kókifarging istaðinfiri við indigo og at lita
tað reyða so, at tað kvørki tolur væti edla
sól uttan at kasta, tað kadli eg vánaverk.
Tað firsta eg bar eyga við hesa um-
talaðu húgvu, helt eg tað vera handaverk
frá einum stutt komnum føroyskum namingi,
men síðani fekk eg illgruna um, at hon
mundi vera gjørd í útlondum. Síðani frætti
eg eisini at hendan hú’gvan skal vera til-
komin av føroyskum tógvi, sum Jóanes
bóndi í Kirkjubø hevði sent til útlondini
til at veva til húgvur, sum han nú selur
firi hálva aðru krónu.
Hendan atburð haldi eg vera ljótan av
einum manni, sum altíð hevur viljað verið
á oddanum til at rópa uppá føroyskan
framburð í ødlum lutum og sum tí verri
einkultir Føringar geyla høgt um, at hanh
mann á bigd vera ærdur og virdur framum
nakran annan Føring nú á døgum.
Tað skal gleða meg at frætta, at
Jóanes bóndi i øðrum lutum meiri enn í
hesum vil vísa seg sum Føringur, ikki bert
av navni, men eisini av gavni.
Gomul vevkona.
Onga broyting.
Keypmannahavn — Dírabiðjudag 1897.
Sum kunnugt mann vera lesarum
»Føringatiðindi«s, sendu i vetur einir tjúgu
Føringar i Danmørk »adressu« inn til hina
sokadlaðu »sjeymannanevndinac, ið hevur