Føringatíðindi - 04.11.1897, Blaðsíða 2

sirgja firi, at ein álitismaður kann stíra
blaðinum, inntil árið er úti og níggjur blað-
stírari er valdur. Nevndin hevur tá tað an-
svar, sum blaðstírarin hevur haft.
Prísurin á »Føringatiðindi« kann kvørki
hækkast edla lækkast, uttan av aðalfund-
inum.
§ I2-
Hendan lóg geldur frá ista Januar 1898.
Lívsgátan.
Blóman bar bløðini mjøllhvít kring sólgula
eyga — Baldursbrá skapt til at
blíðka menniskjans huga;
Systrar hon átti, prýddar í óskornum stakki,
so fríðar at skoða;
Summar sær læntu bjartasta avglans av sói,
sum roðandi søkkur í kavið,
Aðrar i litinum bóru sær prís fram fyri
reinastu várluft og djúpbláa havið.
Heysttiðin herjandi kemur, tá følnar alt
fagurt av foldum,
Liljur og litfríðar rósur mata brátt matkar
í moldum.
Sat tó, óansað av øllum, sum fiagsa frá
blómu til aðra,
Duld midlum følnandi bløð, frugtin, sum
skapt er til leingi at vara.
Vermandi vársól vekir upp fræið til verð-
andi vøkstur at spíra;
Vísmonnum væl er tað kunnugt, teir vita jú
»lóg, sum man verðini stýra«.
Spyr teir: Hvør gjørdi ta lóg? Hvør ræður
við fornastu rúnum?
Svara teir ei, so spyr tú barnið, sum stetlar
í túnum.
Gátuna hevur tú gitna, um kærleikin vermur
títt hjarta.
Gleð teg við blóming, við lívið og ljósið
tað bjarta;
Gleð teg, tí nakað tú eigur, gjørt til at
vara um aldur og ævur;
Gleð teg, tí ein er, sum lógina gjørdi og
enn yvir lógini ræður.
Johan Schumann.
Halda vit fram leiðina beint eystur um
hav, koma vit til oyggjar, berar og skursl-
uttar, berligari enn Førjalandið. Væl er
tað so, at viður veksur her og har upp úr
slokunum og grasfløttar eru at síggja
midlum bergheysarnar, men meginparturin
av tí, tú festur eygað á, er grót.
Á einum av hesum norsku útoyggjum
er ein 65 ára gamalur maður, sum fleiri
ferðir hevur verið umtalaður her í blaðnum,
hin viðgitni seyðamaðurin Schumann. Hann
er ein lærdur maður, og sín lærdóm roynur
hann trúliga at brúka til frama firi føðilandið
í tí vinnuvegi, hann hevur kjósað sær og
lagt adlan sín alsk á. Alt tað, íð skrivað
verður í útlondum um seyð eđla um evnis-
frøði, natúrfrøði edla av øðrum kunnskaps-
greinum, sum kunna vera seyðabrúkinum
til frama, leggur hann dent uppá at granska,
og hann granskar tað so væl og heldur
tað saman við sinar egnu royndir og kann
harvið bera tað fram firi sínar landsmenn
soleiðis, at teir kunnu líta á, at hetta er
ikki bert orðskvalđur. Tað, íð Schumann
skrivar um seyðabrúk, er ikki leysligt edla
rangt, men kvørt orð er vegið, og alt er
gagnuligt at ,vita firi kvønn seyðabrúkara,
sum vil kenna sín vinnuveg til fulnar.
Schumann røkir sjálvur sin seyð bæði
summar og vetur. Hann gevur honum
fóður adlar tíðir, tá ið hann ikki kann vinna
sær nóg mikið til føði úti og hevur hann
í hús kvørja vetranátt og annars tá ið veður-
lagið er ov baldrandi. Hann hevur um-
hugsan firi at fáa seyðinum vetrafóður og
dirkar hartil gras, havra og røtur o. m. a.
Sjálvur gevur hann seyðinum og letur hann
út og inn, og sjálvur hevst hann at hoy-
bjarging og alskins jarðarøkt, og í lemb-
ingatíðini (sum er um Gragarismessu- og
Mariumessutíðina) liggur hann kvørja nátt
í seyðahúsinum.
Ikki svevur hann tíðina burtur, tí kann
hann fáa stundir til at skriva bøkur og
granska ettir níggjum lærdómi og tó út-
inna so nógv króppsarbeiði. Á sínum ungu
døgum hevur hann »studerað«; men síðan
tók hann sær firi at bøta um seyðaslagið
og seyðarøktina, sum í Noreg hevur verið
lítið betri enn í Førjum. Tað firstu tíðina
var hann uppsitari (fo.rpagtari) kjá einum
presti, men síðan keypti hann sær til ogn
tann garð. hann nú situr á.
Tvørt um eitt smalt eiði gongur markið
midlum hann og grannar hansara og hann
hevur adlan norðara partin av oynni
(Hovden). Har, sum húsini eru, má kadlast
slætlendi, tó at har er meiri hedlusvað og
urðagrót enn akurjørð. Næst har við er
ein høgur riggur og ein lág, sum mest
verður brúkt til vetrahaga. Handan firi
hesa lág er eitt berg, sum skilir summar-
hagan frá hinari útmarkini. Har eru fáir
stíggir, men uppi við eggina eru i mongum
støðum torvur, sum seyður firr var vanur at
leypa niður í og harfiri íðuliga at detta
oman. Schumann hevur stikað fram við
eggini, har sum vanđafult er, og bøtt um
teir stíggir, sum eru til brúks, og hevur
so grind firi.
Fjadlsíðan, sum hedlur frá eggini oman