Føringatíðindi - 07.04.1898, Blaðsíða 1

FØRINGATÍÐINDI
Nr. 7.
7. APRIL 1898.
9. Ár.
Nólsoyarpól.
Fram rennur skútan,
garparnir gleðast,
fáður er fróður
sum dugandi menn.
Birðurin blíði
skútuna førur
fram mótur heimi,
streymur er við.
Sólin man dala,
ruðar í kavi.
dimmið seg leggur
dimt ivir hav.
Stinnur man standa
kappin til róður,
frigdar seg ivir,
landið er nær.
Trongligt er heima:
einki at bita,
einki at brenna,
krambúð er tóm;
sistrar og brøður
pínast av svølti,
inskja so sára,
»Roynđin« má koma.
Maður við rórið
væntar í lætting
Førjar at síggja,
ferðin gekk væl.
Eydnan en lúnut,
mangan hon svíkir,
Pól var ei borin
eydnismaður.
Birðurin stóð við,
mirkt var um dimmið,
ikki man síggjast
fram firi stavn.
Garparnir kvíla
móðir og troyttir,
einans man vakja
Nólsoyarpól.
Skiggjur í vestri,
eldur man síggjast,
dundur man hoyrast,
»Royndin« seg gav.
Pól var so knappur,
rópar til skipsmenn,
áðrenn hann rópti,
vóru teir kjá.
Tvær vóru snekkjur,
skjóta við øði,
leggja at borði,
Pól heldur fram.
Kapparnir reystu
honum í hølum
halda ímótur,
ein móti fimm.
Harðligt var stríðið,
Føringar treystir
berjast sum áður
mátmiklir menn,
Norrrtannablóðið
kókar í barmi,
flítur á bunka
í hildarleiki
Ofriðakroppar
bólta í bláman,
stritt rennur blóðið,
aldan er reyð.
Dreingir nú linkast,
ránsmenn teir dvína,
sigurin fekk hann,
Nólsoyarpól.
Einans á livi
stendur á bunka
kappin hin reysti
særdur til mein.
Mælur hann sagta:
mær var tað laga
lívið at geva
fosturlanđ mínum.
Dagsglaman lísur
tendrast í eystri,
enn situr maður
hond undir kinn; ‘
eygur hann rennir
beint mótur landi,
seinasta orð var:
Fosturland mítt.
Kapparnir reysti
— Førjasinir —
lótu har lívið,
grøvin var vát.
Aldrin skal doyggja
teirras minni,
søgan skal liva
um Nólsoyarpól.
Havn, 2. apríl 1898.
A. S.