Føringatíðindi - 01.12.1898, Blaðsíða 1

i Jr' • f t t
FØRINGATIÐINDI
------5-----T7T
xjfT rn Nr. 23.
DECEMBER 1898.
^R.
7 r. bi>r r 1
Føringafelag.
Av A. Sámalsson.
(Uppatturtikið.)
vSum egf segði firr, eg vænti ikki at
tað eydnast okkum í Føringafelag at verða
sámsint um, kvussu Førjamálið skal skrivast.
Tað liggur í blóðinum kjá Føringum, at
kvør stenđur uppá sítt og ikki gjarna vil
geva ettir Eg inski heldur ikki ettir tí
stund. tá íð Føringar ivir høvur selja meining
sína firi at fáa frið. Men tann stund er
ettirinskjandi, tá íð vit kunna læra at sam-
last um eitt, um vit ikki kunnu vera sam-
sintir í øðrum. Eitt uppskot kann vera
best i seg sjálvt, men eingin vón um at
fáa tað ígjøgnum. Eitt annað kann vera
framsett, sum ikki er so gott sum tað firra,
men tað hevur tó tann mun fram um, at
tað kann fáast ígjøgnum við góðum vilja
kjá øllum pørtum og bera framburð við
sær. Unđir slíkum viðurskiftum má tað
uppskotið takast, sum kann førast ígjøgnum.
Førjamálið í æru er firsta mál Føringa-
felags og tað má aldrin strúkast. Firi uttan
tað málið eru nógv onnur at arbeiða firi í
Førjum. So leingi sum Føringafelag stendur
sum eitt sterkt viljagott felag, so leingi er
vóh um, at tað kann fáa eitt og annað gott
í lag, so leingi stendur eitt lið á fótum,
sum vil verja um okkara tjóðskap. Dettir
felagið sundur, so er tað attur tann ein-
staki maðurin, sum strevar firi málum, íð
ikki er einsmannsføri. Tað kann sigast, at
tann tíð er, edla tað er óivað, at tann tíð
kann koma, tá íð tað ræður um kjá Før-
ingum ikki at liggja og droyma á hendan
hátt, men standa alvaknaðir og ansa ettir,
kvat íð firiferst. Tí er tað vandafult, um
felagið, sum birjaði so treystligt skal smild-
rast sundur og felagsmenn venda heimattur
við tí sirgjuligu roynd, at Føringar enn
ikki vita, kvat teir vilja edla ikki eru mentir
at standa uppá tað, teir vilja. ErFørihga-
felag komið á fadlandi fót, so lat okkum
menna tað uppattur og ikki gera tað til
spott kjá teimum, sum hava hánað tað frá
firstu hond. Lat okkum minnast kvat fe-
lagið var og kvussu væl tað birjaði, lat
okkum minnast á ørindið:
»Limatal nørist,
lat ikki vikna,
lat ikki blotna bringu og merg:
filkist í semju,
fremjið tað góða,
tá verður felag botnfast sum berg.c
Nú sigist tað væl, at limatal skal minka,
men tess meiri muga vit ansa ettir, at
bringa og mergur ikki viknar, ikki blotnar,
ansa ettir, at vit í semju filkjast firi at fremja
tað góða. Tað kann vera, at tað ongantíð
hevur verið meiri neiðugt enn nettupp nú
firi Føringar at arbeiða seg fram móti
sjálvbjargni, tí Harrin náði tann mann edla
tað fólk, sum altíð skal hava álit á øðrum,
hann verður ofta við sviðið soð, tað mugu
vit hava fingið eyguni upp firi.
r Eg havi ta vón, at fundurin, sum
»Føringat.« nr. 22 bjóðar inn til annan
jóladag, má beina okkara felag attur á leið,
og tað kann ske, um felagsmenn gera sítt
besta og seta málið hægst.
Fram vit halda kvør og ein,
kvinnur, menn at Førjalandi,
um vit halđa trúfast saman,
so er eingin vandi.
Førjalanđ og Førjamál
er tað mið, vit strevast firi.
Um oss drívur ástin sterka,
sigla vit við birði.
Trawlarnir.
Ein dagin kom boð til Havnar frá
Streymoyarsíslumanni, at hann hevði sett
varðamenn á eitt skip, sum var sekað við
trawling í sundinum. Fútin og amtmaðurin
fóru skunduliga avstað og forhoyr varð
tikið sum skjótast. Skiparin vildi ikki til-
standa, at hann hevði fiskað á danskum
landgrunni, og tað prógv. í borið varð fram
ímóti honum, varð ikki kent firi gott. Hann
slapp tí við at bøta 3 pund firi tað, at hann
hevði noktað at vísa síslumanninum skips-
pappírini. Skiparin segði sína søgu so-
leiðis: Hann fór út av Vestmanna kl.
hálvgun seks um morgunin og haðani út
um markið vestanfiri Koltir . (á Gutta-
grinnuna sum frá var sagt). Har setti hann
niður og fekk eini fíra ætir av sandflundru-
slag; men við tað at vegrið var so ringt,
tók hann skjótt uppattur og helt kósini
móti Vestmanna. Komin norð í grunnin