Føringatíðindi - 15.03.1900, Blaðsíða 3

fólki, sum antin flentu ella tyktu synd í
gentuni, har hon kom gangandi yvir gólvið
í sínum svarta einkjubúnað og við barninum
á arminum, framm til borðið, hvar teir sjey
vísu og gomlu dómarirnir sótu, hvítskeggitir
og skailitir.
Só segði hon, hvussu til var gingið,
greiđdi frá, hvussu elskhugsmegin, fagur
og ómetuligur, var komin yvir hana og
hann, íð nú var deyður; hvussu hansara
fóik vilđi skilja tey at, hvussu tey høvdu
ætlað at bíða, men kundu ikki. Hon goymdi
hvørt orð, hann hevði talað til hennara, í
hjartanum, og alt sum hon mintist aftur á
ta tíð, íð svann, rystist hon á málinum og
tárir komu í eyguni á henni. Nógv av
fólkinum rørdist innarliga. So segði hon:
»Væl veit eg, at eg havi syndað móti
menniskjans lóg, tó at samvitska mín er
rein fyri Gudi, og lítið munar vanvirðing
og hat móti teimum fagru minnum, eg eigi
um hann, sum elskaði meg. Tit mega tí
ikki teinkja, at eg krevji nakað til mín
sjálvs, men eg vil. at sonur hansara, sum
svav í minum armi, skal hava sín rætt sum
hansara rætti arvingur.«
Nú hoyrdist nógv mannamál í stovuni
og nøkur hildu við gentuni, men hin elsti
av dómaranevndini reistist, stórur og ræðu-
ligur, og beyð teimum at tiga. So førkaði
hann glaseyguni fram á nøsina og blaðaði
í einari stórari bók. sum lá frammanfyri
honum. Og dømdi á staðnum soleiðis:
»Fallna og ólukkuliga kvinna! tí soleiðis
má ein nevna teg, sum hevur mist tína æru
og er fallin í neyð og vanvirði. Illa gjørdi
tú, tá íð tú læt hin óreina lyst fáa makt
yvir tær, og sum tú av fríum vilja tók
skommina, noyðist tú eisini at taka skaðan.
So sigir lógin, íð skrivað er, fyri at verja
tann heiluga egtastand, at barn títt er eitt
óegta barn og hevur ongan rætt til hansara
navn og ogn, sum deyður er. Gakk tí
burtur og skamma teg!«
»Harri dómari,« segði gentan, og øll,
íð inni vóru lýddu kvirr at hennara orðum.
»So vist sum eg her standi er hetta barnið
egta, um nakað í verðini er tað. Ærligur
og reiðiligur var tann longsil, íð đreiv
okkum saman, mín elskaða harra og meg,
og vóru vit ikki røtt egtafólk, hvør er tað
so? Hygg at hesum dronginum, fruktin av
elskhugi olckara, og sig mær um tygum
halda, at hann kunđi verið vakrari, um
prestur hevði signað kærleik okkara?«
»Soleiðis býðir lógin og eftir henni
havi eg dømt,« segði dómarin ilskliga.
»Stendir tað skrivað har?« spurdi gentan
og peikaði á bókina, sum lá uppsligin.
»Víst er tað so.« svaraði dómarin. »í
hesari bók stenđir skrivað tað, vísir menn
í túsund ár kendu fyri rætt at vera.«
Gentan var bleik og eyguni lýstu.
Áðrenn nakar kundi forða henni, setti hon
drongin beint niður á bókina.
»Eg seti mítt livandi barn móti hesum
steindeyða klókskapi,* rópti hon.
Dómarin fór aftur eftir hali og øll, Ið
inni vóru, reistust á føtur. Drongurin rópti
av gleði og spjálkaði bragdliga við bein-
unum.
Og rætt sum um hann hevði viljað
sýnt øllum, at hann var livandi, sterkur og
stinnur, læt hann sína fulli megi flóta út
yvir lógina so ramliga, at hon ongantíð í
verðini er brúkt síðani.
Tíðindir iir Førjum. Veðurlagið hevur
nú í næstum verið umleypandi og storm-
hart. Á sjógv hevur lítið komist. Báts-
fiskiskapurin sigist at vera góður, tá íð
bátar sleppa at royna sum teir vilja.
— Livimátin má sigast at vera ringur
víða hvar. Umframt ringt krím og influensa
gongur landfarsjúka ymsa staðnis um oyggj-
arnar t. d. á Skála og á Toftum. Áv tí
sjúkuni, sum doktarnir skira influensa ella
forkølilsi, eru fleiri fólk đeyð, harímillum
raskir menn í sínum bestu árum.
— Nógv skip eru nú útfarin. Fleiri
hava roynt á bankanum, men fongurin er
ójavnur. Summi hava fingið lítið ella einki,
onnur sigast at hava fingið reiðiliga væl,
mest Suðroyaskip, sum fóru út fyrst í
februar mánaði.