Fuglaframi - 13.12.1898, Page 3

bjarging til at sleppa uridan aftur besum
sorta, sum bendur og boyggjur sjálvt tað
sterkasta, i tær er, til jarðar.
,Og tó — tó skal tað draga frá aftur,
so satt sum tú hevur nakað álit á tín
gud, so satt sum tú trýr, at alt hvat íð
hann leggur á teg, er tær til besta, tó tú
við tinum ófullkomnu jarðaeygum ikki
dugur at síggja nakað høpi í hansara undar-
ligu førslu við tær. Men trýr tú ikki. ella
karin tú ikki, so hygg y vir víðu verøld alla,
bygg ikki einans at tí fólki. íð nú er, men
hygg at tí, íð hevur verið frá upphavi av,
og at tí, sum kann vera áðrenn endi er, og
tak og hygg at støkum tær kendum dømuin
av heimsøguni allari: Særtú foreldur og
børn, skyldfólk og næstningar, sum gráta
tey bitru tár og kenna eina tyngd og
hjálpaloysu so stóra, at teimum tykist einki
vera, sum ræður bøtir meir, nú tey mistu
tann, alt teirra álit var á, og sum tey elskaðu
so nógv, í so hørðum og syrgjuligum deyða.
Men komandi slektir hava tó kunnað prisað
Gudi fyri, at hann førdi henda manns lívs-
ferð sum gekk. tí tað, íð honum barst á,
hevði alt at týða fyri tey, íð eftir vóru og
aftaná komu. Ella tak ein av tínum forn-
fedrum fyri mongum hundrað árum síðani:
Veistú hvat hann hevur talað og strítt fyri
— teg? Veistú hvat hann hevur strítt sær
til og givið eftirkomarum sínum til arvar
og teir aftur givið tær við dømum og í
blóðinum? Ella veistú hvat tínar egnu
tyngslur og tungu royndir hava at týða
fyri tínar eftirkomarir ella næstningar? Tú
kann svara nei, at tú veit tað ikki gjølla
— tó kannstú ætla nógv um tað —, men
tú kann ikki svara nei fyri, at lív títt ikki
virkar uppá tey menniskjur, tú livir ímillum,
líka so lítið sum tú kann svara nei fyri, at
tin æviskeið einki kemur seinri slektum við.
Tí øll eru vit skyld, allur heimurin er
skyldur, tað er alt ein mannaflokkur og tað
staka menniskja kann tí ómøguligt einans
liva lívið fyri seg sjálvan.
Men fætar tú rætt tað, at tú eisini livir
lívið fyri onnur, sum øðru fyrr hava livað
tað fyri teg, tá viltú kannske lættari skilja
tær ymisku tilburðar, Gud sendur tær og
helst tá íð dagarnir gerast tungir.
Sum sorg ella gleði soleiðis av Gudi
útbýtast í heimi, at tær oftast — leystliga
sætt — sýnast at vilja ráma tann einstaka
ella ta einu slekt, so berast tó ofta dømir
fram um, at eitt heilt fólk, ja stór lonđ
leggjast undir somu tyngd, ella fáa somu
gleði.
Israel stundi unđir fremmandum ráns-
monnum —Rómarinum — sum oyðiløgdu og
forkomu hvat íð ti tóktist bestu ognir í á
jørðini. Men tó allar hesar neyðir gingu
yvir fólkið og kenndist av øllum, so var tó
myrkri i Judea aldrin so svart, at Gýðing-
amir tó eyngdu glott, hvar ígjøgnum teir
hómaðu glamu av sól — tí teir áttu tað
eftir, sum eina er at halda um i slíkum
stundum, teir áttu trúnna og vónina. Teir
áttu eina fulldygga vón um, at einaferð
skuldi tann harri koma, sum vildi og kundi
loýsaa fólkið úr váða. Tí kundi eisini
eingilin siga: Eg beri tykkum eini gleðilig
boð, og aldrin, tað kennur hvørt menniskja
við sær sjálvum, er nakar meiri takksamur
enn tann, íð leingi hevur hðið neyð og tolt
allar illskur og sum so bráđliga sleppur
undan. T á var júst tíðin at koma fram við
teim gleðiligu boðum, tá vildi fólkið kenna
hvat tað skyldaði Gudi fyri gávuna, og
lova og takka honum av heilum huga.
íijá teimum smáu føddist Kristus og
millum tey smáu vóru boðini um hann fyrst
útborin. Tí ljóðaði eisini: Æg beri tykkum
eini gieðilig boð, sum skulu veitast øllum
fólkinum,« tað skal eingin vera útistongdur,
nú kunna øll gleða seg.
Ja øll, øll kunnu gleða seg, sum liva í
vónini og trúnni uppá, at hvussu Gud skipar
fyri sær ella sínum, so er og verður einki
gjørt uttan til okkara gagn. Og hví skuldu
vit misstrú? hví skuldu vit trú at heimurin
varð stýrđur av einum ómilđum Gudi, sum
aldrin unnti okkum gleði, all tann tíð hann
sendi son sín higar okkum til hjálpar.
Ella hví skuldu vit misstrú og hilđi einki
stýri vera á himni ella á jørð; tá íð alt tó
gongur í einum spori og fylgir lógum, sum
fyrisettar eru frá upphavi av, fyrisettum
lógum, sum alla staðnis og fyri øllum
galda uttan í mannabarminum einum. Manna-
sálini er tað einasta á jørðini, Gud hevur
givið frían vilja at gera eftir sínum egna
tykki.
Sum smalusveinarnir í Gýðingalandi á
sinni fegnaðust við at síggja, hvat eingilin
hevði boðað teimum frá og síðani fóru aftur
L gleði at røkta sínar dagligu gerningar,
so vilja eisini vit leita til Betlehem og
halda jól til minnis um tann allgóða himna-
kongin, íð alt sítt setti til fyri at veita
okkum sálabót. Um vit so fara aftur út
til arbeiðið og stríðið í lívinum, jólaljósið
kann káma fyri okkum, men so satt vit
goyma vónina rætt, tað skal aldrin, sjálvt
ikki í tyngsta stríði, vera so kámt, at tað
hvørvur, men altíð eiga ljóm, at halda
okkum á tí røttu leið, inntil tað einaferð
lýsir fyri okkum inn til lívsins stóra dag.
í »Fuglaframa« nr. 7 er nakað greitt
frá, hvat íð røtt var á fólkafundinum við
Sandsvatn.
ímillum annað var avhaldsmálið frammi
— tað hevði her ein heitan vinmann í
Sandoyarpresti, hvat gjølla sæst av hansara
úttalilsum.
Her røddu eisini tveir aðrir um sama