Fuglaframi - 14.01.1902, Blaðsíða 4

Føringafelag kann næstan kallast at
liggja á deyðastrá nú.
Atvoldinar til. at tað er gingið soleiðis
undan brekkuni. eru mangar. Men ikfci
er tað tær, sum maðurin roknaði upp, tá
hann tók sær fyri at fara at skriva »Et
blad af Føringafelags historie«.
Eg ætli ikki mær her at greiða frá,
hvat eg halđi atvolđinar vera. Eg víl bara
siga: Heiður yvir Føringafelags grøv!
So vist sum Føroyingar koma til at finna
seg sjálvan aftur, so vist skal tað einaferð
sannast, at tann dagur, íð Føringafelag
íbirtust, tað var Føroyars størsti
d a g u r.
Lat tað tí bara fara í grøvina alt fyri
eitt. Tað er smáligt, tað hevur eftir at
gera — sjálvt um vit nú kundu reist tað
aftur á fót —, imóti hvat tað h e v u r
gjørt. Tað h e v u r útint størsta partin av
tí stolta endamáli, tað setti sær fyri. Eina-
ferð — eftir sum vit verða førir fyri at
síggja skiligari enn vit síggja nú — skal
tað sannast, at alt tað besta, vit eiga í
landinum, er sprottið út av Føringafelag.
— Útideyður. Nottina millum 8.
og g. h. m., tá íð Heimasandsmenn vóru
á heimferð við doktara, doyði ein av flut-
ningsmonnunum, Hanus í Koytu (Hans
Olsen eldri), millum Sands og Skopum.
Hann fylgdust úr Skopum við doktarinum
og tveimum øðrum av flutningsmannskap-
inum niðan til »Drekkans á«, men bleiv
siðani aftaná. Tá teir seinastu, sum høvdu
đvølst longst í Skopum, vóru komnir til
Sands. var Hanus enn burtur. Og tá teir
ikki høvdu rakt við hann á leiðini, varð
við tað sama boðað til at fara og leita.
Tá teir enđiliga funnið mannin —
hundarnir snoddaðu hann upp —, var hann
so maktaleysur. at hann ikki bjóðaði til at
taka bita í munnin. A heimleiðini and-
aðist hann i honđinum á teimum, íð bóru
hann, og hevði undirvegs ikki talað annað
enn tvær reisur biðið um vatn. Doktarin
varð uppvaktur, tá teir komu at húsum,
menn kundi einki annað siga enn at lívið
var slóknað.
— Fiskaprísurin heima á Sandi
er nú 4 oyr. yvirhøvur, í Skopum 3% og
48/4, í Kvívik og Vestmanna 4*/2 og 572-
í Havn er prísurin 3 */2 og 4'/2!
Tá ið ein útróðrabátur t. d. fiskar 500
pund av smáum, so fær hann, um hann
avreiðir í Havn, 17 kr. 50 oyr.; avreiðir
hann í Kvívík, fær hann 22 kr. 50 oyr.,
a 11 s o 5 k r. m e i r i. Ella ein kann ei-
sini siga: Fyri at fáa 17 kr. 50 oyr. noyð-
ast Havnarmenn at fiska 500 pd. av smá-
um, meðan Kvíviksingar ikki nýtast at
fiska meir enn 389 p u n d fyri at fáa tað
sama av peningí.
Tað er eyðkent fyri høvuðstaðskeyp-
menninar. at teir altíð halda teir 1 æ g s t u
fiskaprísur, sum til eru at finna í landinum.
Og tá íð teir á bygdini um Havnina hava
sínar úthandlar, so halda teir sama pris
har, t. v. s. so leingi teir eru einsamallir
og eingin Mortensens ella annar handils-
maður noyður teir til at seta upp.
— Sjúrður! Yrking tygara skal
fáa rúm í blaðnum; men fyrst mugu tygum
lata meg vita, hvør tygum eru. Tí ikki
verður gjarna nakað sett í blaðið, utan eg
veit, hvørjum tað er frá.
Lýsingar.
Undirskrivaði bjóðar síni nýggju góðu
hús á Brimnesi á Seydisfirði til Føroy-
ingar, sum ætla sær til íslands at rógva
út. Eg seti meg føran fyri altíð at kunna
skaffa nóg nógva sild tii agns. Treyturnar
eru tær somu hjá mær sum hjá øðrum her
á firðinum.
Seydisfirði, 31. oktbr. igoi.
Joh. Vigfússon,
Factor fyri O. Wathnes arvingar.
Landt’s og Lucas Oebes’s bók um Før-
oyar keypist fyri høgt virði.
Blaðstýrarin ávísir.
Nakrar fáar „Dagdvøljur“ eru eftir. Tær
fáast fyri 40 oyr. hvør, tá ein sendur pen-
ingin (frímerkir kunnu eisini senđast) undir
útskrift: S. Patursson, Kirkjubø. Skulu
bøkurnar flytast við posti. mugu 4 oyr.
sendast aftrat.
Blaðhaldarir, komið I huga at siga frá,
tá tit skifta bústað. Gerið tað alt fyri eitt,
um tit vilja vissa tykkum ikki at missa
bløð burtur úr.
Tey, jð standa til rest við blaðgjaldið
til »Fuglaframa«, biðast vinsamliga senda
tað til blaðið fyrst, tð tilber.
FUGLAFRAMI fæst hereftir til keyps hjá drong-
inum, sum ber blaðið um í Havn, J. Christiansen, (nær
við prentsmiðju „Dimmalætting“s.
Prentað hjá „Fære Amtstidendes Bogtrykkeri“, Tórshavn.