Oyggjarnar - 18.12.1907, Blaðsíða 4

„Fyri Delfínusar skyld“,
Deyðsboðið stóð at lesa við
stórum bókstavum { lítlum blað
— tað einasta 1 bygdini: Del-
fina Lespalier og nýborin dóttur
bennara. — Mannafall bar so
sjáldan á í smábya'dini, at
barnið, ið neyvan andi klokku-
tíma. eisini var á tnáli í frami-
hjá lýsing; og blaðstýrarin
harmaðist mannin. ið eftir sat.
Men har var fátt at siga frá,
livandi eins og deyð. Hesu
kjúnini høvdu búð í California
bjørgúm, fyri seg og sínar-
millum, lítið kend av monnum.
Nú var tøgn innan durar
tað lítla húsi uppi unđir Hamri,
tí lív var horvið. í seingini
liggur slóknað fljógv við barn
i armi. sum kostaði hennara
nnga lív.
Tíð og stund, nógvar tímar,
hevði Jean Lespalier ikki talað.
Prestur var og bjargaði tí ungu
barnasál og rætti kransin fram
fyri andlitið á mamminí, áðrenn
hon andaðist; hann hevði talað
vøkur og góð orð, men Jean
hoyrdi einki, ella hann orkaði
ikki at svara. — Grannakona
kom inn og gjørdi upp undir
Delfinusar síðstu levu; hann
ansaði tí heldur ikki. Tá đagur
kom aftur, lættist hann úr sess-
inum og klæddi seg i hvíta
sunnudí\gsstúku. Hvør dagur,
ið hann ikki hevði arbeiði, var
hátíðsstund teirra millum.
Nú var hann liðugur við
arbeiði — við alt!
Av vana hevði hann latið
seg í sunnudagsklæðini. Hann
smoygdi sær út um dyrnar, leit
ikki aftur um seg og settist á
trappistein. Jean skoðaði vín-
gaðrin, sum Delfina og hann
høvdu dyrkað; har bar allir
litur á, og markin skein sum
reyðargull undir sólarmagn.
Eik og fur stóð íkring ný-
byggjaraplássið. Akrar blóm-
aði, og havið niðanfyri var
kyrt og blá-blátt. Mýggjar-
bitar sveimaði aftur og fram,
dúgvunar sólaði sær á takrenn-
uni. Tvær kýr, við kleppi,
gingu skammt ífrá. menn
mannamál kendist hvørki nær
ella námi.
Ein heykur skjeytt seg út
úr skógvuni. Jean stardi eftir
honum, men tankarnir vóru
langt av landi skotnir; teir bóru
enn ikki við hans hústru, sum
lá kvirr inni í stovuni unđir tí
hvita lakinum. Hugurin rann
til heimið i Fraklanđi. Delfina
var aftur ung genta. So fegin
og íðin hon lídđu á. tá ið hann
bar upp fvri henni um ferðina
til nýtt frammanda land, har
tey skuldu seta búgv og taka
upp yrki.
Sleip og møði kravdi tey
fyrsti árini, men hon troyttnaðist
ikki, tí hon hopaði, at alt fór
at gangast væl við tíðuni. Tev
komu fyri sakn og mishapp —
manga gangir! men hon var
stytt so góð og glað, at tað
tók broddin av øllum harmi, og
skapti teirra lívi ein fríðan dag
forutan sorg og vanda. Enn
tá tey mistu smábørnini — eitt
eftir annað — eymkaði hon
seg bara og rætti Jean honđina.
»Gud skilir várt tarv, Jean!
Hann havi lov og prís. Hevur
hann ikki tii hendan dag signað
várt arbeiði?«
Síðsta ár eydnaðist væl hjá
kjúnunum uppi undir Hamri.
Aldrinn hevði grøðin staði so
væl, og ongantíð fyrr vóru
prísarnir farnir so høgt upp.
Delfina styðjaði seg við Jean
og gekk fram, 1 aldingarði og
kýndi vínstelkum, ber og
blómum við sínum mjúku smalu
hondum. Tá smílkaðist hon og
segði: »Var tað ikki hettar,
eg altíð vistu. Jean. Harrin
veit at tilskikka okkum sum
best. Barnið, ið nú kemur,
sleppa vit at eiga, tí nú orka
vit at nøra tí«.
Jean ] espalier sat og stardi
fram fyri seg; andlitið rørdist
ikki heldur enn steinbílæti.
Hann hugsaði um Delfinu og
teirra lív dag undan degi, til
tað vandafulli stund, tá hon
andaðist. Aftur tykti honum
at hoyra barnagníst og hitt
kvælandi síðsta sukk Delfinusar.
Tankarnir gingu í ein ring.
Hann hvørki vildi ella kundi
hugsa um Gud.
Aftur lá niðan í dali. Jean
sankaði nøkur klæðir i ein
klæðsæk og bant hann uppá
seg. So gekk hann av hús og"
garð, vendi sær ikki á. men
læt hvørja grind væl eftir sær.
— Hann var farin oman um
bygdina, út á alfarveg. vistu
ikki sjálvur, hvar hann gekk,
tí hann hevði ’nvørki mið ella
mál fyri sær.
Næsta dag bóru grannar
Jean hans barn og vív í kirkju-
garóin. Presturin bíðaði í tað
longsta eftir Jean, men hann
kom ikki. So varð kastað
mold á kistuna og eingin vætti
tár á grøvuna.
Av kirkjugarðinum gingu 2
menn nFan aftur undur Ham-
arin. Men Jean var har ikki;
so læsti teir húsið og fóruhag-
ani. — Dagar liðu og vikur
við. Vínleyviðføinaðiogdrúurnar
skorpnaði. Vetur kom og aftur
summar; vínstelkarnir breiddi
seg langt og vítt, blómaði og
stadnaðist, ongum til gagn og
gleði. — Onkuntíð komu børn-
ini har niðan at spæla á tf
vakra túninum, tó var tað
sjáldan, tí tey ræddust tað
tóma húsið.
Enn stendur at lesa oman-
fyri grindina: »Vindrúur
til sølu. Jean Lespa-
lier«, og innanfyri teir smildr-
aðu glasgluggarnar bleiktra
tær gulnaði gardinunar, ið
Delfina hevði við sær úr Frak-
landi.
Og úti á alfarveg, millum
spjaddar bygdur, gongur ein
hvíthærdir ungur maður og
biddar sær álmussu, mat, klæðir
og stunđum seingjarlegu; altíð
leggur hann aftur at: »Fyri
Delifinusar skyld«.
»Gev mær ein breyðbita fyri
Delfinusar skyld*.
(Úr »Aftenposten*.)
Blaðs'.ýrari: Helena Patursson.
Prentað í Prertsmiðju »Dimmalætting<rs.