Várskot - 01.07.1904, Blaðsíða 1

BLAÐ FØROYÍNGAFELAGS í KEYPMANNAHAVN.
Nr. 3. JULI. 1904.
® ((fj§| Fámenta fólk: Ý))) ) fylkist tú óxl móti axlum, fff J tú gerst tær stálkynt í jaxlum, ( UJ sameinda fólk!
Yár.
(Uhlanđ).
tey súsa og sveima dag og nátt
og grøði um heimin senda.
Syngur hvor hylur og angar hvort strá,
mókaða hjarta mítt, lætta av trá!
Nú vil seg alt, alt til tað betra venda.
Nú fríðkast verðin frá degi til dag,
ráðið, hvat enn hon fær upp í lag,
tann blómingarstund vil ei enda.
Blómar av rust og oman til mol,
mókaða hjarta mítt, gloym tína hvol!
Nú vil seg alt, alt til tað betra venda.
Sett út av M. M.
ÚTIDEYÐUR.
(endað).
(Hndarligir tankar bórust honunr
í huga, sum hann sat har uppi í myrkri-
num: — »Skal eg verða liggjandi her
uppi í haganum og aldrig koma heim
aftur meir? — Hvar er Haraldur blivin
av, hví er hann farin undan mær? —
men tað er jú satt, hann er farin heim
eftir folki. Men man teir so ikki skjótt
koma at leita eftir mær? Nej, nej, teir
koma ongantíð, og teir finna meg ikki,
tí tað er so myrkt. — Skal nú alt tað,
sum eg havi ætlað, aldrig setast í verk ?
— Og eg, sum havi fingið so gott tilboð
við fiskaraskipi til várs; og so skuldi
eg fara og lesa til skipara, og so
kanska onkuntið fáa mitt egna skip!
- Skal nú móðir mín eisini missa meg,
og skal eg aldrig síggja Sunnivu aftur?
— Og eg, sum longu havi bílagt við
hjá keypmanninum til hús hjá okkum,
og vit hava ætlað at giftast, táið eg
var vorðin skipari! — — Her er so
ræðuliga myrkt og óhugnaligt og óunni-
ligt! — Hvat er hatta, eg hoyri ganga