Várskot - 01.09.1904, Blaðsíða 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS Í KEYPMANNAHAVN.
Nr. 5. SEPTJEMBER. 1904.
Fámenta fólk: yyj) ) fylkist tú 6x1 móti axlum, (' YFr tYA/J tú gerst tær stálkynt í jaxlum, ( UJAl

Tú skaðamaður, fragdanna spilli,
navn titt er Torgrímur illi!
íor^rímur illi.
eigulendingur vesælur var,
ódællur, trælskur í lyndi;
ovund móti stórmonnum bar,
tó sleiskur um stórmans yndi.
Lágt hann hugsar, stutt hann sær,
hvonn tanka tekur uppá borg;
at reystkempa frama og sóma fær,
honum er tungasta sorg;
jarðargrógvin allur hans dugur,
fals býr honum í sinni,
smámansyrki, smámanshugur
stendur at peningavinnu.
Blíðmæltur smílkar við hovdingaorð,
man svikafullur um vinskap leita,
torir ei stlga í frímanna spor,
letur seg keypa, letur seg beita. —
Stórmans trælur til stórmans dey.ða,
hugtikin av gullinum reyða.
Oyddi landsins hovdingabúgv,
tá kappan hann vá í tarabrúgv.
Eitt deyðadusm so tungt og grátt
sveipaði fólkið frá hinari nátt.
Enn kennast jnerkir frá fornari tíð,
runt í bygdum og gorðum;
enn gongur tjóðin, so lítið frí,
leidd í bondum hjá oðrum.
Og fólkið sjálvt so fáment og fátt
í arv fekk so ringa gávu,
eitt hugsunarlag, ið ei strembar hátt,
men krýpur við foldina lágu,
ein strevan um vinning, pening ogbreyð,
við matin hugurin hongur;
og bygdaslatur og oyggjasleyð
sum umfarasjúka gongur;
og mansins virði verður sett
í klæðum og peningapungi,
hvort andligt virki verður mett
rætt sum ein fimmoyradungi. —
Eingin má rokka framm um annan,
granni kveitir við ovund til grannan.
Tann, íð stígur úr fjoldini framm,
kann vænta sær bæði last og skamm ;
611 vilja í hann slíta og bíta,
tí alt skal vera javnt og líka;
tað tó verður hildið gaman og teiti,
at renna boð fyri hvort stórmanseiti.'
Hvor fríur tanki traðkast undir fótum,