Ungu Föroyar - 01.04.1907, Side 1

Ilngu Fdroyar
MOR G UNSONG UR.
Lay: I Østen stiyer Solen op.
Nú vakni øll úr svøvni glað,
nú náttarstundin hvarv;
nú sær mítt eyga Ijósan dag,
nú Iryrjar dagsins starv.
Nú sólin vísir andlit blitt,
hon fer om fjørð og sund;
hon vermir arma hjarta mítt
og gleðir sára lund.
Hon minnir meg á morgun tann,
tá hann av deyða stóð,
ið sigur yvir syndum vann
og yvir deyðans tjóð.
Ja, glaður hvør til dagsverks fer
í Jesu Kristi navn;
og tá ið tað at kvøldi ber,
hann førir os í havn.
H. K.
Gamli Pætur telur søgur.
Tú skuldu vita, hvussi væl Pætur
dugdi at telja søgur. Tá ið kvøldið kom,
setti hann seg altíð í bríkina, frammi við
eldin, og øll børnini í bygdini savnaðust
utan um hann. Hann visti søgur um
fiskarnar í sjónum, um fuglarnar í loft-
inum og um alt kykt á foldum. Vilt
tú hoyra søgur hansara? Her er ein:
I.
Søgan um berggyltumar.
Tríggjar berggyltur svumu millum
tarabløðini inni við landið. Um dagin,
ineðan sólin skein, fjaldu tær seg niðri
á botni millum tonglarnar; men tá ið
skýmingin kom, sveimaðu tær aftur og
fram til stuttleika og fyri at leita sær
eftir einum hvørjum til at eta. Tær
hildu seg inni við landið; tí úti á dýp-
inum vóru mong stórdjór, sum altíð
vóru til reiðar at gloypa teimum.
Eitt kvøldið, sum tær komu svimj-
andi tvørtur við einum tanga, kom ein
fittur og snøggur fiskabiti niður gjøgnum
sjógvin. Allar skundaðu sær at vera
fyrstar eftir hesum bita; tí at hann
mátti smakka væl, kundu tær kenna av
tevinum frá honum. Tann berggyltan,