Ungu Föroyar - 01.04.1907, Qupperneq 8

— 32 —
hevur eina ógvilipa bratta lending, veit
illt at siga frá sjóvrænarum í gomlum
døgum. Her skal sigast frá hvussu
eina ferð varð vorðið har í bygdini.
Tað var ein dagin stutt fyri ólav-
søku í árinum 1686. Trøllanesmenn,
Jðanes Tormóðarson, Andras Tormóðar-
son og ÓU Grækarisson, vóru komnir
aftur av útróðri. Nátturðatíð var og
Jóanes sat og fekk sær nakað eta. Tá
hoyrdi hann mannamál úti, og hann
fór so frá borðinum og út at vita,
hvat tað var. Tá hann kom út í dyrnar,
sá hann átta útlendskar menn koma
gangandi niðan móti húsinum. Tveir
vóru vópnaðir við byrsum, fiinm við
svørðum, og ein hevði einki vápn.
Jóanes skundaði sær inn aftur. Menn-
inir komu niðan fyri dyrnar; teir
báðir, sum byrsu høvdu, tóku støðu í
durunum og søgdu nakað við Jóanes.
Hann helt seg av teirra talu og atburði
skilja, at teir spurdu, um teir skuldu
skjóta. »Skjótið ikki, fyri guds skuld!«
segði Jóanes. Síðani fóru teir inn við
vopnum sínum og noyddu Jóanes til at
lata upp kistur og aðrar goymslur, sum
hann hevði inni í húsuin sínum. Men
teir funnu einki sum teir hildu vera
vert at taka. Frá Jóanesi fóru teir til
Andrasar og brutu upp kistur og goyms-
lur; men heldur ikki har tóku teir
nakað. Seinast fóru teir inn hjá Óla;
har tóku teir tríggjar dálar, sum teir
funnu í einum kistii. Síðani fóru teir
til úthúsini, og har brutu teir hurðar
upp á hjøllum og gróthúsum, og haðani
tóku teir so at siga alt, sum Nesmenn
áttu av fløti, pørum (hosum), váðmáli,
rekkjuváðum, stúkum og hettum. Ráns-
menninir vildu nú hava Nesmenn til at
bera allar hesar rændu lutir oman á
Stíggjin — so er lendingin á Trølla-
nesi kallað —, og ikki kundi teir siga
nei; tí ránsmenninir vendi altíð byrsu-
múlarnar ímóti teimum og háttu við at
drepa teir, um teir ikki gjørdi sum
teimum var boðið at gera. Teir máriu
tí við tungum huga bera sínar egnU ogn-
arlútir oman á Stíggin. Bátur ránsmann-
ana lá úti fyri, og meðan Nesmenn gingu
niðan aftur, sógu teir, atvarurnar vóru
skipaðar ínn í bátin og síðani førdar út á
skipið, sum fleyt úti sunnan fyri bygdina.
Báturin róði skipið út á streym, og
seinast Nesmenn sógu tað, fór tað rek-
andi út vestur í havið. Skipið hevði
bara eina mastur og var til útsjóndnr
líkt hinum hálensku og enski fiskiskip-
unum, sum ofta sógust her um landið
í teirri tíðini. Men ikki dugdu Nesmenn
at siga, hvørji tjóð skipsmenninir vóru
av. — Nesmenn sótu nipnir eftir á
berum; teir vistu sær ongan útveg til
Ut kunna gjalda leiguna, nú leigufløtið
og alt annað var tikið frá teimum.
Soleiðis sum ránsmenninir fóru
fram á Trøllanesi hesa ferð, soleiðis —
og stundum mangar ferðir verri — fóru
teir ofta fram í bygdunum víða livar í
Føroyum.
Bokuingsdømið í ur. 3.
Hjalmar er 14 ára gamal, og abbi
hannsara er 70 ára gamal.
Løg til kvæðini f ur. 2.
Kvæðið í nr. 1: Tá ið kvøldini
eru long, og kvæðið í nr. 2: G-øtunes,
kunnu bæði kvøðast við laginum : Daner
Kongen lader en Havfru gribe — den
Havfru danser paa Tilje —.
Hetta til upplýsningar fyri haldarar,
ið fregnast eftir hesum.
Útgevarar og blaðstýrarar
Simun úr Konoy, Gøtu.
Símun av Skarði, Fagraliðar háskúla.
Prentsmiðja »Fram«s, Tórshavn.