Ungu Föroyar - 01.03.1908, Side 3

— 19 —
Hann hugsaði við sjálvum sær:
havið tað er dýrt.
So ein morgun alt var stilt,
og øll nátúrin svav.
Pápin segði: »Hanus vilt
tú koma út á hav?«
Tá glaður hann til strandar gekk
og mælti blíðlig orð.
Hann fór i bát, seg setti á bekk
og legði ár á borð.
Ta inorgunstund í dýrdarlogn
hann róði út á hav.
Tá kendi Hanus sína ogn,
sum harrin honum gav.
Hann leit um fjallatinđar blítt,
har sólin setti brand;
tá lærdi hann at elska sítt
hitt fagra føðiland.
Finnur hin lítli.
Spælimenninir í Bremen.
(Týskt ævintýr.)
Ein m.aður átti ein asna*), sum
hevði tænt honum trúliga í mong ár;
men nú var asnin vorðin gamal og úss-
aligur og orkaði ikki at arbeiða longur.
Maðurin helt tað tí ikki longur loysa
seg at spilla fóður upp á hann, og hann
ætlaði at drepa hann. Men asnin var
farin at gruna mangt, og ein dagin
rýmdi hann frá harra sínum, utan at
nakar fekk njósn urn tað. Hann ætlaði
til Bremens og hugsaði við sær, at hann
har kundi verða spælimaður. Tá ið
hann hevði gingið nakað langt, kom
hann framm á ein hunđ, sum lá á
vegnum og tivaði og var ógviliga pøstur
sum hann bevði runnið.
•) asni - esil.
»Hví tivar tú so?« spurdi asnin.
»Eg,« svaraði hundurin, »eg eri nú
gamal, og máttur mín minkar; og av
tí, eg ikki eri mentur at renna eftir
seyði nú, sum tá ið eg var ungur, ætl-
aði harri mín at kaste meg oman; men
eg grunaði, hvat hann hevði í huga, og
so rýmdi eg. Ja nú liggi eg her og
veit eingi ráð, hvussu eg skal fáa eitt
sindur av mati at leggja í munnin.«
»Góð ráð fyri tí,« segði asnin; »eg
fari til Bremens fyri at vera spælimaður;
kom tú við og fá eisini tær eitt embæti
sum spælimaður; eg skal leika harpu
og tú treður urgur.«
Hetta dámdi hundinum væl, og teir
gingu longur fram á vegin. So hittu
teir ein katt, sum sat á jaðaranum á
vegnum og var so neyðarsligur til út-
sjóndar, sum hann hevði tapt sak sína
fyri hægstarætti.
»Hvat baggar tær, tín gamli knevil?«
spurdi asnin.
»Hvør kann vera væl hýrdur tá
ið hann sær hungursđeyðan fyri eygum,«
svaraði katturin; »eg eai nú gamal og
tannleysur, og tá ið mær nú dámdi
betur at sita aftan fyri ovnin og »spinna«
enn at tuskast úti í ringum og góðum
veðri eftir músum, so hevði matmóður
mín set sær í høvdið, at eg skuldi verða
druknaður. Væl er tað satt, at eg kom
mær frá henni, sum hon ikki vardi;
men hvat er nú til ráða at taka?«
»Kom við okkum báðum til Bre-
mens,« svaraði asnin; »tú dugur jú
nakað sum tey kalla kattamusikk, so tú
kanst iveleyst verða spælimaður eins
og vit.«
Hetta helt katturin bera væl til og
for við teimum. Teir komu so framvið
einum bóndagarði; har stóð hanin á