Ólavsøku-teiti - 29.07.1892, Síða 4

Influenza. Hegar er komln ein sjúka,
sum sigst at vera slegtað úr Russlandi.
Tey gomlu hava nevnt hana krím; men nú
má hon eita influenza. Influensa er nú at
hoyra í oðrum hvorjum orðí har sum 2 ella
3 koma saman at fáa sær ein kaffimunn.
llvórja ferð nakar verður vátur um
tánna ella fær inkulda uppá aðrar mátar
og tað fer at kreima aldrig so lítið úr
nósini — við tað sama hevur hann influenza.
Hevur nakar drukkið ella etið ov mikið
dagin fyri og harav fingið hóvuðpínu, hvat
skyldar hann tá uppá —- influenza. Um'
nakar hevur kroppilsku av tí at hann hevur
verið til 5 fóðingadagsveitslur og i hvórjara
đrukkið tveír koppar av chokoladu og tveir
av kaffii og hartil 7 slóg av sótum smá-
kókum — influenzan voldur alt. Eisini tá
ið nakar kemur til at geispa um dagin,
av tí at hann hevur frígjað ella svoyað um
náttina — einkið annað enn influenza.
Hevur nakar skyrbjó ella aðrar sjúkur, sum
koma av letu — influenza má tað eita. Tað
sigst eisini at influenzan fær skyldina, tá ið
ílát brotna ella tá ið fólk verða klóraði av
kettum ella tá ið viðaskógurin ber ull
ístaðinfyri blóð.
Bóndakrígj. Nú hava mandarínanir sent
boð til allar bóndir, at hvór av teimum,
sum ikki hevur hónu í sinum pottí hvónn
halgan dag, skal verða hongdur upp eftir
stóru tá. Tað gramlast um, at tað kann
koma til at tróta viður til allar teir gálgar,
sum fara at nýtast. Tó er hopanđi, at
mandarinanir vita okkurt til ráðar at taka;
tí ráðsnarir eru teir, og hvat teir ikki eru,
ekselens ella
saman við.
árini hava
rir við uppboð.
og hvat, sum
ferðir so nógv
Slík
tá drekka fólk
Smávegis íír norðasta China.
Ymis tíðindir havi eg at senda hesu
ferð og eg vil fyrst framseta tað, ið mær
tykist hava minst at týða, sum tó kundi
verið onkrum til stutleika. Fyrsta frásógning
er um hending, súm barst til fyri fleiri
dógum síðani. Eg kalli liana:
..Gleðiiig jól-‘ ella ..Hárskerarin viðgitni"
ella „Tá ið olið gongur inn, gongur vitið út“.
3 jassar hóvdu jóla aftan drukkið so mikið
av ríslógi, at »stjórnur og tað himmalska
Ijós teir sóu fyri særmala*. Einavteimum
var hárskerari og tí fell tað teimum fyri,
at ein annar av teimum skuldi fáa sær
hárið snóggað til hógtíðina. Tað var eftir
ljósatendring, so at ein mátti halđa á ljós-
inum. Hárskerarin fekk hendur á ljósa
saksinum — ein av teimum gomlu við
goymslurúmi fyri skarinum — og leikaði
klippi klipp! klipp! óðru miðinni knokkin,
meðan hin vinglaði hinu miðinni við ljós-
mum. sum onkumtíð kom so nær, at tað
sveyð ein og annan đoddin.av. Sum vitu-
ligt var kom tað burtur úr hesari hárskering,
at maðurin við saksinum vanjj einkið og hin
við ljósinum nakað — so pikið, at hin
triðji var frálíkur óðrum fólki um hógtíðina.
Útgivið av l oringafelag. — Prentai
!ídendo6 Bogtrykkeri11.