Bjarki - 31.12.1897, Blaðsíða 3

þeir öfunda af þvf að handsama
hann þar fremra ef hana 3'rði 5
vetra gamall eða eldri.
Um liaustið fanst Brekku-Gulur
ekki í gaungunum; ekki heldur í
eftirleitum og skorti þó ekki að
þær væru tíðar um haustið og
fram á vetur, enda fanst margt
fje í þeim.
En einginn maður varð var við
Brekku-Gul.
Guðbr. í Snjóbrekku ljet þrisvar
mann frá sjcr í eftirleitir og bað
rækilega fyrir hann litla Gul sinn,
að reyna nú að handsama gemsann,
ekki skyldi verða þref úr fundar-
iaununum, og þá skorti ekki vilj-
ann til þess leitarmennina að finna
Brekku-Gul.
sHann geingur af aftur í vetur.
varla er hann dauður; hann var
nogu íbygginn sá skratti og cin-
rænn-r.
Guðbr. hjelt það nú líka eins
og leitarmennirnir að Gulur mundi
lifa ennþá og sjá fyrir sjcr sjálfur
ef snjóljett yrði í afrjetti og þol-
anleg tíð; hann óskaði þess í hug-
anum, ekki svo mjög fyrir hags-
muna sakir eða auragirnd, heldur
tok hann sárt til að vita skepnur
kveljast af kulda og húngri. I’að
var vinátta til Guls, sem kom
Guðbr. svo þrátt og oft að hugsa
til hans í útlegðinni.
Svo var Gulur h'ka af forustufjc
komirin og flestum tckur þvf sár-
ara til þess, scm það cr vitrara
°g t i I fi n n ín garríkara cn annað
sauðfje.
Og þó nú Guðbrandí í Snjó-
brekku væri fremiir brugðið því,
að vcra gcðstirður og óvæginn, þá
var honum ekki fundið tíl foráttu
»brallgirni« nje að hafin væri rækt-
arlaus við fjenaðinn sinn.
(Meira).
Brjálaðar maður veitir
banatilræðí með gæruhnif.
Björn nokkur Snorrason, alþektur
flökkukarl á Norðurlantli hefur um
mörg undanfarin ár verið á flækíngi
og lifað á greiðasemi náúngans. Hann
hefur þótt fremur rínglaður á.geðsmnn-
um og legið við að vera hrekkjóttur
einkum við kvennfélk og únglínga.
Nu í hjer um bil 3 misseri hefur hann
haft stöðugt aðsetur á Ytra-Hvarfi i
Svarfaðardal hjá þeím hcfðarhjónunum
jóhanni Jónssyni og Solveigu Jóns-
dóttur, og hugðu menn að nú væri
Björn Játínn af öllum óeirðum og orð-
inn nýr og betri maður. Svo var það
einu sinni i vetur, að fólk sat í bað-
stofu á vökunni um fjóstímann, Jóhann
bóndi var ekki heima, Björn sat innar
af í húsi, en Solveig húsfreya og hitt
heimafólkið fyrir framan; veit þá eing-
inn fyrri til en Björn kemur æðandi
fram úr húsinu, heldur á hárbeittum
gæruhníf og bregður honum á háls
húsfreyunnar; hún brá fyrir sig hend-
inni og bar af sjer lagið þannig, að
hnífurmu lenti á hendinni meira en á
hálsinum og fjekk hún slærnt sár á
hendina og skurð yfir þveran hálsinn
framanverðu. í því kemur vinnumað-
ur, að nafni Jón, þar að og ætlar að
stöðva þennan voðaieik, en er Björn
sjer það, rýkur hann að honum með
hnífinn og sker hann skurð mikinn er
nam frá cyra niður eftir kjálkabarði
og niður undir kverk. Við það hörfar
Jón undan og fer út. Verður þá Björn
hræddur og heldur að Jón ætli að
sækja byssu og rýkur út á eftir og
vill forða sjer, brýtur hann um leið
baðstofuhurðina í smámola, flýr síðan
út og sást ekki framar um kvöldíð.
til aílrar lukku hafði hnífurinn numið
laust við háls Solveigar svo barkann
sakaði lítið en djúpur skurður beggja
megin.
Eftir tvo daga kemur Björn aftur og
beíðist inngaungu í bæinn, en Jóhann
lróndi vísar honum í heyhlöðu oglæsir
hann þar inni um nóttina. Daginn
eftir var hann fluttur af 6 mönnum til
Haldórs hreppstjóra á Melum og hýrð-
ist hann þar innilæstur í heyhlöðu og
beið forlaga sinna er síðast frjcttist
(8. þ. m.)
Hval rak nýlega í Nesjum í Horna-
firði, sem hvnð vera cign þeirra Arna-
nes bænda; sagður nokkuð stór, en
eigi getíð nákvæmlega um leingd á
honum.
R j ú p u r
kaupir undirritaður nú fyrst um
sinn til 3. Jan. næstkomandi.
Búðareyri 29. Des. 1897.
Jón Guðmundsson.
í næstu fardögum fæst bygð
jörðin Inn-Fjörður (Fjarðarkot) í
Mjóafirði, 14 eða 16 hundruð.
Jörðin er allvel húsuð, ágæt sauð-
jörð, en miður heppileg til sjó-
sóknar, innst í firðinum, bærinn er
ca. 300 faðma frá sjó. Byggíng
væg. Semja má við undirskrifað-
an eða eiganda jarðarinnar, Katr-
ínu Sveinsdóttur í Firði.
Asknesi 2. Nóv. 1897.
Sveinn Olafsson.
Auglýsíng.
Jeg undirskrifaður, sem nú hcf
'tekið við verslun herra Carl F.
Schiöths á Eskifirði með öllum úti-
standandi skuldum, bið hjer með
alla, sem skulda versluninni, að
vera búnir að borga skuldir sínar
innan 8 mánaða frá því í dag, í
vörum eða peníngum, til herra
Hans K. Becks á Eskifirði, ef eigi
öðruvísi verður um samið, ella verða
þær innheimtar með lögsókn.
Eskifirði, 26. Nóvember 1897.
Georg Richelsen.
Hjer með er skorað á alla, er
skuldadánarbúi Finnboga veitíngam.
Sigmundssonar að borga skuldirnar
tafarlaust til undirskrifaðs, eða semja
um borgun á þeim. Að öðrum
kosti verða þær allar innkallaðar
með málsókn á kostnað hlutaðeig-
anda.
Seyðisfirði 20. Des, 1897.
St. Th. Jónsson.
Bókband.
Undirskrifaður tekur að sjer að
binda bækur fyrir fólkið í vetur.
Bókbandsverkstofan er í húsi
I Jóns Kristjánssonar á Fjarðáröldm
Seyðisfirði 2. Nóv. 1897.'
Jóhannes Sigurðsson.
24
lægi opið fyrir honum, og oft gat hann ekki að sjer gcrt að
brosa ekki, þegar hann sá hvað villir vegar þeir fóru —- menn-
írnir, — honum varð það að brosa, þegar hann hugsaði til
þess, að hjcr norður á landshorni sat óbrotinn norskur sveita-
jirestur, sem einginn spurði ráða; og þó gat vcrið, að bonum
yrði ekki svo mikið fyrir að leysa marga þá hnútana scm allir
aðrir voru geingnir frá.
Upphaflega las hann ekkert annað en dagblaðið úr höfuð-
borginni.
En því meira «em þetta stóra blað í tvöföldu broti með
viðaukablaði tók af tíma hans, því meir glæddist lestrarfýsnin,
sem hafði sligast við próflcsturinn; og hann byrjaði nú sjálfstæð-
ar rannsóknir, scm hann bygði á dagblaðinu úr höfuðborginni:
Bæði hafði hann bókasafn fi/ðtir s;ns og svo ljet liann bóksala
sinn í Kristjanfu líka scnda sjer ymsar bækur, scm blaðið liafði
vakið löngun hans eftir; á þennan hátt gat hann sjálfur vegið
og mctið hvert mál, gert hugsun sína sjálfstæða og skerpt
gáfurnar meira en lítið.
því þó hann væri ekki í öllum atriðum samdóma þeim
snillfngum sem skrifuðu í dagblaðið úr höfuðborginni, þá voru
beir samt svo sannfróðir og hárfínir í hugsuninni, að
honum ianst mikið til um, þegar það sama varð ofan á hjá
þeim, scm hann hafði einmitt t'undið áður Og þctta samræmi
þótti honum þeim mun merkilegra scm hann leingur iðkaði
fræði sfn í cinvcrunnl. Honum þótti það margsinnis aðdáun-
arvcrt, hvernig þessir menn, sem voru honum þó að ýmsu ltifi
svo ólíkir, gátu komist til hans eigín hugsana; reyndar fanst
honum stundum vcgir þcirra allt annað en þokkalcgir, en
hann undraðist cingu síður þá snilli og glöggskygni sem oj t
þurfti til að rata þá.
Hann fann til þess mcð ánægju, og fann það alltaf betur og
bctur eftir þvf sem árin liðu, að það fór fjarri því, að andi
hans sljófgaðist, eða áhugi hans og fylgi dofniði, við hvað
sem hann gaf sig að cða vildi koma áfratn; cn shkt hefur þ>
margan hent, og við því bjuggust vinir hans í hi.fuðborginni
vafalaust um toan.
21
niður á við til hvcrsdagsmanna og smælíngja, og allur heim-
urinn sökkti sjcr niður í bændadýrkunina, og grcmjan yfir
þecsu hncyxií gangtók alla, syni, frændur, frændafrænkur, teingda-
mæður og bústýrur, alla sem gáfur höfðu og smckk, — alla
scm rituðu í dagblaðið úr höfuðborginni.
En hjer fór sjera Daníel sinna ferða. 1 honum voru frjáls-
mannlegar taugar, scm espuðu hann á móti hinum gamla rót-
gróna hugsunarhætti. Honum fjell vel við þessa nýu skoðun- á
þjóðinni; og á stúdenta-árunum hafði hann fyllt þann flokkinn
sem bauð bændastjettina velkcmna í bókmentírnar og fjelags-
lífið.
Faðir hans varð á endanum stiftsprófastur í Krístjaníu, og
Daníel hafði því lifað námsár sín í höfuðborginni, ekki eins og
aðskotadýr hcldur eins og eiginbam borgarinnar. Hann var
sonur eins af æðstu cmbættismönnum kirkjunnar og því hver-
vetna velkominn, og þegar hann vildi kvongast, þá gat hann
valið úr.
Ilann valdi lfka þá fríðustu, þá sem mcst var dáðst að í
öllum heimboðum og simsætum þann vctur; og nú blasti við
honum blómlcg og blcssunarrík lífsleið. Hann þurftí ekki ann-
að cn að bcnda á eitthvert fyrirheitisbrauðið í höfuðborginni
cða þar í grcndinni, og gat svo átt víst að fiytjast þaðan, svo
fljótt scm vcitíngarvaldið þorði velsæmis vegna, upp í feitu
brauðin, þar scm lífið veitir ekki einúngis alla þá farsæld sem
fátækt þjóðfjelag getur bcð'ð éskabcrnum sínnm, cn auk þess
gaf andlcga valdið þessháttar crr bættisstcðu hlutdeild í þcím
friðí, sem allri skynsemi cr æðri.
Hann var skapaður til að verða dömkirkjuprcstur, og það
hafði hann alltaf hcyrt alla menn segja. Hann var fríður sýnum
og vel vaxirsn og Iíkur til að I.ann yrði tí^ulegur með aldrinum.
Rómur hans var mikill vg viðfeldinn; og í allri framgaugu var
hann Iystilrg sam< in'ng af hjcfiiðtgi.m hcimsmanni og velæru-
vcrðum. holc'sljcttrm herrans þjöri — og fór prýðis vel.
En Daníel JÚrges, kandfdat í guðfræði var ekki sá maður,
sem ætlaði sjcr að fljcta undan straumi í makindum og scl-
skini al!a lífskiðina. Honmn bauð við því, þegar honum var