Bjarki - 31.12.1897, Blaðsíða 4

212
Lífsábyrgðarfjelagið
JÉÉ|> „s K A N D I A“
í Stokkhólmi,
stofnað 1855.
Innstœða fjclags þcssa, sem cr
hið elsta og auðugasta lifábyrgðarfjelag á
Norðurlöndum,
cr yfir 38 milijnir króna.
Fjelagið tekur að sjer lífsábyrgð á Islandi fyrir lágt og fastá-
kveðið ábyrgðargjald; tekur aunga sjcrstaka borgun fyrir lífsábyrgðar-
skjöl, nje nokkurt stimpilgjald. þeir, cr tryggja líf sitt í fjelaginu, fá
f uppbót (Bónus) 75 prct. af árshagnaðinum. Hinn líftryggði fær upp-
bótina borgaða $ta bvert ár, eða hvert ár, hvort sem hann heldur viil kjósa.
Hjer á landi hafa menn þegar á fám árum tekið svo alment lffsá-
byrgð í fjelaginu að það nemur nú meir en þrem fjórðu hlutum milljónar.
Fjelagið er háð umsjón og eftirliti hinnar sænsku ríkisstjórnar, og er
hinn sænski ráðherra formaður fjelagsins. Sje mál hafið gegn fjelaginu,
skuldbindur það sig til að hafa varnarþíng sitt á Islandi, og að hlíta
úrslitum hinna íslensku dómstóla, og skal þá aðalumboðsmanni fjelags-
ins stcfnt fyrir hönd þess.
Aðalumboðsmaður á ísiandi er, lyfsali á Seyðisfirði, vice-
konsúl H. I. Ernst.
Umboðsmaður á Seyðisfirði er: kaupm. S t. T h. Jónsso n.
---- > Hjaltastaðaþínghá: sjcra Geir Sæmundsson.
---- á Vopnafirði: verslunarstjóri Ó. D a v í ð s s o n.
—— - Þórsh: verslunarstj. Snæbjörn Arnljótsson.
---- - Húsavík: kaupm. Jón A. Jakobsson.
- Akureyri: verslunarstjóri II. Gunnlaugsson.
---- - Sauðárkrók: kaupmaður P o p p.
---- - Reyðar- og Eskif.: bókhaldari J. F i n n b o g a s o n.
- Fáskrúðsf.: verslunarstj. Olgeir Friðgeirss.
---- - Alftafirði: sjera Jón Finnsson.
---- - Papós: cancl. pfiti. K n ú d s e n
og gefa nþeir lysthafendum allar nauðsynlegar upplýsíngar um lífsábyrgð og
afhenda hverjum sem vill ókeypis prcntaðar skýrslur og áætlanirfjelagsins
Hjá Anton Sigurðssyni
fæst:
Agætur stígvjelaáburður,
skó- og stígvjela-reimar mjög
sterkar, sömuleiðis skósverta,
skóhorn og hnepparar handa
kvennfólki, ljómandi fínir, með
Ilabeinsskafti. j
Samkvæmt mjer gefnu umboði
er hjer með s k o r a ð á alla þá
cr skulduðu herra bakara A. Schiöth
við burtför hans hjeðan af Seyðis-
firði, að borga til mín skuldirnar
hið allra fyrsta cða semja um
borgun á þeim. Að öðrum kosti
hlýt jeg að innkalla þæ'r með mál-
sókn á kostnað skulunauts.
Seyðisfirði 20. Dcs. ‘97.
St Th Jónsson
Hjer með gefjeg herra kaup-
manni St. Th. Jónssyni á Seyðis-
firði fullt og ótakmarkað umboð
til þess mín vegna að innheimta
útistandandi skuldir sem jeg á á
Seyðisfirði og í nærliggjandi hjcr-
uðum, og t;l að semja við mcnn
um greiðslu þeirra, og skal allt
sem velnefndur kaupmaður gerir
í þessu efni í alla staði eins gott
og gilt og jeg hefði það sjálfur
gcrt.
Bæ í Króksfirði 23. Júlí 1897.
G. B. S c h e v i n g.
(hjeraðslæknir.)
(L. S.)
Samkvæmt framanskrifúðu um-
boði er hjermeð skorað á alla þá
er nokkuð skulda herra hjeraðs-
ækni G. B. Schevíng að greiðal
uj>phæðina sem allra fyrst til mín
eða semja um hana, þar allt verð-
ur að öðrum kosii innheimt með
lögsókn.
Seyðisfiroi 20. Des. '97
St. Th. Jónsson,
Eimreiðin III. 3. h. . . 1,00
Grettisljóð eftir M. Joch.. 1,75
Draupnir 4. ár. T. Holm. . 0,75
Biblíuljóð sjera V. Br. II. b. 4,00
Búnaðarrit XI. ár . . . 1,50
Vísnakver Páls lögm. Vídalíns 4,00
fást í bókverslan
L. S, Tómassonar.
Brunaábyrgðarfjelagið
»Nye danske Brandfors ikr-
ing Selskab*
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1864 (AktiekaJ)ital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fl. fyrir
fastákveðna litla borgun (premie)
án þess að reikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl (^.olice)
eða sthnpilgjald.
Menn snúi sjer til umboðsmanns
fjclagsins á Seyðisfirði.
ST. TH. JÓNSSONAR.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
borsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
22
sagt, að hann væri sjálfsagður prestur handa höfðíngjum og
heldri mönnum. Hann ætlaði sjer einmitt að sýna, að alvöru-
þúngi lífsins gæti hæglega verið samfara ljettri og glaðværri
lífsnautn; og hann fann hjá sjer sterka hvöt til að vitna það
með lífi sinu, að köllun andans kemur til ailra án manngreinar-
álits, og sýna að hann, sem margir mundu síst æt!a það um, hefði
öðlast skilníng á því sem auðvirðilegt var og fyrirlitið af heim-
inum, og hjartalag til að heiga því sjálfan sig.
þess vegna tók hann konu sína, fíngerða, únga og óharðnaða
út úv danssalnum og flutti hana, dúðaða í Ioðkápum, í smá-
brauð leingst norður í landi.
Hann hló, og þau hlóu bæði þegar þau hugsuðu um alla þá
gremju og hneyxli sem þetta tiltæki þeirra hafði vakið hjá
kunníngjunum, og öll þau undrunar-augu sem störðu á eftir
þeim. Hann hafði verið mesta gullið af öllum úngum mönnum
í samkvæmislífinu og um saunglist hennar og viðmótslipurð
hafði allur blómi bæarins flokkast.
Og þegar þau voru að lesa saman brjefln, fyrstu sólskins-
stundirnar 1' prestseturskytrunni þarna norðurfrá, þá svall hon-
um hjartað af aðdáun á því sern hann hafði gert. Og litla
elskan hans starði á hann með lotníngu og var svo gagn-
tekin af aðdáun, að hún gat ekkert sagt nema: Mikill maður
ertu — Daníel!
Nú tók hann til að prjedika með mælsku og miklum áhuga,
en smámsaman komst hann að því, að fólkið skildi ekki hót,
hvorki mcinínguna í orðum hans eða verkum, og þá sá sjera
Daníel uð honum hafði skjátlast, — ekki að því er snerti
sjálfan hann, heldur sóknina. Svona lángt norðurfrá var fólkið
enn ekki komið leingra á veg en það, að amstrið fyrir dag-
Icgu brauði tók alla þeirra hugsun og hæfilegleika. Jafnvel
hinar einföldustu trúarliugmyndir voru óljósar og sljóvar, og þá
var ekki þekkíngin.
En sjcra Daníel missti ekki kjarkinn og vjek hvcrgi úr vegi.
J’eir skyldu samt sem áður ekki eiga kollgátuna, sem höfðu
spáð því í höfuðborginni, að hann myndi gugna. Hann skyldi
sýna þeim að hann gæfist ekki upp.
23
Og hann barðist líka cins og hetja ár eftir ár. Hann var
harðfeingur og hraustbygður, og þoldi vel alt ferðalag bæði
á sjó og landi. Hann lagði ekki í vana sinn að kvarta, en
hann sagði sögurnar; og þegar hann var að lýsa háskanum á
sjóferðum sínum og fjallgaungum, þá sat konan mtíð öndina í
hálsinum og hlýddi á — og börnin líka, þegar þau fóru að
hafa vit á. En hann brosti og sagði: Slæmt var það, það er
satt, en jcg komst þó klaklaust út úr því — eins og þið sjáið
-— með guðs hjálp.
Og það varð honum seinast að vana í einverunni, að tala
. við sjálfan s:g um það sem fyrir hann bar og honum var rík-
ast í huga. Hann hugsaði sjer þá einlægt einhvcrja af vinum
sínum fyrir sunnan, standandi fyrir framan sig með hróðugu
glotti sem alltaf varð að þoka, þegar hann fór að leggja út af
lífi sínu, andstrcymi þess, og þeirri byrði sem á hann var lögð,
og hvernig hann bar það allt saman.
Pessar hugsuðu samrmður, þar scm hann hafði einn orðið,
urðu mcð tímanum nálega hin eimistu afskifti hans af vinum
og ættíngum; og hversdags umstángið við börnin hjúin og heim-
ilíð, skiftist á við messugjörðina á helgum, störfin í sveitar-
nefndinni og svo viðtijl við menn á skrifstofunni, sem hann
var farinn að hafa stutthalaleg upp á síðkastið.
En hvorki þetta allt saman nje heldur neitt einstakt af því
var nóg handa sjera Daníel að hugsa um. Ilann var bæði
víðlesinn og svo ótrauður starfsmaður að náttúrufari, að vilji
hans og hæfilegleikar hlutu að knýja hann lángt út fyrir það
örlitla verksvið, sem hann í lítillæti sínu hafði valið sjer á
þessum útkjálka.
Hann hafði á sínum úngu árum varið tfmanum til að afla
sjer þekkíngar, og tekið með áhuga þátt í öllu sem þá var
helst á prjónunum í Norðurálfunni, og nú skyldi einginn geta
sagt það á hann, að hann legðist í leti og ómensku, þó hann
væri einbúi á útkjálka. Og enn mátti svo heita, að
ckkert mál kæmi svo á dagskrá, í hvcrju efni sem var,. að
hann vissi ekki eitthvað um það og legði sinn dóm á það.
I’ví þó hann væri svona lángt í burtu, þá var þó eins og allt