Bjarki - 10.12.1898, Side 3

195
Þegar út að Vogum kemur segir
Skúli að setja skuli þá Ara þar á
land hann nenni ekki að róa undir
þeim íeingra. Svo þeir fóru þar
upp. Þetta þótti mjög ódreingi-
lega gert þar eð hart var á fjöllum,
en þeir Ari lítt búnir. Ari hafði
góða brodda en kollótt prik, en
dreingur als ekkert. Svo komast
þeir upp í afrjettina, en hættu-
legasti vegurinn var út jaðrana þó
einkum gilin á milli þeirra. Ari
batt undir dreinginn brodda sína
og fer á undan og hefur kollótta
prikið. Þeir fikra sig svo áfram
þar til að ysta gilinu út við röndina;
þar hafði lagt svell ( syðri brún
gilsins. Þar hrapaði Ari alla leið
ofan að sjó og var þar örendur
og marg höggvinn sundur. Gilið
er síðan kallað Aragil. Dreingur-
inn komst lífs af og sagði söguna
um afdrif Ara.
En Skúli þótti maður að verri;
eklti ^r þó víst að Skúli hafi gert
þetta af illgirni heldur af kæruleysi
og af því hljótandi slysni, sem
altaf tylgdi honum. Heldur mun
,Skúli hafa verið framur og ófyrir-
leitinn. Svo er sagt að sjera Þor-
steinn, sem um þær mundir var
prestur á Dvergasteini, var einu-
sinni svo drukkinn í messugjörð
við útdeilíngu, að hann var eigi í
færum að leysá það verk af hendi,
að Skúíi hafi þá hlaupið til og far-
ið inn fyrir gráturnar til prests og
útdeilt þeim, er þá voru eftir.
Síðan klagaði hann prest og komst
svo lángt að færa átti klerk úr
hempunni, sem þá var kallað.
Ekki man jeg nú hvaða prestur
það var, er kvaddur var til að gera
það. En er að þeim degi leið er
sagt að sjera Þorsteinn hafi kveð-
ið vísu þessa:
Jeg óska skipa beiði og býð,
þeim bygð skapaði og tröllin:
komi nú vetur komi nú hríð,
komi nú snjór á fjöllin.
Og er sagt að svo hafi brugðið
við að stórkostlegt 3ja vikna áfelli
hafi komið. Aldrei varð af því
að sjera Þorsteinn yrði settur af,
því þá kom gamli Hermann Jóns-
son í Firði honum til liðs með
kunnáttu sinni. Seinna fór prest-
ur að Firði til Hermans og fórst
H. vel við hann, og þar andaðist
prestur. En sagt er að prestur
hafi launað H. miður en skyldi,
því eftir hann fanst í skjölum hans
argasti níðbragur um Hermann.
Hjá undirrituðum fást ýmsar teg-
undir af góðum hnetum núna fyrir
Jólin.
Seyðisfirði 8. Des. 1898.
Sig. Johansen.
Takið eftirl
Jeg undirskrifaður hef ágæta
tólg til sö!u í vetur við Breiðdals-
verslun mma, gegn penfngaborgun
út í hönd, fyrir 28 aura pundið,
þegar minst 50 pund eru tekin.
Lysthafendur snúi sjer til herra
verslunarstjóra Bjarna Siggeirsson-
ar á Breiðdalsvík þessu viðvíkjandi.
Seyðisfirði 3. Desember 1898.
Sig. Johansen.
Seld óskilakind í Seyðisfjarðar-
kaupstað 7. Desember 1898:
Hvít lambgymbur, mark: tvístýft
aftan og biti framan hægra, sýlt
í stúf vinstra.
Eigandi kindar þessarar getur
vitjað andvirðis hennar að frádregn-
um kostnaði til undirritaðs tif
næstu fardaga.
Bæarfóg. á Seyðisfirðí 7. Des. 1898.
Jóh. Jóhannesson.
Oskilafje sclt í Jökuldalshreppi
haustið 1898.
1. Hvítur geldíngur mark: Biti aft.
hægra, sneitt aft. biti aft. vinst.
2. Hvítur geldíngur mark: Hángfj.
aft. hægra, hálftaf fr. vinstra.
3. Hvítur geldíngur mark: Stýft
biti fr. hægra, biti fr. vinstra.
4. Hvít gymbur mark: ólæsilegt.
5. Hvít gymbur mark: ólæsilegt á
eyrum en á hornum líkast að væri:
Sýlt hægra, tvfstýft fr. biti fr. v.
6. Hvítur hrútur (lamb) mark:
Sneitt aft. biti fr. hægra, tví-
stýft fr. vinstra.
7. Hvít ær fulíorðin með dilk mark :
Gat hægra, gat vinstra.
8. Hvítur lambhrútur dilkur frá
Nr. 7 mark: Gat hægra gat v.
Eiríksstöðum 8. Nóv. 1898.
Einar Eiriksson,
Lífsábyrgð er sú besta eign, sem
nokkur maour á.
*2
DC
<
h
c/)
A
Q
3
c
Q
W
1->
&
<
Q
O
&
>
PQ
cn
Ua
*0
CTj C/3
„ C
*0
C/3 Cð
O Xí
P
C
cd
*o
o
bJD
crj
O
V
o
CJ
cd
OjO
>0
cd
co
o
e _
'V 'Cd
C
<0 co
bjo
’v
U ,4-*
vo «
cð
c
n
X *o
bJ3
g >>
§ %
rQ 'CtJ
|2.
? oJ
X) „
S'ð —•
vO
u tuo
3 u
vo vo
bJD bc
l-i u
-Q X)
'Cð 'C«
'O
1 *
Cð c/3
'52 £
JC
u cö
(U u
VO
o
G
C
<u
:0
JO
*o
bjo
u
>*
XO
sö
bi)
JS
^ 'v
u *0
2 ba
cd aJ
bo bo
u, u
O O
X) X)
3.
^ X5
H 'j?
> ‘Cð
E
c
”0
C
u £
O I-
2 3
M Ö
áS > C
& U <1>
u «
O C
bo »0 crf
á ■£ 0
“ tn S
K
c
>0
<
H
cn
A
Einginn
La
P< 05 Pí
< C <
f-1 H H
C/3 CO C/3
Pá
C
H
c/)
maður eetti að
ao tryggja lif
d) CJ
J S
C0
s *§
1- -2
v e
Q
w
oá
C
H
c/)
*
fáta há-
sitt.
íbúðarhúsið ,,NÓatÚn“ á Seyð-
isfjarðaröldu, 9 X 10 ál. að stærð,
er til sölu. Húsinu fylgir eldavjel
og 2 ofnar svo og lítiJl kálgarður.
Góðir borgunarskilmálar.
Seyðisfirði 11. Okt. 1898.
Kristján Jónsson.
82
V.
Sáttaherinn hafði nú beðið ósigur í fyrsta áhlaupinu; en
hann Ijet ekki undan. Hann kom aftur á sameiginlegum fundi
beggja flokka og bauð til báðum prestunum. Á þessum fundi
skyldu menn talast hreinskilnislega við og reyna, hvort ekki
mætti koma sjer saman um nokkrar greinar til sátta. Sýnóðu-
presturinn svaraði því að vísu þegar f stað, að ætti slíkur sátta-
fundur að verða að minsta liði, þá yrðu menn hjer fyrst að
gera sjer Ijós þau sannindi, »að Konferensinn hefur í hinum allra
helgustu atriðum alt aðra trú og játníng en þá, sem stendur f
guðsorði og hinum helgu bókum,. og að hann kom samt á
þennan fund mátti ekki skilja svo, »sem Sýnóðan væri f óvissu
um sannindi lærdóma sinna eða ætlaði að sleppa nokkurri tutlu
af hinum alkunna og viðurkenda sannlcika.« Svo var rætt unt
samkomustað. Konferenspresturiun lýsti yfir því að sjer dytti
aldrei í hug «ð skríða inn í neina sýnóðukirkju, þegar harm
hefði sitt eigið guðshús, og sýnóðupresturinn sagði hrsint
og beint, að hann ætlaði sjer ekki að sitja inni í því húsi, þar
sem guðsorð væri smánað hvern Sunnudag. Það var þá á-
kveðið, til þess að stöðva rifrildíshanana, að fundurinn skyldi
verða úti, fyrir framan kirkjudyrnar, þá gæti hvor flokkurinn
staðið á sínu svæði. Þeisar örvasendíngar á undan spáðu nú
aungu góðu fyrir sættafundinum. Lars þótti skítur til koma um
alla þessa friðarvellu. Því meiri hárreitíngar, því betra, fanst
Lars, og þessi kirkjukeppni og kirkjuerjur voru einmitt hand-
hægustu meðölin^til þess að varðveita áhrif h..ns og yfirráð.
Iíann þckti l’.ka sína lalla svo vtl, að hann var l.víða’aus um
79
»A gamla landinu át margskonar rotaura um sig,« svaraði
presturinn. En sem skóiakennari ættuð þjer að vita, að þar
sem opinfcerir kennifeður eru og innsettir af guði, þar er prje-
dikun alþýðumanna synd. Hún er einúngis leyfileg i ýtrustu
neyð, þegar söfnuðurinn þjáist af þorsta eftir orðinu, og einginn
annar getur svaíað honum«. v
»Jeg hef aldrei heyrt þetta fyr,« sagði skólameisfcarinn.
»Jæja, en nú heyrið þjer það þá* sagði presturinn í meist-
ara tón. »Jeg skoða hvern þann mann þjóf og ræníngja, sem
treður sjer inn með liinn opinbera boðskap orðsins, hvort sem
það er heldur í kirkju eða á heimili á þeim stöðum, þar sem
er löglega innsettur prestur. Og jeg læt yður vita að ef þjer
haldið þessu álram, þá fara öll sýnóðubörnin úr skólanum frá
yður.«
»Hefði jeg haft minsta grun um það fyrirfram, að þetta
gæti vakið óánægju eða hneyxli, þá hefði jeg auðviUð aldrei
gert það, og þegar jeg hef nú feingið að vita, að þetta er al-
menníngs álitið, þá er jeg fús að hætta,'* sagði skófakennarinn
hæglátfega,
»Þjer lofið því þá.«
. * Það skal jeg gjarnan gera* sagði kennarinn.
Daginn eftir gat kennarinn um þetta við börnin, og bað
þau um að geta þess heima hjá sjer að hjá Hans Iversen yrði
ekki fleiri ræðuhöld, -af því prestinum væri ekki um það og
hjeldi það væri synd.
Næsta dag kom konfcrensprcsturinn og var mikið uiðri
fyrir. »Er það tilgángur yðar, að gróðursetja villukenníngu
iSýnóðunnar hjá börnunum i skóla yðar?« spurði prestur.