Bjarki - 31.12.1898, Blaðsíða 3

207
g stig um kvöl'dið. í gær var
aftur frostlaust og rigníng í gær-
kvöld, f nótt og ( dag.
Fiskur er hjer enn og er sagt
að þeir sem róið hafi hjer úti í
firðinum dagana undanfarið hafi
orðið vel varir
Læknislaust er hjer nú á
öllum Austtjörðum og er það baga-
lega búið við okkur bæði af for-
sjóninni og landstjórninni því heil-
brigði manoa er hjer hvergi nærri
góð. Hver áhrif sem slíkt læknis-
leysi hefur að öðru leiti, þá er
það víst, að það er frægasta með-
al til að sjá um, að menn venjist
ekki af skottulæknum eða kynja-
lyfjum. Siíkum fuglum verður ekki
gerður betri greiði en að lata hjer-
uðin standa læknalaus hvert við
hliðina á öðru mánuðum saman.
A Eskifirði er þó ástandið enn-
þá grænlenskara en hjer. Við eig-
um þó von á lækni ef Hjálmar
kemur einhvern tíma, en þeir þar
suðurfrá eiga aunga von á að fá
sinn fyrri en í vor og er þar, scm
von er til, megnasta óánægja út
úr slíku vandræðafyrirkomulagi. Það
er lítill greiði að venja okkur fyrst
af gömlu lækníngunum með haunk-
um og gyliiniplástrum og neyða
okkur svo til að verða skrælíngja
aftur.
Rasmusscn gamli, póstaf-
greiðslumaður, hefur verið mjög
veikur nú um tíma og er það enn-
þá. Stefán læknir Gíslason var
sóttur til hans nú í -gær og til
stúlku í Steinholti og sömuleiðis
fyrir Jólin. En það er óvanaleg
heppni, að svo að segja daglega
skuli nú vera fært yfir heiðina og
að svo óbilandi ferðamaður sem
Stefán er, skuli vera þar upp frá.
En svo mikið sem sá maður legg-
ur á sig og verður að leggja á
sig, þola aungvir kraftar til leingdar,
hversu góðir sem eru.
Nýdánir eru hjer, Sigurður Sig-
urðsson í Fjarðarseli bróðir Olafs
sjálfseignarbónda þar, og annar,
dreingur, Karl Teitsson Andrjes-
sonar hjer í bænum.
Úr yörðunum eða af Hjeraði
heíur ekki spurst neitt sjerlegt til
nýlundu.
Brúðkaup sitt hieldu 28. Des.
hjer í bænum, Þorsteinn Jónsson
kaupmaður úr Borgarfirði og Ragna
Johansen, systir Johansens kaupm.
og þeirra systkina. Sjera Geir
Sæmundsson á Hjaltastað gafbrúð-
hjónin saman.
Sjera Geir fór aftur upp yfir
heiði í fyrra dag.
Egill kom að norðan á annan
í Jólum og fór aftur á þriðja suð-
ur á fjörðu á leið utan. Með hon-
um fór Friðrik Wathne kaupm.
hjeðan heim til sín á Reyðarfj. og
Grude kaupm. til Noregs.
Egill kom með 2000 tunnur síld-
ar af Eyafirði og varð þó að skilja
mikið eftir. Þar nyrðra hefur ver-
ið ágætur síldarafli.
Hjálmar
Menn eru farnir að hugsa hjer
margt um Hjálmar og ekki laust
við að menn sjc hættir að henda
gaman að ferðalaginu, eins og fyr-
ir getur komið, og er sárast fyrir
þá, sem vandamenn eiga og vini
með skipinu. Af því hann átti að
fara einum þrem aögum síðar frá
Khöfn en Egill, og Egill er búinn
að fara alla sína leið, til Noregs
Færeya og Suðurfjarðanna og svo
norður um land til Sauðárkróks,
suður um firði aftur og til Færeya
og nú líklega um það leiti kominn
til Noregs aftur, þá þykir mönnum
Hjálmari farnast seint, sjerstaklega
þegar litið er til þess, að Egill er
ekkert gángskip,
En sje alt athugað, þá er hjer
ennþá eiginlega ekki nein ástæða
til ótta. Að vísu er valt að
treysta á það, sem sagt er að
skrifað hafi verið híngað í brjefum,
að Hjálmar ætti ekki að fara frá
Höfn fyrri en 5.-6. Desemb., því
það or víst, að í Kaupmannahafn-
ar blöðum 27. Nóv. skýrir póst-
stjórnin danska frá því, að Hjálm-
ar taki póst til Færeya og Is-
lands og eigi að fara 1. Desemb.
frá Ilöfn. Skipið hefur þvf sjálf-
sagt að öllu forfcllalausu farið það-
an þann dag. En Hjálmar hefur
verið svo mikið skammaður að
okkur ætti aungum að koma á ó-
vart að hann sje lítið gángskip, og
sjerstaklega þegar skipið á að fara
til Skotlands og kola þar, og fara
svo á 3 eða 4 hafnir í Færeyum
og það í þessum veðraham um
miðjan vetur, þá getur svo ótal-
margt tafið hvert skip og það svo
dögum og vikum skiftir. Auðvitað
getur Hjálmar feingið bilun eins
og önnur skip, en það hefur aldr-
ei heyrst annað, en að hann væri
gott skip f sjó að leggja, og því
ekki meira að óttast hann en önn-
ur skip í því tilliti. Yfir höfuð
verður ekki sjeð að nein sjerstök
ástæða sje til áhyggju ennþá sem
komið er.
Eftir að þetta er skrifað kemur
maður sunnan af Fjörðum hfngað
í 'gær, og segir Hjálmar ókominn
ti! Eskifjarðar þegar hann fór að
sunnan. En hann getur verið kom-
inn þángað nú, þrátt fyrir það, og
verið kominn híngað eftir 2 eða 3
daga. Við bíðum því kvíðalaust
fyrst um sinn, og vonum hins besta.
Til ábúðar
eru lausar frá n. k. fardögum:
1. Glettíngsnes í Borgarfirði.
2. Veturhús í Geithellnahrepp.
Umsækjendur semji við undirrit-
aðan fyrir is.Mars. n. k. og segi
ti! hvaða iandskuld þeir vilja greiða.
Hallormstað 18. Des. 1598.
Björgvin Vígfússon.
94
viðri, þá var þó auðsjeð að hann var að gróa upp, því svartir
blikuklakkar risu upp við sjóndeildarhrínginn, og undir kvöld
var farið að heyra illviðrahvin, sem færðist nær og nær; það
var dimmradda öskur óvættarinnar, sem kom til að herja og
meiða. Emma var óróleg, leit hvað eftir annað út um glugg-
ann eftir manni sínum ug skaut loks lokunni fyrir dyrnar; storm-
byljirnir voru nú farnir að skella á húsinu, Loks heyrir hún
mannatraðk fyrir dyrum og undirgáng af hesti; hún opnaði þá
dyrnar á hálfa gátt; Óli stóð þar við dyrnar, hjelt annari hend-
inni f taum á hesti, en hinni hjelt hann í handlegginn á ókunn-
ugum kvennmanni. Hann stóð þar boginn með bakið á móti
veðrinu til þess að hlífa konunni. Þegar hann sá Emmu i
gættinni kallaði hann svo hátt sem hann orkaði: >taktu við
henni á meðan, þángað til jeg er búinn að koma hestinum í
skjól og ná staurum til að styðja húsið. «
Emma dró konuna inn; hún skalf öll af hræðslu og þreytu;
Óli hvarf fyrir húshornið. Konan settist eða datt niður á stól
við ofninn, og gat aðeins með naumindum sagt frá, að hún væri
í kynnisför til bróður síns sem bjó þar mitt úti á auðninni og
hún hefði víst ekki haldið Iffinu, ef maður Emmu hefði ekki verið í
nánd og heyrt köll hennar. Vagninn hafði fokið um og annað
hjólið^ brotnað undan. Óli hafði leyst hestinn frá og öllu frem-
ur borið en leitt hana þángað heim. Hún gat ekki nógsam-
•ega útmálað hjálpsemi hans og orku. Litlu síðar kom Óli
inn. *Þú ert víst búin að gefa kúnum og hestunum til næt-
urinnar? sagði hann, stutt og þurlega.
>Jeg orkaði ekki að komast svo lángt. sagði Emma stilli-
lcga, »það voru heldur ekki komin gjafamál ennþá.
»En sjerðu þá ekki að hann er að skella á rneð blindbyl
91
nú svo var komið að fyrsta ástaránganin var rokin burt, þá var
þar ekki eftir annað en hörð og ísköld sjálfselska. Ruddaskap-
ur hans gat ómögulega fundið til þeirrar þrautar, scm skortur-
inn á andlegu lífi var henni. Emma sá að hin eina ósk mans
hcnnar var, að afia þeim auðæfa með vinnu og sparnaði nótt
og dag. Hann hugsaði um þvð citt, að fyiia upp í það gil,
sem var milli hans og þessa takmarks, svo hann kæmist þáng-
að yfir um, og niður í þá geil gat hann kastað konu sinni og
börnum öldúngis tilfinníngarlaust; hann mat verð allra hluta
eftir því einu, hve ve! þeir gátu fylt þar upp í hjá honum.
Emma fann að hún var skoðuð öldúngis sem vinnudvr, eins og
kýr eða hestur, sem voru metin til verðs, eftir því gagni sem
þau gerðu. Henni fór að finnast, sem hún væri einstaeðíngur
og leið óbærilega illa. Eingin lifandi vera var til sð tala við,
ekki esn bók eða eitt blað til að lesa í, eintóm þrælkun, ein-
tóm ánægjulaus þrælkun.
Stundum komu menn að henni þar sem hún sat úti á höln-
um með mjólkurskjólurnar eða eitthvað annað í höndunum og
horfði cins og f. leiðslu eða draumi á sólina, sem var að setj-
ast við sljettuna. Sumarkvöldið breiddi sig yfir sljettuna, fag-
°S yndisiegt Grashafið, I.njchátt og safaþrúngið, bylgjaði
íyrir hægura kvöldblær.um, en valmeyar og eldrauðar liljur
gnælðu yfir þessa grænu gróðurdýrð; smáfuglarnir vögguðu sjer
á staungunum, og j( rð og himin sveipuðu sig í glælita, mjúk-
felda kápu. Hjer var yndisfagurt. Og' þó sá hún ekkert af
allri þessari dýrð, sem hún hafði eitt sinn verið svo hugfángin af.
Hún var með hugann heima í Noregi, í hinni lágu stofu móð-
ur sinnar og sá hvar hún sat i gamla stólnum með gleraugun
°S prjónana; hún mintist æskudraumanna, alþýðuskólang og