Bjarki - 20.04.1899, Blaðsíða 3

nokkuð af klæðum sfnum, sumir
nær alt.
Logn var, til allrr.r hamíngju, um
nóttina, og samt var mesta þrek-
virki að Aldan varð varin. Eldur-
inn náði snöggvast næsta húsi, en
varð slökt.
Stefán hafði víst vátrygt bæði
hús og muni og fær að því leiti
skaða sinn bættan að mestu en
atvinnutjón bíður hann töluvert.
Það hefur sannast að eldurinn
hcfur stafað frá viðarkoli sem haft
var við kveikfngar í verkstofunni.
Snjóflóð hljóp hjer um dag-
inn á Lifurbræðsluhús Imslands
kaupmans hjer úti á ströndinni
og tók burtu nokkur þeirra. Þar
út frá er íbúð á sumrum en hús-
in standa auð á Vv.tium. Óvíst er
enn þá hve mikill skaðinn er, því
ekki hefur orðið rannsakað hvort
katlarnir standi cftir með undir-
stöðunni eða hafi eyðilagst líka.
f’ó katlarnir sje hcilir, er skaðinn
minst 2000 kr., en sje alt eyðilagt
má óhætt tclja hann 5000 kr.
í’ar hefur aldrei farið snjóflóð í
manna minnum.
Inflúensa er á húsvitjunar-
ferð sem stendur hjerna um bæinr.
Flcnsan kemur víða við, en er
annars væg og hefur ekki orðið
þúnghent á neinum að minsta
kosti ennþá.
Leikirnír. Leikfjelagið ljek í
síðasta sinn nú á Sunnud. var og
gaf þá ágóðann vinnufólki Stefáns
Jónssonar sem föt sín misti við
brunann. Þetta var fallega gert af
leikendum og hugult; hitt var ekki
nærri eins gerðarlegt af bæarbúum
að sækja Ieikinn svo slælega að á-
góðinn varð að eins rúmar 50 kr.
Bæði átti málefnið gott skilið og
leikendurnir ekki síður.
Varaskeifan, eftir Eirik Bögh
er mjög skemtilegur leikur 'og jafri-
best leikinn af þeim leikjum sem
jeg hef sjeð hjer. Hann myndi í
þessu gerfi vera talinn erlendis.
mjög virðíngarvcrður af viðvan-
íngum.
Kláus (Sig. Grímsson prentari)
er [)erla, og furða hvað margir
þjónar eru til í hon.im. Húlfer
(Sig. Fin.ibogason prentari) mjög
góður líka. María mey (Þorbjörg
Guðnadóttir) og frú i’horel (Sig-
ríður Jensdóttir) hafa báðar sýnt
það í þessum leik að þær eru efni
í mikið myndarlegar leikmeyar
báðar tvær. Frank (Antc.n Sig-
urðsson), Torel (Jónas Helgason)
og Ilage (Benjamín Jónsson) sóma
sjer allir mikið vel og sjerstaklega
er Anton betri hjer en nokkru
sinni áður.
I heild sinni verður ckki með
sanngirni hcimtað rneira hjer en
þcssir leikendur veita.
Saungurinn er furðugóður, og
einkar virðíngarvcrt hve Á. na sýslu-
skrifara Jóhanssyni hefur tekist að
undirbúa leikendurna á svo stutt-
um tíma og leiðbeina þeim. Slíkt
er einginn hægðarleikur þegar all-
ir leikendur eiga að sýngja og það
mikið og margskonar.
Annars er saungurinn veikasta
stoð leiksins og varla nema einn
leikandinn (Hallur Magnússon) á
róm, sem frambærilegur sje í
saungleik.
Þýðfngin, sem leikfjel. hefur náð
í af leiknum, er aðdáanlegasta
handaskömm á allan hátt, og kvæð-
in meislaralega eyðilögð og útskit-
in.
Sýslumaður fór með Hólum
í nótt norður til Vopnafjarðar á
uppboðsþíng. Ætlar að koma aft-
ur landveg.
Jón Jónsson frá Múla pönt-
unarfjelagstjóri fór og heim til sín
um tíma; kemur aftur í næsta mán-
uði
Tnýra og Hólar komu og
fóru samkv. áætlun. Farþegja og
frjetta mun getið næst.
Brjef af Fjöllum.
Iljer á Fjöllum hefur nú verið
stirð tíð síðan 1.4. Mars; fyrst
norðaustan hríð fram að Páskum
en síðan dimmviðriskafald í logni
og frostlausu á degi hverjum; þó
sá til sólar á annan í Páskum og
varð hlýtt um miðjan daginn cn
svo eru því meiri moksturshríðar
á eftir og sjer eigi hvern enda það
hefur. Hjer kvíða- samt aungvir
heyleysi og eigi heldur í Suður-
Þíngeyarsýslu, því þar hafa verið
góðar jarðir í allan vetur vfðast
hvar.
Kránksamt hefur verið fremur
í Þíngeyarsýslu í vetur einkum
hafa nokkur börn dáið úr barna-
veiki. Hjer á Fjöllum hefur einn
maður legið síðan 5. Desember f
voðalegri veiki; hann er allur út-
steyftur í sárum og kaunum sem
Job. Þau batna annað slagið og
taka sig svo upp á ný með mestu
harmkvælum. Þessi maður heitir
Kristján Kristjánsson og á heima
á Víðihóli, mesti greindarmaður og
gleðimaður. Flann er kvæntur en
hefir cigi barn átt. Kona hans
hefur vakað yfir honum nálega
nótt og dag, og aldrei farið úr
fótunum. Læknirinn, Björn Blöndal,
hefur .verið só.tur og segir hann
að veikin heiti pemfigus, það sje
nokkurskonar húðsjúkdómur, því
maginn er heilbrigður svo maður-
inn hefur matarlyst en getur sjald-
an haft værð fyrir kvölurn. Lítið
hafa meðul dugað og svo var hann
nýlega tekinn til bæna af prestin-
um, sjera Páli Jónssyni, en lítið
mun það hafa breytt ráðstöfunum
himnaföðurins og er þó opið upp
úr kyrkjumæninum svo það er eing-
in fyrirstaða fyrir bænarandvörpum
prestsins. Annars trúa Fjaliabúar
146
hvað á, verður að hugsa um hina sem ekkert eigaL sagði
hann, og Ijet dauðu kettina iiggja.
Og hann var svo sem blessaður fyrir það af fátæklíngun-
um, því þótt í Riga og öðrum stórbæum sje margir sem fussa
að kattasteik, þá eru þar samt alltaf einhverjir, sem þykir hún
herramansmatur — af því ekkert betra er til.
Dirik og Tómasíus bjuggu, cins og sagt hefur vcrið, á korn-
hlöðuloftinu, stóru hvelfdu kornhlöðulofti þar sem geymd var
matargnægð handa mörg þúsund munnum. Ein gömul þreski-
voð var öll rúmfót þeirra, þegar þeir völdu sjer ekki það sem
hlýrra var og hægra, að bæla síg í mjúku og hreinu korninu.
Á Ioftinu var reyndar þægilega hlýtt. Kornið má ekki
frjósa, því þá ljettist það, og eigandinn fær ekki nóg fyrir það
í næstu dýrtíð — Filip Petrovitz beið ætíð eftir komandi dýrtíð
með að selja.
En góður maður var hann, enda mintust þeir Dirik og
Tómasíus gcstrisni hans, þcgar þeir lágu < korninu á kvöldin
og ljetu brennivínsfloskuna gánga á milli sín.
Þessir tveir vinir voru í allan máta ánægðir með tilveruna.
A daginn stángaði Dirik upp brjefmiða og vindlastubba á
götunni og Tómásíus rótaði í öllum sorpkyrnum og haugum
bæarins.
Arángurinn af dagsvinnunni var nógur til þess, að þeir gætu
drukkið sig kenda í frægasta kryddbrennvíni á hverju kvöldi.
1 öllum stríðum aldarinnar höfðu þeir tekið þátt og unnið
sjer ágætan orðstýr.
Miinchhausen var barn á við þá í þvf að búa til hrcystisögur
um sjálfan sig.
143
milli sefskúfanna stendur kona. Á öðrum handleggnum ber. hún
eitthvað, áþekt því sem þr.ð væri lítið barn, en stór steinn hángir
framan á brjóstinu, bundinn upp um hálsinn ineð snæri. And-
lítið horfir við, túngKnu; svo þrcifaði hún fyrir sjer með íánni
til þess að leita fótfestu. í’á fer hryllíngur um Iiana; hún dreg-
ur að sjer fótinn og heldur svo áfram eitthvað af augum með
barnið á handleggnum og steininn hángandi á brjóstinu; reynir
aítur fyrir sjer — heldur áfram — aftur á Lak og áfraip —
í túnglsljósinu.
Prestur vakti ennþá við skriftir sínar. Hann hafði skift
um texta og ætlaði í þetta sinn að leggja út af orðunum »kon-
an skal vera manni sínum undirgefin « En alt í einu kom í
hann einhver ónotageigur, þar sem hann sat þarna eiasamall í
kyrðinni. Hann gat ekki að sjer gert að líta í kríng um sig,
Gat nokkur verið þar inni hjá honum. Hann varð hreint og
beint rayrkfælinn. Hana fór að hlusta — kom ekki eitthvað
inn til hans utan úr nóttinni, eins og andvarp eða ’sluna frá
manni stöddum í megnustu ángist, — svo var eins og einhverju
væri kastað í vatmð rjett fyrir utan gluggann hjá honum. Hann
hljóp að giugganum og leit út. Hann skygndist um; Iiann
hlustaði — hann gat ekki orðið neins var. Þó gat liann ekki
losað sig við þennan tómleika sem yfir hann var kominn. liann
Ijet aftur handrit sitt, hann varð að eiga undir því að andinn
kæmi yfir hann, Og hann fór í rekkju sína, mjúka og hlýa.
•Daginn eftir stóð prestur í stól sínum og lagði út af því
af mikilli andagift, hve iftið manninum gagnaði, að spyrna á
móti broddunum, ; ð hnekkja skírum vitnisburði drottins. Tím-
ans mentamenn, svo kallaðir, ætluðu sjer að víkja frá ótvíræð-
um orðum drottins og haga öllu eftir eigin geðþótta með því