Bergmálið - 13.03.1899, Blaðsíða 3

3
Mál hans er þó venjulega ranimís-
lenzkt, alþýðlegt og fruriilegt, en .yfir-
leitt virðist h.ann gera sér of mikið
far’luni að sýnast frumlegur, svo að
hann verður stundum ekki laus við
tilgerð.
Mjög hefir mönnum geðjast mis-
jafnt að ritgerðuin hans, en hag-
leikssnið er þó á þoim flestöllum.
Það sem eftir Guðmund Kriðjóns-
son liggur í ljóðmœlum er þó að
sfnu leyti betra að vorri hyggju en
það sem hann hefir ritað í óburidinui
ræðu. Hann er allsstaðar einkenni-
legur í kvæðurn sínum, og hefir sum-
*taðar svip af Bólu-Hjálmari.
Að öllu samtöldu er óhætt að full-
yvða, að Guðmundur Friðjónsson er
einn af hinum ritlögnustu mönnum
hér á landi, þó ýmsir inuni verða
dómar um skoðanir lians“.
—,,Þjóðviljinn ungi“ getur um,
að ný-prentuð séu í prentsmiðju sinni,
ljóðmæli eftir Jóhann Magnús Bjarna-
son, „eitt af aðal-skáldum Vestur-Is-
lendinga“.
—Islenzku kaupfólögin sendu í
haust 28 þús. fjár til útlanda, og
var sá hopur allur seldur í Liverpool.
Áskilið haföi veijð, að engin kind
væi'i seud, er ekki liefði að minsta
kosti 105 pd. þunga, er útskipun
færi fram, en ýms félaganna höfðu
þó seiít nokkuð af rírari kindum.
— Salan túkst nokkuru skár, on i
fyrra, svo að fengizt hafa að meðal-
tali 12 kr. fyrir kindina, nokkru meira
auðvitað fyrir tvæ- og þrevetra sauði,
(>n að því skapi aftur minna fyrir
veturgamalt fé.
—Hrossa-útfiutningur frá Islandi
varð í ár meiii, en nokkru sinni fyr,
og er talið, að alls hafi verið flutt
utan 23—24 þús. hross. -- Salan hefir
gcngið dræmt, og eftirspurn verið
lítil, en netto haí'a þó að meðaltali
fengizt 53—54 kr. fyrir hross, og er
það 4 kr. hærra, en meðalverðið vnr
1 fyvra, og stafar þaðafþví, að hross
þau, er send voru í ár, voru öll eldri
'■n tvævetur.
Nokkur eintök af
?,Dagsbrún“ I og2. ár,
eru til sölu hj á
G. M. Tliompson,
og hver argangur, inn-
heftur, seldur á $0.25.
Yopnasniiðurinn í Týrus.
F.ftir Sylvanus Codb.
’Heldur en ekki’, svaraði Ludim, og var sem eldur
brynni úr augum hans.
,Ef til vill trjádrumhur eða skip?‘
’Hvorugt, herra minn.
’Hyað er að tarna ! Þú hefir þó ekki syntl ‘
’Nei, ég rann‘.
Mapen hallaði sér áfram og varð fölur sem nár.
’Ég ranu‘, hélt Ludirn áfram. ‘Heyr þú nú, konung-
ur, þú þnrft ekki tð hafa fyrir að Ijúga neinu framvegis.
Mér var ekki kastað í sjóinn eins og þér náðarsamlega
þóknaðist að fyrirskipa. Þú faldir það verk á hendur
manui sem var of ágjarn til að gera slíkt; hann soldi mig
mannsali. Og nú stend ég hér varnarlaus og híð þess
sem yðar hútign þóknast að gera við mig‘.
Andlit Mapens tók margvíslegum sviphreytinguni ú
meðan orð þessi bárust, seint og skilmerkilega, í eyru
honuin. Fyrst varð liann fölur af hræðslu, en haun náði
sér brátt aftur og þótti og staðfesta lýstu sér á svip hans;
augu hans glitruðu sem eldsglæður, og hinar knýttu brýr
hans lýstu staðföstuin ásetningi.
’Ludim1, sagði hann. ‘Ég bruggaði þér banaráð,
af því þú mundir þafa staðið mér í vegi, en þar eð þú
getnr það ekki lengur máttu lifa, en sérhver maður á
skipshöfn þeirri, sem flutti þig hurtu skal deyja! Þú
skalt lifa það að verða faðir drotningar'.
’Miskunið mér herra ! ‘ æpti Marina uppyfir sig og
féll á kné fyiir framan konuuginn. ‘Neyðið mig ekki
út í þessa giftingu. Ég er bara ótigin stúlka; og er alls
ekki hæf til að vera drotning'.
’Þú ert einmitt ætluð til þess; rístu þess vegna á fæt-
ur, fagra mær‘.
Um leið og Mapen sogði þetta, tók hann í hönd
vealings stúlkunnar, og reisti hana á fætur. Hún hafði
ekki mátt í sér til að veita frekari mótþróa, enda sáhún
ekki til neins að berjast móti örlögum sínum. Á and-
liti heimar lýsti sér hið mesta hugarangur og eymd, og
hún beygöi uiður höfuð aitt með sáruin ekka.
’Herra', sagði hinn aldraði faðir, sem nú var oið-
inn hværður til auðmýktar. ‘Hættið við þetta undarlega
fyrirtæki. Hafið meðaumkvun ineð þessaii vesliugs stúlku,
sem þér á þennan hátt inunduð dæma til æfilangrar
eymdar’.
’Ég get það ekki', svaraði konungur.
’O, segið það ekki-! Bæuhoyrið mig, herra', sagði
Marina í auðmýktarróm. ’Ég get ekki elskað soa yðar.
Ég mundi veiða honum vesöl og fáráð eiginkona—öll
samhúð okkar mundi verða vætt með tárum mínum oe-
O
augistarstunuv mundu verða hinn eirii söngur er kæmi
frá lijarta mínu. Ó, heyrið bæn mína herra; heyrið bæn
mína'.
’Vilið þér ekki hlusta á ósk hennar, herra?' spurði
Ludim.
’Ég get það ckki. Ilún verður að giftast prinzinum1.
’En hvevs vegna 1 ‘
’Vegna þess-----1
’Vogna hvers?‘ sptirði gamli inaðurinu með ákefð,
er haun sá að konungurinn hikaði.
Fáein augnablik vivti konungurinn þegjandi fyrir
sér hópinn, sem stóð fyrir framan hann; síðan snéri hann
sér við og gaf hennönnunum vísbeudingu um að þeir
skyldu fara út, úr lierberginu.
’Komdu af’tur á movgun', sagði hann við skipstjór-
ann, ‘og þá muu gjaldkeri minn fá þér í hendur gull
það sem þér var lofað'.
Þegar hermeunirnir voru farnir út, snéri Mapen sér
að gamla niannimim og sagði með bálflokuðum vörum :
’Kisou Li dim, ég Iiefi ekki sókst eftir dóttur þinni
til handa syni mínum vegna þess að. liann bæri mjög
mikla ást til hennar, og skuldin er ekki hjá mér. Það
er mér æðra vald sem lieíir úrskurðað þetta*.
’Og það vald------*
’Er véfiéttin ! ‘ sagði Mapen með skjálfandi röddu.
’Hefir þá véfrétt Herkúlesar sagt að prinzinn skyldi
giftast dóttur minni 1 ‘ spuvði Ludim með ákefð.
’Já‘, svaraði konuugurinn, ‘þannig talaði véfréttin'.
’Verði þá vilji guðanna ! ‘ sagði gamli inaðufinn í
hálfum hljóðum : síðan lagði hann höud sína á höfuð
Marinu, og sagði :
’Við megum ekki mögla á móti vilja guðsius. Hann
hetir skipað þatta, og við verðum að hlýða úrskurði haus.
Það getui' oiðið til góðs, þó við sjá.um það ekki‘.
’Þíinnig hafa guðirnir talað', sagði konungur stilli-
lega, eu þó hróðugur.
’Það ern ósannindi', sagði hljómfögur rödd, og á
sama augnabliki kom Esther fram og tók í hönd Marinu.
’Ha ! hvað er þetta ? ‘ æpti konungur, og . skalf
sem hrísla í vindi.
’Ég sagði að þér færuð með ósanuindi', svaraðí
Esther, og horfði rólega á konunginn.
’Þér guðir ! Hvernig komst þessi óða stúlkukind
hingað ? Hver ert þú ? ‘
’Nokkur, sera veit hvað véfréltin sagði‘, svaraði
Esthor, og lét sér hvorgi hregða.
’Burt með þig, þú dóttir Tartarusar! ‘ lirópaði Map-
en og var reiður mjög. ‘Guðinn talaði það sem ég hef
sagt\
’Tii hvers góðs getur þetta leitt, ósvífui konungur?
Getur þú hreytt því sem véfréttin hefir opinberað? Eða
hugsarðu þér að taka úrskurð guðanna í þínar eigin
hendur, og hagnýta þér hana tjl að uppfylla óskir þínar'.
Konungurinn, prinzinn, og ailir sem viðstáddir voru,
horfðu með undrun á hina hugrökku stúlku, sem talað
hafði þetta. Mapon konungi rann öll reiðin og hann
féll í stafi af undrun.
’Hvaða þvaður er þetta]‘ sagði hann eftir stundar-
korn. ‘Hvað meinar þú stúlkukind ? ‘
’Eg meina það sem ég segi, konungur. Véfréttin
sagði okki að Marina skildi giftast syni þínum'.
’Ha ! Hvað sagðj hún, þá?‘ spurði Ludim í flýti.
’Þetta voru orð hennar: ‘Hún, sem dvelur undir
þaki Kisons Ludinis, og kölluð or Marina, skal verða
drotning Týrusborgar'.
’Já, með því að giftast syni mfnum', hrópaði Mapen,
sem nú vor búinn að ná sér aftur.
’Því er ekki þannig varið', svaraði Esther.
’Eu þetta hlýtur að hafa verið meiningin, þannig
skal það vorða!‘ æpti kouungurinn áfergislega.
Esther brosti, og bros hennar skaut Mapen moiri
skelk íbringu en orð hennar.
’Við guðina ! ‘ sagði hann í háifum hljóðum. ‘Sog
mér hver þú ert‘.