Bergmálið - 03.12.1900, Blaðsíða 3

BERGMÁLIÐ, MÁNUDAGINN 3. DESEMBER 1900.
41
Til skiftíivina vorra!
Oss þykir við eiga nð ávavpa yður
nieð nokkrum orðum, fyrst og fremst,
að þakka yður fyrir viðskifti yðar við
Verzlun vora að umlanförnu, og jafn-
framt æskjum vér þess, að þér auð-
sýnið oss sama traust framvegis sem
að undanförnu, með því að halda
áfram að skifta við oss í framtíðinni.
En jafnframt verðum vér að biðja
alla vora viðskíftavini, sem skulda
verzlun vorri, að borga oss sem allar
fyrst, eða semja um greiðsiu skulda
sinna. Stefna vor er: að selja ódýrt,
en jafnframt hafa vandaðar vörur,
on til þess unt só að halda þeirri stefnu
1 framkvæmdinni, útheimtist að
viðskiftavinir vorir standi í skil-
um við oss, og veizli sem alira mest
skaldlautt, áþettaatiiði vorður aldrei
iögð of mikil áherzla.
Til næsta nýárs höfum vér ákvarð-
nð að selja ýmsar vörutegundir með
niðursettu verði, svo seni karlmanna-
fatnað, yfirhafjir, narföt, drengjafatn-
að, karlmannabuxur, rúmteppi og
fleira sem of langt er upp að telja
Gáfur og göfgi.
(Þýtt úr dönsku.)
(Framh')
Tvisvar hafði Walter á þessu timabili heimsótt for-
eldra síua. í fyrra skiftið, áður en hanu ferðaðist til
útlandn, og svo aftur, eftir að hann konr úr ferðinni.
Alt var þar sem fyr. I augum hans var nú alt svo
óbrotið—fátæklegt og af skoruum skamti. Faðir hans
og hann fundu það báðir, að þeir hvorugir hafðu á-
nægju af samfundum þeirra.
Iin móðurhjartað var hið sama sern fyr. Mo'ðir
hans elskaði hann nú miklu heitara en áður; og í
nugurn hennar var hann liinu sami sem áður, nema
hvað mentun hans og ,,gentleman‘'-leg framkoma, kast-
uði nú enn þá meiri dýrðarljóma á hann í angum
hennar en áður.
Systir hans'var uú oiðin stór og 6fnileg stúlka
og unni Walter sem fyr.
I hvorttveggja skiftið, sem hann heimsótti foreldra
sína, hafði hann með sér dýrindis gjaíir; óg þótt fleiri
ár Jiðu svo, að liann sæi þau ekki, gleyrndi lmnn
þeim ekki heldur, heldur skrifaði þeim stöðugt til og
sendi þeiin bæði stórgj ifir og- peninga.
Y. KAPÍTULI.
Steinolíu seljum vér nú 25, 30 og
35 cents gnllónuna, og margt ann-
ao eftir þossu.
Yér höfum miklar birgðir af nær-
fatnaði, karlmannafötum, rúmteppum,
kvenna og harnasokkum úr ull,
fjölda af kjólatauum úr að velja,
vér þurfum að selja þetta fyrir næsta
nýár, og gefum yður því góð kaup.
Vér ineinum það sem vér seg'jum,
og stöndum við það sem vér lofum,
vor veTziunarstefna er: hrein við-
skjfti, lílil framfærsla, fljót skjl.
.. Komið við lijá oss áður en þér
kaupið annarstaðar, vér skulum
gera yðnr ánægða.
Yðar með virðjngu
G. THORSTEINSSON cý CO.
Fyrsti rakari á Gimli:
TH. BJARNASON:
Hanu er fljótur að raka skegg ykkar
piltar, og gorii’ þ ið líka vel.
Tekur 10 ctsfyrir.
Fiunið karlinn á kvöldin.
Tíu ár eru liðin síðan Sir Vibart tók Walter sér
í sonarstað. Og ekki hafði hann liaft ástæðu til að
iðrast eftjr vali sínu. Nafn Watter F'raser Yibarts var
nú orðið frægt um alla jSoiðurálfu, og all-víða htifði
hann verið foismiður við stórkostlegar húsasmíðar og
fleira, sem bar vott um hugvit lnins.
þ.ið var einn ntorgun, að Sir Raye og' kjörsonur
Imns sátu að utorgunverði og voru að ræða um hilt
og þetta.
Þá kom þjómi inn með morgun-póstiiin.
„Lestu brjefin, Walter“, mælli Sir Eave.
„Le«tu þau“, endurtók tiann aftur, og Walter
byrjaði að ytiifara bréfin. sem rituð vot'u á frönsku,
þýsku og spönsku. I tómstundum sínuin hafði hann
lagt sig eftir að læra þassi mál, og var nú orðinu
svo vel að sér í þsita, að li.unt bæði gat talað það
Og l'itað.
„Tíérna er eitt bréf, ■ sem ber aðalsmeiki“, mælt
Walter. „Frá hverjum ætli þtð sé?
Hann opmiði bréfið; en ekki kom honum til hug-
at' á þeini stundu, að biéf þetta vteri orsök til
hatning'ju ltans.-
„Andley lávarður að Ulverscroft“, las hann. ,,Er liöfð-
iugjatðtur það ekki í Surtey, Sir Rtye? Spurði Walter.
Jú. Eu ttm hvað ritar ltanu?
„Hann scgir, . að Ulver-elfan, seui ávalt hefir
verið vatnslítil og mjó, hafi broytt sér, og sé nú bæð
djúp og breið. ÞjÖ er álit lávarðarins, að eign hans
inundi liækka í verði, ef hattn léti byggja vandaða
brú yfir elfuna. Ilann fer því frain á að þú vildir
gera svo vel, og koma að finuu sig og dvelja bjá
sér vikutíma, og leggja ráð á hvat' heppilegast yrði
að byggja brúna.
„Ég treysti mér ckkj til að fara, Walter; heilsa
mín leyfir það’ ekki. Þú verður &ð ftra í tninn stað.
Svaraðu lávarðinum aftttr, og segðu honum, að mér
falli illa að geta ekki orðið við tilmæluin hans,
en að ég muni senda þig sem minn staðgöngumann*,.
„Mundt hann gera sig ánægðan moð það?“ spurði
Walter efandi.
„Hann verður að gera sig þtð, tnér er ómögulegt
að fara“, svaraði Sir Raye. „Audley lávarður mun
þykja skemtilogt að tala við þig og verða ánægður
þótt ég lcorni ekki. Skrifaðu strax. Svo er ég viss
um, að þór mun þykja mjög skemlilegt að dvelja um
tíina að Ulverscroft, sem er hið fegursta höfðingjasetur
á Englandi“.
Walter tók nú strax til starfa og gerði uppdrátt
yfir brúna og lauslega áætlun um kostnaðinn við að
byggja hana. Brúin skylcli vera ramgjör og út' vönd-
uðu efni. Síðan sýndi hann Sir Raye átetlun sína, og
vai'ð hann uudrandi yfir hraðvirkni hans og hugviti.
„Audley lávarði mtn iíki þttsí upplráttur vel“,
mælti Sir Raye, „hann er sjálfur vitmaður, og satt
að segja, þá líkar mér þessi uppdiáttur mæta vel.
Svo skrifaði Walter Audley lávarði.
Þegar lávarðurinn hafði lesið það, rétti hann þ.tð
til dóttur sinnar, lafði Alice, eins og hann var ávalt
vanur með öll sín hréf.
„Lestu þetta bréf, Alice“, sagði hann; „mér fellur
það ekki alls kostar vel. Eins og þú heyrir á hréfinu,
þá er Sit' Raye ekki vel frískur, svo hann getur ekki
komið hingað, en ætlar að senda kjörson sinn, Walter
Vibert, og' honum treystir hann eins vel og sjáifutn sér,
til að segja álit sitt um málið.
„Það var einmitt þessi ungi Vibart, sem vakti
má ls á því í blöðunmn, að grafin yrði göng undir
snndið hjá Calais, á millum Englands og FTakklands“.
„Já, mig rekur nú ininni til þess“, svaraði lávarð-
uriun. „Mér er sönn ánægja að Jtann komi. Mér
skilst á htéíinu að hans sé von hingað á’ þnðjudag-
inn, og, mundi nokkuð vera á rnóti því að liann
kænii þá, Alícer“
„Gordon obesti og lafði Frances verð t hér um það
leyti ; en slíkt gerir engan inismun. Mr. Vibart verður
gostur þinn en ekki minn“, sváraði Alice þurlega.
,,Já, auðvitað verður liann það, kæra dóttir“,
svaraði*lávarðuriuu tljótlega. Ilauu bar miklu virðing
fyt'ir dóttur siniti, sem álitin var hin drarnbsamasta
allra kvettna á Englandi. „Vibart er sannur „gentle-
mnður“, og við verðum að auðsýna honum alla virð-
ing á meðan hanu dvelur hjá okkur“.
,.Lt, ég veit þtð, pabbi, uð nú á tímum sýnist
sá siður vera að hveifa, að gera stéttarmun, en þú
mátt reiða þig á, að ég skal bjóða hanu velkotninn og
gera minn puit, að honum geti liðið vel hér“.
„0, elsku dóttir mín, talaðu okki í þassurn róm,
ég skil hvað þú nteinar. Þú ætlar þér að taka vin-
gjarnlega raóti þessum unga manni, en þurlega og
kuldalega, svo hsnn óski sér að vera horfinn, sem
allra lyrst, mavg-u' mílur frá auguin okkir. Ég þekki
þig ofvel í þessu ti 11 iti“.
„Mér þykir mjög ilt, pabbi, að framkoma mín
geðjast þér ekki“, svaraði Alice drombin.