Nýja öldin - 11.05.1898, Side 2

174
JSrÝiiFY*- ÖLDIBir
kemr út kvern Laugardag
(og oft endrarnœr, alls 72 tölbl. ura árið).
Kostar innanlands 3 kr. 50 au. árg. — 90 au.
Arsfjórð. (3 mán.). — Erlendis 4 kr. 50 au. —
5 sh. — doll. 1.25 — árgangrinn.
Ábyrgðarmaðr:
J ó n Ó 1 a f s s o n,
(Glasgow-húsi, 2. lofti, norðrenda).
Aðal-umboðsmaðr blaðsins, Signrðr Krist-
jínsson bóksali, annastsoluog útsending.—
A i'greiðsIiinioía uppi yflr Landsbankanum.
Prer.tuð 1 Félagsprentsmiðjunni.
vita um þessa fyrirætlun með
einni línu, ef þeim væri ið minsta
áhugamál um íúnd þennan, eða rétt-
ara sagt, ef þeir gerðu sér nokkra
von eða hugmynd um, að nokkuð
yrði úr honum. Þeir mundu þá og
hafa borið sig saman við aðra þing-
menn um þetta mál; en vér ætlum
að þessi fundarboðun komi flestum,
ef eigi öllum, þingmönnum, öðrum
en fundboðendum, alveg á óvart.
Blað vort hefði óefað orðið vart við,
ef svo hefði ekki verið.
En hvað getr þeim þáhafagengið
til að ljá nöfn sín undir þessa fá-
ránlegu fundarboðun?
JÞeir hafa án efa gert það af
meinleysis-eftirlátssemi við hr. Ben.
Sveinsson, — vér segjum ekki: til
að „hafa hann af sér“, en ef til vifl
— til þess með fram að láta reynsl-
una færa honum heim sanninn um
það, sem hann hefir ekki viljað sann-
færast um af fortölum þeirra: að
Þingvallafundarboði á þessum tíma
yrði alls ekki sint.
Vér leggjum ekki í vanda vorn að j
fara með spádóma; en oss er nær
að ætla, að það sé ekki of mælt, er
vér segjum, að lítil sem alls engin
líkindi sé til, að fundarskýli það,
sem fundarboðið ráðgerir að verði
fullreist á Þingvöllum í Ágúst næst-
komandi, verði reist þar nokkurn
tíma á þessu sumri.
Það er engin ástæða til fyrir menn
út um sveitir að fara að gera sér
neitt ómak eða kostnað með að sinna
fundarboði þessu. Það verðr aldrei
neitt úr þessum fundi.
En þyki þörf á, verðr kostr á að
halda Þingvallafuud fyrir næsta þing,
á hentugri tíma, svo að likindi sé á
að hanu verði alment sóttr.
Bækr og rit.
„Vegrinn til Krists
eftir E. G. White“.
Bók þessa hafa danskir aðvent-
jstar gefið út í íslenzkri þýðingu
og er hr. D. Dstlund, trúboðinn sem
hér hefir dvalið í vetr, aðalútsölu-
maðr hennar. Bókin er frumrituð
af amerikanskri konu, er að sögn
kunnugra manna hefir ritað margar
guðrækilegar bæla-; þessi bók mun
þó talin þeirra fremst, enda verið
þýdd á mörg Evrópumál. Hún er
ætluð til að vera leiðarvísir á vegi
sáluhjálparinnar og útskýrir því
ýmis atriði ins kristilega trúarlifs.
Enn öll er bókin rituð við alþýðu-
hæfi, ljós og skiljanleg. Og þótt
höfundrinn só aðventisti, flytr bók
þessi engar sérkenningar þess trú-
'arflokks, og geta því lúterstrúar-
menn lesið hana með sömu ánægju
sem meþódistar og adventistar.
Vér efumst ekki um, að hún
geti orðið mörgum sáium til upp-
byggingar meðal vor, en þó viljum
vér ekki taka eins djúpt í árinni,
eins og „Þjöðólfr“ gerði hér á dög-
unum, að telja hana alt að því á-
gæt-asta allra guðsorðabóka, er birzt
hafa á voru tungu; slíkt er of mik-
ið sagt; vér viljum t. d. benda á
Mynsters-hugleiðingar; við þær þol-
ir þessi nýja bók engau samjöfnuð.
Hvað þýðinguna snertir, virðist
hún vera nokkuð viðvaningsleg á
stöku stað og málið ekki sem
bezt. Vér skulum að eins taka
nokkur dæmi: Á bls. 18: „Við brot
guðs þoðorða urðu mannanna börn
þegnar Satans“; bls. 36- 37: Hún
(þ. e. sálin) leitar fulltingis til rétt-
lættis Krists, til þess að öðlast þann
hreinleik hjartans, sem er í samkvœmni
við lögmál guðs og lunderni Krists“
Bls. 40: „Hinn flekklausi sonr guðs
er gefinn oss til fyrirdœmis“ (það
orð er eigi til á íslenzku; vér seg-
jum: til fyrirmyndar eða eftirdæmis).
Bls. 45: „innilegri og meir knijjandi
heimboð“. „Verðskuldun fómar
hans er í augum föðursins nœgileg
oss til gagns“. Bls. 88: „kyrlátt
traust til guðs hljóta þeir að hafa“
(óbifanlegt trúnaðartraust, segjum
vér í daglegu máli). Bls. 89: rþví
að í boði frelsarans er loforðið um
hiríld tengt köllun lians til starfa“.
__ Helzt til mikill dönsku-keimr er
að þessum setningum: „sem vann
baki brotnu að hinum lítilmótlegu
störfum lifsins meðal hálsanna í
Gaíleu“ (bls. 102). „Líf vort mundi
ekki verða svo vonbrigðafullt sem
nú á sér stað; því að hvað eina,
stórt og smátt, mundi verða falið í
guðs hendr, og honum verða ekki á-
hyggjurnar erfiðar“ (bls. 107) —•
Danskt er það og að tala um „ina
kyrrlátu fegrð blómanna" og fárétt-
að borð“ (bls. 106). -
Vér ættum jafnan að haía það
hugfast, að vauda sem bezt málið
á bókum þeim og ritum, er gera
má ráð fyrir að fjöldi alþýðu lesi.
Það er vísasti vegrinn til þess að
varðveita tungu vora hreina. Svo
virðist sem þýðarinn hafi haft naum-
an tíma til þessa starfs og því hrað-
að því um of. Þaunig hefir hann á
bls. 145 verið búinn að gleyma því,
að höfundr bókarinnar er kona ( . . .
dreymdi mig, að ég væri staddr
í aldingarði . . . , í stað: stödd).
Ytri búningr bókarinnar er í alla
staði prýðilegr.
h.
Landshornanna á miili.
Amessýslu, 20. Apríl 1898.
Skyldi það ekki vera ráð að
senda „Nýju Öldinni11 fáeinar lfnur?
Það er sjaldan sem sést mikið í
blöðum vorum héðan úr sýslu; og
er það þó varla af því, að hér beri
færra til tíðinda, heldr enn annar-
staðar á landinu.
Nú er vetrardagrinn seinasti, og
endar vetrinn nokkuð hryðjulega,
því að það er stórrigning af land-
suðri; en ekki ætti maðr nú að tala
mikið um það, því að það lengi var
maðr búinn að þrá batann, og nú
er hanu loks kominn. Jörðþvívíða
komin upp hér fremra, en mjög
snjómikið enn efra og víða litlir
hagar; þó að fólk sé búið að sleppa
fénaði sínum á þessar ónýtu snapir,
þá er slíkt neyð: „en nýta flest i nauð-
um skal“, og fólki er annaðhvort að
gera, þegar ekliert er til að gefa,
nema eitthvert tangr í kýr á sumum
bæjum.
Margir voru búnir að skera meira
og minna af heyjum, en ekki hefi
ég heyrt að sé farið að drepast enn
neinstaðar.
Um vetrinn yfirleitt verðr ekki
annað sagt, en að hann hafi verið
fremr harðr, en þó alt af frostlitill;
óvanalega miklar snjókomur og um-
hleypingar framan af, en aldrei stað-
viðri.
Heyskapr manna undan sumr-
inu afarrýr, t.öður hraktar, og út-
engja-slægjur fremr rýrar, og þar á
ofan drap víða hey í görðum, sem
vonlegt var undan því mikla rign-
ingahausti, sem menn bun lengi
reka minui til. Heyásetning manna
i haust með versta móti; margir
kinokuðu sér við að farga skepnum
sínum, þegar fjársalan varsvovond;
og sumir máske hugsað að pestin,
sú gamla landplága vor íslendinga,
mundi drepa meira, en hún þó gerði,
o. s. frv., munu því hafa sett á sem
því næmi, sem hún dræpi. Svo það