Nýja öldin - 14.12.1898, Síða 1

Reykjavík, Miðkudag 14. Desembcr 1898. II, H.
O)
O)
00
<
2
2
<
0Q
'O
2
Q
2
<
Q
2
2
Q
<
Q
K
W
Q

tí
3 <X>
8-5 pq
U Q
Ph.^
>. 00
'O ®
rH i-H
G~B PS t>c Ph Ph-S‘ ®’
■ H P-<i_2 '0 '0 '0'<53 o <D h
^ S ^ ^ b h •r-s gOgoO
?3 O O Qj PhlJS '3 '3 '3*<tí O O r
^PqPng^gH^H-sGGíZíO
O >© GO co <M rh co »0 ÍO CO ^ CO <M
T-l <M <M <M T- Ol <M H <M rH
áo
GO O
3 3rO Q £ '3 '3 PP3 bDboPntí > 2
c3 cd ©|^J P-<wh H 'P '3'<tí*<tí O 'O ®
C0©(M®»00DH05©Oö5t'<CHCC
(M(MHH CO H H H <M H
3 hQ g
o3 V u
Tt< o co
_H________
P rO pQ
3 0 0
8q Pq hR
O íO 00
h CM
’ 3 3 rO
3 3 0
8q Pr
N H 'H
H p, w
<1 <<
. . . í bp Ph ,
'3 '3'<2 o o
bh GQ m
O QC .
<M »
rQÍ O ®
O (M Tt
N H
o. 3
H jH '
<H <i ►
30 <M t* c
Q1 Q1 h
N bi 'S
-h ;. >
J H 'O
3 ÍP bc p, ; ,
'3 '0'<3 Q o p -w
hh GG-gqO^Q
»<5 1(5 œ Tj< «5 (M 00 o
<M <M H <M H H
3 33 bC bfi’í '
'3 '3'<'<U
8-3
O O H O 00 I
(MtMHCQi '
m
Qíí vC ®
Oj^ft
<M Tjt
Pá i
'k I
Ph i
.jQ N r-i H '3 3 3 lÖT'bC Ph Pn"h > x
O Ph P-J2 '3 '3 '3'<3 O O 'O ®
pq g <fj <1 S I-h <Z2CZ20>qp
0<CHM»005CD35l><OtCCOlO
__, ^ -,_H _ <M H rH CM <M H <M H r-H H
i 3 rP u N H VH 3 3 H bD p, CLtí ► °9
*0 cð O Piifj '3 '3 '3-<tí O O r-4 'O O
_«ji—,i—,i—, œcoO]áfl
CCÍOOlMCOMiOOCOiflO^COíMOH
I H <M Ol H íM <M H <M H h
3 3 pö"" n "h '3 'd 3 33 bD fcD P +J t> »
3 3 O Ps^2 wh 'P '3*<tí*<tJ O 'O ®
S1-3 fi g -<1 Ifi £ ^ ^ æ o jz; fi
5 O « O >o CO O O CO H O: MO H W
CQ(M(MH CQ<MrHH(MH_________________-
PrP a fa.'S 'S~fl P3 bDbCPstí^ í> '
3 O Psq2 «3 v3-<tí-<tí O 'O
“OO^f
H GO h O h >0 iO iO 3 >Q 3 h r-,' <M •
<M H H___<M H______(M H <M <M (
P rO N P '3 3 33 iP bD Ph P,t2 F
3 O Ps P*3^ '3 '3 '3*<tJ O O 'O ,
>-b pq <| <1 H^ hc 8-5 GOíZíO^Í
OOOlOOCQOOOHOlOGOOOOC
o i
3í !
<1 !
O
£ I
G0 I
<M <M i
<M <M_
<M

n
£ *
Ol
- r-,m^ PPÍt£l^P^'S'tí^'
3 o u P-J2 32 '3 '3*C'< 0) H
hÍRS^<>^hh CCOO^
00<M00300000000<00<00
Q1 <M H H <M H__ ;M — :M rM
‘ 3' ^ N h’'PvQ P 33 bD bD P- h >■
ca ® 15Q 3 '? 'S-<r)-<tJ ® H H -o
►-spRg-íJ^rSi-sh, æOOjz
00 05 rt' íO >P co CQ xo CQ <M <M Pl
<M H H (M H <M H CM <M
P ^.
fi
fcp Ph, Q<-tí fe
r!d
<!
03
I
Sí
'P
Ph i
•_
3
0)
■O
a
c
0
«r
II)
3
<3
-ö
O
3 *
w 11
fci
s
m
w
3 rP) N P _ , ■ . wv . - 1 ■ , ,— __
Cí ofj Pi v3 '3 '3*<tJ o O 'O _r
8Qpq^<i^<i1 h h b <Z2<ZiO^;P
œcOOiQOHH(MH^lOXOOI>0
H H_________CQCMH CQ<MHQlrtHH
P-9 g £ 'S P PíP bDPs Pntj > 2
3 a> Qj *-ru2 '3 '3 '3*<3 o o »c ir
p pq 3 S <j »-5 H) H-5 GC <Z2 O ^ p
HOHCOQlTtiQiOrtíCOíMHOH
H_____<M (M H <M(MH <M H tH
3 3 rP n u ' 3 3 3 33 bD bD Pn-h >. œ
3 3 0^ H-(J2 vQ »3'<3'<tí O ^ 'O ^
1-5 Hj pR g <J g h, 1-5 l-s C»Ojr;Ó
r(<0,f<Ml>OHHOHOCOl>CO>0
CO-P'MM T—I r-, <M <M H CQ_h__
3 O O Jh P-i^ vr- vQ.*< O 3)^.0 ®
:fqÍRrt<lrthhh co (Z2 O Q
<<C00l><MPO<M00PL'-<0<D<MTt
<M <M <M H 1—I _<M_H <M H H H
333 n q '3 3 333 bDP-i q.h t* 3 "
3 O o P-<u5 '3 *3 '3*<3 O o Pí 'O c3-)
CBMOiZjfi
•Clíu0Tt<05<DL'P3l>l0CQCQPH
___<M (M H H_(M <M H_<M H_h__
i 3 -P N q H 3 3~*Q hf) gL, CL-H >. 00
3 3 <D tfj P<uh 'P 'P 'p-<ij o O P4 »c P
lOOOTfHMTtQlCQHOGOTtO
CMPlHHH (MQlrH H
P rQ
3 <a>
n q ■
q Ph <
3 bD bD Pn-h -h í>
í-<ij'<J o »0
»-c pq a <ai S g ^ £ MOO^fl
0.1C P <C H CO <c o; 3 |Q CQ <M 3 (M Tt
H rH __Pl rH_(M rH <M <M <M
PQ
332 N N b 'S P3!33 bDPnpH-^ >
p ® p H Oh 'p 'P 'p'<3 o O^'C
■MH^OO<M05 000<0<0<0
CQ 01 ->1 h <M M M r- r-
P P "P hD bD -g í>
'3 '3 '3*<J*<3 <D h h 'C -
h^^coOO^P
<M I "
3 _Q N H -H
Cj Of] P^ifH 'H 'H 'ÍJ-
l-Q pq ,<j <3 ^ 8-3 h, Hj
(CQ3OPG0P®
1 H CQ H__<M (M
! bD bD p,-^ -**"
<C H O CO CO H
OIIMhh
h '3 '3 d 1
P rP N H '2 'S pa bD bD PL-tj *£ t>
3 O PflV wh '3 '3-<tí*<3 O r-^ r-^ »c
-5Þ5(S<3S^^^^CZ!00^(
O >Q O t* <M <C <C 00 ^ »0 (M CQ CQ 1
—1—1 _<M H (M h <M <M 1
-3 ^
3 02 u_l L__l r—lk
H fi 3 S < ■
3 P ÍP 35 bD P, Ph-H h
j »3 '3*<J o o cr 'O
?bhb æooO|z(
COOCOHiQhhCQOHÆOOOOPI
H CQ (M (M h CQ (M (M H H 1
33C30 N P '3 3 313 bO Ph PhH t>"
r® r® g) Rtfl3 -S -S -S-<J œ <ss H .0
MKOj^l
L' CQ lO Tt 3 <C L' P <C L' lO CQ CQ O <
<M <M H H_M <M H_<M_rH Hj
3 d rO N N «3 3 3 30 bD P, Gh H” >
P P r° H 5**3 'P 'P '3*<5 O O 'C
p O H o >0 Ol Tt <C CQ Tt> Q1 o ® íQ I
CQiMtMHH (MQIH (M
ÍH
<D
>
s!
hc
KQ
'«> 33
?H -H
H H
h* a'.
hc
S
•H
fl
c
o
00
co
<H-
C3
>
CQ
£
ÖD
'03
bS)
o
•h e
53 g
TH P
s I
cc c
*-T >°
<D
’P +r
4> S.

ct
b >
as -0)
I s
(3
CD
s—1
Qr
bjO
'W
Til minnis.
Bæjarstjórnar-fundir 1. og 3. Frntrl. í
mán., kl. 5 síðd.
I'átækranefndar-fundir 2. og 4. Pmtd. í
mán. kl. 5 síðd.
Forngripasafnið Mkd. og Ld. kl. 11—12
árd.
Holdsveikra-spítalinn. Heimsóknartími
til sjúklinga dagl. kl. 2—3l/2.
Landsbankinn kl. 11 árd. til 2 síðd. —
Bankastjórnin viðstödd kl. 12—1 síðd.
Landsbókasafnið. Lestrarsalur opinn
dagl. 12—2; á Mánud., Mvkd. og Ld.
til kl. 3 siðd., og þá útlán.
Náttúrugripasafnið (Glasgow) op. kl.
2—3 á Sunnudögum.
Reykjavíkur-spítali. Okeypis lækning-
ar Þriðjud. og Föstud. kl. 11—1.
Söfnunarsjóðurinn (í barnaskól.) op. kl.
5—6 síðd. 1. Mánd. í hv. mán.
Tannlækningar ókeýpis 1. og 3. Mánud.
í hv. mán. kl. 11—L, Hafnarstr. 16
(V. Bernhöft).
Des.
13. í>. Tungl nýtt (Jólatungl) kl. 10.15’ árd. Lúcíu-
messa.
14. Mi. Imbrudagar. Sæluvika. Austanp. og Yestanp. koma.
15. Fi. 16. Fö. Norðanpóstur kemur.
17. L. 9. v. vetrar byrjar.
Leiðrétting.
í greininni um gea í Nýju
Öldinni II 10 hefir misprentast
lirqn fyrir /irQew og veikbygðnr fyrir
veikbeygður (o: sein gengur eftir
veiku beygingunni) á tveim stöð-
um.
V esturfarinn.
Eftir
Hjalmar Hjorth Boyescn.
[Niðurl.]
Hann sá þá ganga inn í aíher-
bergi til að hugleiða málið; en
það leið varla drykklöng stund
áður en þeir komu aliir inn aftur,
og einn þein-a, er var rauðleitari
og feitlægnarí en hinir, snéri sér
að dómaranum, og lýsti því hátíð-
lega í nafni kviðarins að fanginn
væri „sýkn saka. “
„Sýkn saka“ _ já, auðvitað
var hann sýkn. Það var hr. Mel-
ville, sem var sekur; en því var
nú miður að hann var ekki hér
mættur til að þoia dóm. Jæja,
það var þó enn þá einhver rétt-
lætis-snefill til f veröldinni.
Rétt í því hann var að hugsa
um þetta, komu þeir báðir kon-
súllinn og málflutningsmaðurinn
til hans með framréttar hendur.
„Leyfið mér að óska yður til
hamingju, “ mælti konsúllinn. „Og
þessum manni megið þér þakka
hjartanlega fyrir, hve vel hann
varði yður.“
„I’ér sjáið nú, að þrátt fyrir
alt og alt tókst mér þó að sanna
að þér væi'uð geggjaður; eða rétt-
ara sagt: það fór eins og ég átti
von á, að yður tókst sjálfum að
sanna þetta með lítilli hjálp að
eins frá minni hlið.“
Nú skildi Andrés alt í einu,
hvernig í öllu lá.
Með því að lýsa liann „sýknan
saka“ hafði kviðdómurinn því að
eins undanþegið hann ábyrgð til-
verknaðar síns, af því að kviðdóm-
endur álitu hann ekki með allan
mjalla. Þeir höfðu fallizt á varn-
arástæðu Runyons, að hann væri
vitstola.
Hugsjúkur mjög og sorgbitinn
fór hann út úr dómsalnum, og
fylgdu honum tveir lögregluþjónar.
Það var orðið svo áliðið dags, að
skírteinið um, að gefa hann frjáls-
an úr varðhaldi, varð eigi gefið út
fyrri en næsta dag. Hann var því
fluttur í stærri og rúmbetri fanga-
klefa, til að vera þar síðustu nótt-
ina í varðhaldi.
Hann fleygði sór upp í rúm og
benti lögregluþjónunum að fara
burt, og lofa sér að vera einum.
Honum fanst eins og eitthvað vei'a
sprungið innan í sér, eins og fjöð-
ur væri brostin í úri og gersam-
lekt ólag væri komið á öll líffæri
sín. Hann reis á fætur rétt til
að reyna, hvort hann gæti staðið,
en hann skjögraði á fótum eins
og örvasa gamalmenni. Alt hans
sjálfstraust og þrek var horfið. Alt
í einu kom yfir hann svimi, svo
að honum syrti fyrir augum. Hann
hné aftur á bak í rúmið.
Það var tíu dögum síðar,
snemma í Maímánuði. Veðrið var
ljómandi hlýtt; það var eins og
loft og hauður rynni saman í Ijúfu
samræmi. Árla dags kom ung
kona í norskum þjóðbúningi að
dyrum fangelsis-spítalans og spurði
eftir Andrósi frá Rústað. Hún
bar á handlegg sér holdugt og
hraustlegt sveinbarn eitthvað þriggja
missira garnalt. Hún var að strjúka
hárið frá fallega enninu á því
meðan hún beið eftir svari dyra-
varðarins.
„Andrés frá Rústað?“ tók dyra-
vörðurinn upp aftur eftir henni
seinlega, eins og hann væri að
hugsa sig um.
„Andrés frá Rústað er fárveikur
í dag“, sagði nú maður, sem dyra-
vörður hafði kallað á og spurt um
manninn; „það getur enginn feng-
ið að hafa tal af honum sem
stendur. “
Konan hristi höfuðið; hún skildi
ekki, hvað hann sagði.
Hún kom aftur á hverjum degi
næstu þrjá dagana í röð. Loks-
ins settist hún á steinstéttina til
að bíða með þolinmæði eftir að
sér yrði hleypt inn. Hvert sinn
sem dyrunum var lokið'upp, stökk
hún upp og kallaði:
„Andrés frá Rústað! Andrós
frá Rústað!“
En hún fékk ekkert svar.
Það var liðið að kveldi fjórða
dagsins, og þá kom konsúllinn og
læknir með honum; þeir stigu út
úr vagninum fyrir framan spítala-
dyrnar.
Konsúllinn kom auga á konuna
á norska þjóðbúningnum, heilsaði
henni vingjarnlega og spurði hana
að heiti.
Hún svaraði með að spyrja um
Andrés frá Rústað. „Andrés frá
Rústað, hann er maðurinn minn;
þetta er barnið okkar. “
Konsúllinn benti henni að koma
með sér, og fylgdi hún honum eft-
ir upp stigann og inn um löng
göng, unz þau staðnæmdust frammi
fyrir dyrunum á einum klefa, og
var honum undir eins lokið upp.
Þar stóð lampi með ljósi á
óhreinu borði, og var töluverð