Fram - 21.02.1917, Blaðsíða 1

Ritstjórar:
Friðb. Níelsson og
Hannes Jónasson.
1. ár.
Siglufirði 21. febrúar 1917.
15. blað.
Sjónhverfingar.
Þú víðlendi heimur og hyllinga láð,
sem hefir svo margt til að sýna;
við leggjum á hafið þó löngurn sé gráð
oss langar í gripina þína.
F*ó falli vor bróðir í bylgjunnar skaut
sem brotnar þá enduð er förin, —
ei viljann það deyfir í vaxandi þraut
né vonir um batnandi kjörin.
Og ákaft við berjum hinn ógnandi sæ
og eins þó vér stefnunni týnum,
því töfrandi hljómar að eyrum oss æ
þýtt óma frá höllunum þínum.
Við þráum þitt fjölskrýdda framtíðar láð
og frægð þá er sigurinn gefur;
að reyna hvort ennþá sé ósvikin dáð,
sem íslenski drengurinn hefur.
Við vitum, ef út í þá leggjum við leit
að Iand það er auðugt af gæðum,
sem felast í grýttum og graslausum reit
í gínandi klettum og hæðum.
Og þeir, sem að eiga sér aflrama mund
er útsjón og gæfa vill styðja,
þeir breyta þeim flögum í gróandi grund
og götur í klungrinu ryðja.
f landinu sínu oft líða þeir nauð
á landnemans erfiða degi,
en svo kemur frægðin, þar eignast þeir auð
og óbornum ryðja þeir vegi.
Á vormorgni lífs síns þó falli þeir frá
mun frægð þeirra í minningum lifa.
F*eir sáu hvar framtíðar land þeirra lá
hvar létt mundi klettum að bifa.
Svo láttu’ ekki komast í huga þér hik
né hætturnar kjarkinn þinn lama.
Ó, heill sé þeim hverjum sem heldur sitt strik
til hamingju, sigurs og frama!
* * * *
* * * * *
Benedikt Guðmundsson
(frá Húsavík)
Miðnæturklukkan.
Saga.
Niðurl.
Svo liðu mörg ár, en altaf stóð
prestsetrið og kirkjan á sama stað,
hvort á móti öðru. Ennþá stjórnaði
Haukaættin sveitinni með þreki sínu,
guðhræðslu og peningavaldi, og
ennþá hljómuðu tónarnir fögru frá
kirkjuklukkunni. Orðrómurinn um þá
hafði borist víða, og margir fram-
andi menn höfðu reynt að búa til
klukkur er jöfnuðust á við þá er
þar var, en árangurslaust, enginn
hafði getað það. En gamla sagan
um F’orbjörn Hauk hafði geymst
með ættinni, í öll þessi mörgu ár.
F’að var seint á gamlaárskvöldi.
Presturinn Gunnar Haukur stóð við
stóra miðborðið í lestrarherberginu.—
herbergi F’orbjarnar Hauks var það
kallað — Borðlampi með stórri skýlu
kastaði frá sér mildum bjarma d loftið
veggina, bókaskápana, og hinn hreif-
ingarlausa mann við borðið. Enni
þessa manns var hátt og hvelft, nefið
lítið eitt bogið og djúpar hrukkur
meðfram, varirnar þunnar og lágu
þétt saman, hakan bar vott um kjark
og stóð nokkuð fram. Alt andlitið var
semhöggviðúrsteini, aðeins augun
járnblá, báru vott um líf. Stjórnlaus
reiði lýsti sér í þeim, erþau störðuc
inn í skuggann fram við dyrnar,
þar sem tvær manneskjur stóðu.
»Eg segi þér það ennþá einu-
sinni Jörgen Spang,« sagði prestur-
inn, og studdi hnefanum fast á borð-
ið, »að aldrei, aldrei segi eg skaltu
fá Kristínu fyrir konu!«
»Og þegar eg nú segi yður herra
prestur að öll gæfa mín og Krist-
ínar er undir því komin að -l- ó,
segið ekki nei séra Haukur. Að vísu
er eg ekki ríkur, en dálítið á eg þó,
eg á jörðina, ogget unnið eins og
hver annar.«
Presturinn rétti hendina valds-
mannslega á móti hinumunga manni,
sem ósjálfrátt hafði gengið nær
honum.
»F*egiðu,« hrópaði bann. »Hvernig
dirfist þú að tala svona til mín?
Hefir þú nokkurn tíma heyrt,, að
maður af Haukaættinni kastaði dótt-
ur sinni í fangið á þeim sem byði
hæst? Hvort biðillinn er ríkur eða
fátækur stendur á sama,«
»En hversvegna þá, séra Haukur,
hversvegna? Látið mig þó að minsta
kosti fá að vita ástæðurnar.«
»Já, þú skalt fá að vita þær Jörg-
en Spang.« Presturinn gekk nær
honum. »En mundu eftir því að það
ert þú sjálfur, sem hefir óskað þess.
F*ú skalt vita að eg gef ekki dóttur
mína syni meinsærismannsins Eiríks
Spangs. Aldrei hefir neinn af minni
ætt breytt á móti guðs vilja, og al-
drei mun eg taka son meinsæris-
manns inn í mína ætt.«
Jörgen Spang gekk hægt til baka,
hver blóðdropi var horfinn úr and-
liti hans, en úr rökkrinu á bakvið
voru tveir handleggir réttir á móti
honum.
»Jörgen, Jörgen, hlustaðu ekki á
það sem faðir minn segir, hann get-
ur ekki meint það, það er ómögu-
legt.«
Presturinn greip fast um úlnlið
hennar, og dróg hana til sín.
»Hvenær hefir það komið fyrir
Kristín, að Haukarnir hafi ekki gjört
skyldu sína? Og þér Jörgen Spang
hef eg aðeins eitt að segja: Sér þú
klukkuna í turninum þarna?« — hann
benti út um gluggann, — »og get-
ur þú séð að stóri vísirinn er fast
við tólf. Ein einasta mínúta er eft-
ir af gamla árinu, og áður en mið-
næturklukkan hefir boðað komu hins
nýja árs, verður þú að vera á burt
úr mínum húsum, dirfist aldrei fram-
ar að stíga yfir þröskuld minn.«
Presturinn starði á stóra vísirinn,
nú var hann rétt á tólf, — og nú —
en hvað var þetta? Hversvegnaheyrð-
ust ekki tónarnir fögru? Hvað var
orðið af hinum dýrðlegu samhljómum?
Hægt og hægt fór vísirinn fram hjá
tólf. Presturinn stóð agndofa. Ekk-
ert heyrðist til miðnæturklukkunnar,
— það var í fyrsta sinn.
Án þess að mæla eitt orð æddi
presturinn út að kirkjunni, Jörgen og
Kristín stóðu ein eftir. Gunnar Hauk-
ur hratt upp hinni þungu kirkju-
hurð, ísköld vindstroka kom á móti
honum, en hann tók ekki eftir því.
Innar í kirkjunni var lítil grindahurð,
þar var gengið upp í turninn. Hend-
ur hans skulfu, og með miklum
erfiðismunum gat hann síðast opn-
að skrána. Loks komst hann upp í
turninn lafmóður og titrandi. Gegn-
um turngluggana, sem voru opnir,
lagði daufa skímu á hið margbreytta
gangverk klukkunnar. Með skjálf-