Fram - 19.03.1921, Blaðsíða 3

Nr. 11
PRAM
Yfirstandandi ár er slökkvilið
kaupstaðarins þannig skipað:
Slökkv/Iiðsstjórí: Jón Ouðmundsson, Norðurgötu 1.
Varaslökkviliðstj.: Flóvent Jöhannss., Vetrarbraut 20.
Liðstjórar fyrir hina einstöku flokka liðsins eru þessir:
Fyrir Björgunarlið: Páll Jónsson, Lindarbrekku
varaniaður Jón Gunnlaugsson, Aðalgötu 4.
Fyrir Húsrifslið: Kjartan Jónsson, Norðurgötu 8.
varamaður Jón Ólafsson, Lindargötu 1B.
Fyrir VatnsslönguL: Egill Stefánsson, Tjarnargötu 7.
varamaður Sigfús Ólafsson, Suðurgötu 32.
Fyrir Stigalið: Gunnl. Sigurðsson Grundargötu 12.
varamaður Pór. Á. Stefánsson Lækjargötu 7.
Fyrit Brunahanalið: Gunnl. Porfinnsson, Lækjargötu 8.
varamaður Jóhann Garibaldason, Lækjarg. 8:
Fyrir Lögreglulið: Hannes Jónasson, Norðurgötu 13.
varamaður Stefán Jónsson, Aðalgötu 6.
Brunaboðar: Páll Guðmundsson, Lindargötu .
Vilhj. Hjartarson, Grundargötu 12.
Ólafur Vilhjálmss.,Aðalgötu 16.
Sigurjón Sigurðsson, Hvanneyrarbraut.
Skrifst. Siglufjarðarkaupst. 18 mars 1821
G. Hannesson.
39
fleiri en bæjarfógeti munu berjast
fyrir því af alefli að út í slíkan voða
verði ekki ráðist að sinni meðan
fullrar varkárni verður að gæta í
öllum fjármálum. Og ekki sýnist
úr vegi, að benda mönnum á að
koma á næsta bæjarstjórnarfund og
sjá með eigin augum hvernig full-
tiúarnir greiða atkvæði um þetta mál.
Prússland og forusta
Pýzkalands.
Á Pýzkalandi hefir deilan um
>ríkisheildina og ríkisheildirnar* al-
drei verið magnaðri en nú. 18. jan.
s. I. voru, eins og kunnugt er, lið-
in 50 ár síðan þýzka ríkið var stofn-
að og staðfest í Versölum og í þá
minningu birtir »Kölnische Zeitung«
allmikla grein um »eining hinnar
þýzku þjóðar*. Fyrst ræðir greinin
um hinn þýska þjóðaranda, er ávalt
liafi birzt í þeirrri mynd, að hvei
hafi viljað bauka í sínu hprni og
því jafnan verið til hindrunar ein-
ingu Pýzkalands — og síðan er
rakin saga hinna seinustu 50 ára
ineð hliðsjón af þessum sérkenni-
leik þjóðarinnar. Segir þar meðal
annars: Um leið og Friðrik mikli
hófst til valda rennur saman saga
Prússlands og Þýzkalands og þegar
Pýzkaland varð að lúta ofríki Nap-
óleons 1., þá var það álit hinna
þýzku þjóðstofna, að Prússland væri
eina ríkið, sem væri þess megnugt
að losa Pýzkaland undan útlendum
yfirráðum og takast á hendur for-
ustu hins sameinaða Pýzkalands og
þessi hugsjón þeirra varð að veru-
leika hinn 18. janúar 1871.
Sagan talar sínu máli, skýrt og
skorinort. Eins og hið þýzka ein-
staklingseðli (indivídúalismi) kemur
fram í pólitíkinni — sundrungar-
andi (partikúlarismi) og alþjóða-ein-
ing (internatiónalismi) á öndverðum
meið — er brýn nauðsyíi á öflugu
þýzku yfir- eða aðalríki, ei bygt sé
á fastákveðnum, pólitískum og sögu-
legum grundvelli og hafi nægileg
hyggindi og hagsýni til að bera.
Sameining Pýzkalands hefir aldrei
verið framkvæmanleg með frjálsum
samtökum eða tilstyrk annara þjóða.
Einingin varð ekki að veruleika fyr
en Prússland, sem af náttúrunnar
hendi var sjálfkjörið til forustu, tók
handleiðsluna að sér. Ef ógruridað-
ar þjóðræðisskoðanir yrðu til þess
að kollvarpa þessari handieiðslu, þá
mundi slíkt eigi að eins tvístra eðli-
legri sameiningu heldur færi þá
jafnframt forgörðum voldugt ríki
og söguleg staðreynd, sem ef til
vill á ekki sinn líka í sögu mann-
kynsins, að því er pólitískan og
hernaðarlegan þroska og þrekvirki
snertir. Náttúran og sagan krefjast
þess í sameiningu, að Prússland
standi óskert og óhaggað sem hinn
eini vissi og ábyggilegi grundvöll
ur sameiningar Þýzkalands og jafn-
framt allrar framtíðar þess.
Nokkur pör
af kvenstígvélum, kvenskóm og
karlmannaskóm, verða seld með
afslætti eftir samkomulagi.
Áreiðanlegum kaupend;:m gef-
inn gjaldfrestur.
Litla búðtn.
Páskakaffið
/
brenda og malaða er það langbesta
og ódýrasta, sern til er í bænum,
4.50 kg:
verslun Sig. Sigurðssonar
ÞAKKARÁVARP.
Hugheilar þakkir séu ölium þeim nær
og fjær sem sýndu mér hluttekningu við
fráfall mannsins míns elskulega og réttu
mér hjálparhönd með peningagjöfum o.fl.
Sérstaklega vil eg tilnefna séra Helga
Arnason og frú hans og konur úr kven-
félaginu »Æskan« sem gengust fyrir fjár-
söfnun handa mér; ásamt mörgum fleir-
um og síðast en ekki síst vil eg minnast
heiðurshjónanna bókbindara Hallgr. Pét-
urssonar og frú lians á Akureyri og utan-
búðarmanns Björns Sölvasonar og frú á
Siglufirði, sem hvoru tveggju tóku börn
af mér.
Öllu þessu góða mannkærleikans fólki
bið eg algóðan guð að launa þegar því
liggur mest á og hans föðurlega forsjón
sér best henta.
Ólafsfirði 12. marz 1921
RAKEL JÓNSDÓTTIR.
' 210
að taka og hver ráð eru nú vænlegust? Pað virðist svo sem við
séum orðnir bendlaðir við það mál, er geti hleypt öllu Englandi
í bál og brand. Pað eru skárri erkiíantarnir þessir Marske-
feðgar.«
»En við höfum engar sannanir á þá,« sagði eg. »Eg er eina
vitnið þangað til Janet kemur í leitirnar og minn vitnisburður
er verri en enginn, því að jafnskjótt sem eg gæfi mig fram með
r.kærur á hendur þeim, yrði eg hengdur umsvifalaust. Ogegyrði
ekki einu sinni sýknaður eftir dauðann, því að ekki get eg bú
ist við því, að maður sá, sem eg verð enn sem aður að kalla
Barrables lækni, mundi þá gefa sig fram og ákæra sjálfan sig.«
»Eg undraðist þann mann hérna ádögunum,« sagði Carden.
>Hann virðist vera »þéttur á velli og þéttur í lund«, en eruð þér
viss um, að hann sé yður einlægur? Skyldi hann ætla sér að
leiða ungfrú Chilmark frain á sjónarsviðið ef honum tekst að finna
liana og þau sönnunargögn, sem hún kann að hafa kotnist yfir?<
»Eg mundi ekki bera neitt traust til hans ef ekki stæði svo
á, að hagsmunir okkar beggja fara saman,* svaraði eg. »En nú
vill einmitt svo vel til og fyrst að svo er, þá get eg ekki átt völ
a öflugaii aðstoð. Eg er sannfærður um, að hann hefir sett sér
það að lífsmarki að hefna sín á Marske-feðgunum, enda er mig
farið að gruna að hann hafi leiðst út í þetta rnál ekki að eins
vegna þess, að hann hafi verið tilneyddur, en jafnframt í þeirri
\on að ná marki sínu.«
Við þögðum báðir urn stund og rauf eg ekki þögnina því
sð eg þóttist vita að, að Carden væri að reyna að ráða fram ú,r
þessu á einhvern hátt.
»Nei, eg gef það alveg upp,« sagði hann loksins. »Samt
sýnist það liggja fyrst fyrir að leika eitthvað á þennan Pétur
Croal, en til hins sé eg engin ráð, að forða yður undan ef þér
verðið tekinn fastur aítur. Ef eg sný mér að Alphington lávarði
og segi honum upp alla sögu, þá mun hann halda að þetta sé
207
grafkyr og þorði varla að draga andann, en nú hætti maðurinn
að berja.
Pétt að glugganum lá malarstígur og virtist mér eg heyra
létt fótatak á honum, alls ólíkt þrammi Péturs Croal. Eg fór nú
að vona, að þessi óboðni gestur væri farinn aftur við svo búið
þó að mér þætti það undarlegt, að hann skyldi fara að klappaá
gluggann ef hann vissi ekki að einhver væri í húsinu.
Nú heyrðist ekkert annað en að einhver var að krafsa með
fætinum eins og hann væri óþolinmóður eða þætti sér liafa brugð-
ist von sín. Komumaðurinn var þá ekki farinn, eftir þvi að dæma,
enda klappaði hann nú á gluggann aftur. Eg fálmaði mig þvert
yfir stofuna í myrkrinu til að opna gluggann, en brá heldur en
ekki er eg heyrði nafn mitt nefnt og það mjög vinalega.
»Rivington! Eruð þér þarna Rivington?«
»Hver er þar?« spurði eg með öndina í hálsinum.
»Það er eg — Ralph Carden! Yður er óhætt að opna fyrir
mér — eg kem til yðar í vináttu skyni,« var svarað fyrir utan.
Eg opnaði nú gluggann og kom hann svo inn til mín, og þó
dimt væri í stofunni, kannaðist eg samt við andlitið á hinum
unga líðsforingja, sem hafði þekt mig heima hjá Alphington lá-
varði.
»Pér hafið fráleitt átt von á mér hingað eftir það sem okkur
fór á milli kvöldið góða,« sagði liann þegar eg var búinn að loka
glugganum. »En ef satt skal segja, þá er það ungfrú Múríel að
þakka að eg er hingað kominn.«
»Guð blessi hana,« svaraði eg, »en eg er inest hissa á því,
að þið skylduð hafa komist að því, að eg er hér,«
»Einmitt þess vegná kom eg nú hingað eins og Múríel bað
mig um,« sagði hann og skýrði mér því næst frá þvi, að Pétur
Croa! hefði sagt sér hvar eg væri.
Pað var svo að heyra, sem þeir þektust eitthvað, Carden og
Pétur Croal, og að hann hefði fengið lánaðan bát hjá Pétri til