Plógur - 02.12.1902, Blaðsíða 3

6 7
Fráfærur.
(Niðurl.). Það hefur nú verið
sýnt fram á það í þessari grein,
líkindi séu til þess, að það
borgi sig að færa frá a því búi,
Serr> ásauðir eru 25. Veit eg það
Vei. að til eru þau héruð, sem
Þetta getur þó verið vafasamt —
^egar htið er einungis á beinan
hagnað. en ekki óbeinan. En það
eru h'ka fjöldamargir bændur, eins
a rýringsjörðunum og kostajörð-
Uuum, sem eiga til sjalfir unglinga
b* þess að gæta búsmalans.
En afdráttarlaust þori eg að
fullyrða það, að fáar jarðir eru
Sv° vesælar í öllu landinu, að það
°0rgi sig ekki að færa frá, svo
franiarlega sem ærnar eru 40, enda
þótt smalakaup sé borgað í „rauðu
guili- — gn þn ætlast eg líka
bh að úr mjólkinni sé gerð út-
gengileg vara, gott smjör, ekki
Dmeti, eins og meiri hlutinn af
^udum hefur til sölu þann dag
1 bag, — þrátt fyrir alla upplýs-
'ngu og allar hreinlætisprédikanir,
sem
rrgnir yfir þjóðina úr öllum
a*-tum. — Yjg íslendingar erum
^stheldnir við það gamla, við
ýp'dómana, sóðaskapinn, fram-
aks'eysið o. s. frv.
Eu verst af öllu er það, að svo
Vlrðist
stefnt
Um
opt, sem oss sé eins og
á, að taka ýmsum skaðleg-
Uýjungum frá öðrum löndum,
agnýta oss það, sem verst er
|a öðrum þjóðum, eða það, sem
s ekki við á hjá oss, þótt gott
se °g gilt í nágrannalöndunum
t. d. það, að færa ekki frá.
Nú liggur fyrir, að kenna mjalt-
ir á ásauðum, eins og á kúnum,
og þegar nú að færðar hafa ver-
ið fyrir því miklar líkur, að fá
mætti frá I kr. 50 a til 2 kr.
meiri arð af ánum, væru þær
mjólkaðar með Hegelunds-mjalta-
aðferðinni, þá er það ljóst, að
heimska ein er, að láta sér til
hugar koma, að færa ekki frá. —
Aður hefur verið bent á það,
að þetta mjaltalag væri fyrsti og
bezti kynbótavísirinn, en ekki sá,
að fóðra dilka í stað hagfæringa.
— Markaði okkar ísl. er svoleiðis
varið og búfjárhögum, að vér þurf-
um að leggja aðaláherzluna á
mjólkurkyn, en ekki holdakyn. —
Alþýðufyrirlestrar.
Eins og högum vorum er háttað
nú, er ástandið allt annað en gott,
samheldnin lítil og þjóðræknis- og
þjóðernistilfmningin því minni; er það
auðsætt, að tilfinnanleg vöntun er á
þeirri alþýðufræðslu, sem getur lypt
þjóðinni upp á við. — Sú fræðsla,
sem ætti að vera hægast að koma
við til sveita, án mikils kostnaðar,
er fræðsla í fyrirlestrarformi. Enþví
má þó ekki gleyma, að undirstöðu
undir slíka fræðslu þurfa allir alþýðu-
menn að hafa. Barnaskólar og um-
ferðakennarar eiga að veita þann
undirbúning. —
Fyrirlestrarnir eiga að vekja og