Rit þess (konunglega) íslenzka Lærdómslistafélags - 01.01.1787, Síða 133
23iat'græt>te,í*>ettani!a. 133
(joDðíóaöbara, er lúfa eqtt tií ^onátiqs
ftnð afuiatlt'i eptir (joorttoeggia. ^farDas
<tó|inð ct)i>i[f<t<tíng o<t fátceft fóíffinð f>ef«
ir <)iort fá ftáífa fátcefa, 03 er fjeint f>PÍ
mioctfoo itnt nieqnatgéta at foo fiebOu foar*
<tt fuUu afcjiaílDi til .^onúngftnð. Dicerrt
ntá géta, at jjar fettt jarbagó^ er tnifinn
part epDilagt, ett fátceft og félattfi fólf
fjfjrir viD fumpart jjcfj, mttni @í)flumenn
mifa fPatta, tíunDtr og ginftolía, en ffauflraí
oc) utnboDð óaílDarar [attb|¥u([Dtr 01) leigur.
53tDa ó»°r cr nú allr óelntingr °3 l°fn'
uel ttieiri fplutt fjcfjara inntefta f>urt£orf«
inn 03 at eingu oorDittn.
d) Um fat epbiíagDa Siginbóntð'góf; í fanDs
inu gtorij eigi ferf at flPrifa, jjat er faí(*
it Jjej? cignarmonnunt, og fcvj eigi margt
()»at aptr fjpgt eptirgtallbðlattfi, jjótt fTei*
ri fcejttt oilfior fétt boDin. 3net>n3Óf$inð
enDiIeggíng cr $á alítíD Hlð nitt, og fors
pnia margfadDð eptirfpfgianDa fFaDrcrDið.
^onútigrinn mijjir par »iD ftnar innteftir
af íanDinu, attDlegir, peraíIDlegir, fprfiur,
flPóíar og fátcefir, fat fjcim er tillagt,
jarbagóís eigenDr ftn giollD, ftótuaDrinn
farfnaj latiDabíaitð, er ftann má meD ein«
gu móti án uera til ftnna fifTioetDa, er
$ar öiD ^inDraj, lanDinu og ^en&íutiinui
til mejta fí’aDa; fiún fcer og cinga íattD*
3 3 »«»