Helgarpósturinn - 09.06.1983, Síða 21

21
^p^turinn Fimmluetegur 9. júní 1983
um uppað hliðardyrunum. Gamli
maðurinn treysti sér ekki að \
ganga til hótelsins. Þrír tímar og
ekki slakað á eina einustu mínútu.
Ætli margur maðurinn undir
sjötugu væri ekki búinn eftir slíkt.
Hampton var líka hræddur um að
ofkælast. Strákarnir í bandinu
höfðu allir veikst i ferðinni, fengið
kvef og flensu og Lára hjúkrunar-
kona hafði haft nóg að gera.
Hampton hafði þó sloppið.
Kannski vinna bakteríur ekki á
svona sveifluljóni.
W ambassa-
dornum
Morguninn eftir konsertinn var
Hampton boðinn i morgunkaffi
hjá Marshall Brement ambassa-
dor Bandaríkjanna á íslandi.
Uppúr tiu er ég mættur á Sögu og
skömmu síðar kemur yfirmaður
Menningarstofnununnar Banda-
ríkjanna á íslandi, Kenneth Yates,
til að ná í liðið. Hann hafði verið
á tónleikunum og var í sjöunda
himni, enda gamall djassbassa-
leikari. Loks kemur Hampton og
leydíarnar niður og þar er haldið
í sendiráðið. Þegar kaffið var í
bollunum á skrifstofu Brements
tóku þeir að spjalla um ýmsa
stjórnmálamenn og diplómata.
Hampton hefur oft ferðast um
heiminn sem gúddvill ambassa-
dor og trúlega haft meiri áhrif en
aðrir ambassadorar. Hann er
sanntrúaður repúblikani og hefur
stutt þá marga dyggilega i kosn-
ingabaráttunni, sér í lagi góðvin
sinn George Bush. „Ég geng
öruggur til hvílu á hverju kvöldi
eftir að Reagan varð forseti“, segir
hann og áfram er talað um ýmsa
sameiginlega kunningja úr
diplómstíinu. Brement og Yates
fara mörgum fögrum orðum um
ísland, náttúrufegurð og lands-
gæði, og hvetja Hampton til að
koma hingað aftur og hafa þá dag
til að litast um. Hampton segist
lengi hafa beðið þess að komast
hingað: „Mér finnst einsog ég
segir gamli maðurinn, krossar sig
á enni og fer með blessunarorð
áður en hann tekur til matar síns.
„Það hefur heyrst að þetta verði
síðasta Evrópuferðin þin. Þú ætlir
að fara að setjast í helgan stein“.
„Til hvers ætti ég að setjast í
helgan stein. Ég er sæmilega
hraustur, spila ennþá vel og nýt
þess frammí fingurgóma. Mér er
allstaðar vel tekið og fólk
skemmtir sér konunglega á tón-
leikum hjá mér. Ég haf gaman af
að ferðast um heiminn, kynnast
nýju fólki og hitta gömlu vinina
aftur. Þetta er mitt líf!
Ég hef verið að í rúma hálfa öld.
Það er orðið langt síðan ég
lærði að slá trommurnar í Holy
Rosary Academy í Kenosha.
Ömmu gömlu líkaði ekki mórall-
inn í grunnskólanum, slagsmálin
og lætin, svo hún kom mér í
kaþólskan einkaskóla. Þar barði
ég sneril. Við lærðum að lesa og
þegar við vorum ekki að spila þá
vorum við að æfa. Það var betra
að halda vel á spöðunum, annars
fékk maður einn á lúðurinn...
Þegar ég kom aftur til Chicago
heyrði ég í rosalúðrasveit sem
blaðsölustrákarnir hjá Chicago
Defender léku í. Ég fór að selja
blaðið og komst í bandið. Þar
komst ég í kynni við marimbu og
klukkuspil og þar kom að því að
ég gat leikið hvaða Armstrong
sóló sem var á þessi hljóðfæri.
Þessvegna hikaði ég ekki þann
sögufræga dag, 16. oktober 1930,
þegar Louis spurði mig: „Geturðu
leikið á hann þennan"? og benti á
víbrafón í stúdíóinu. „Já“, svaraði
ég og við hljóðrituðum Memories
og You og víbrafóninn varð djass-
hljóðfæri. Það var Eubie heitinn
Blake sem samdi Memories of
You og hafði hann sent
Armstrong útsetninguna.
Það var hljómsveit Les Hites
sem lék með Louis og gerði það
næstu árin. Ég hætti með Hites
afþví hann vildi ekki leyfa mér að
leika á víbrafóninn. Ég átti að
sitja við trommurnar allan
tímann. Ég varð að stofna eigin
Lionel Hampton leggur af
stað með hljómsveitina í
skrúðgöngu um salinn í Há-
skólabíói blásandi When the
Saints Go Marchin in.
hafi loksins eftir þrjátíu ár komið
verki mínu Midnight Sun, í réttar
hendur, með því að leika það í því
landi sem það var samið um - ís-
land, landi miðnætursólarinnar“,
segir Hampton. „Þessi íslands-
heimsókn hefur verið mér sönn
gleði“.
Eftir að ambassadorinn hafði
verið kvaddur var haldið niðrí
Rammagerð þar sem Hampton og
leydíarnar litu á ullarvörur.
Hampton keypti sér peysu og inni-
skó og gjafir handa ættingjum.
Leydíarnar versluðu lengi og mik-
ið og gamli maðurinn sagði
sposkur á svip. „Við fáum aldrei
að borða ef við komum þeim ekki
út“. Það tókst að lokum og aftur
var haldið á Sögu.
Hampton
segirfrá
Svo var sest að snæðingi á Grill-
inu og ég spurði Hampton hversu
lengi hann hefði haft þetta band.
„Ein þrjú ár. Auðvitað verða
mannaskipti við og við en þetta
eru firnagóðir strákar“.
„Trompetsveitin er einstök", segi
ég.
„Ekki eru saxafónarnir síðri“,
hljómsveit til að geta leikið á
víbrafóninn. Don Byas lék með
mér, Teddy Buckner og Týree
Glenn, en ég leyfði honum aldrei
að snerta víbrafóninn!
Það var sumarið 1936 Þegar við
lékum í Paradísarklúbbnum í LA
að ég hitti Benny Goodman fyrst.
Hann, Teddy Wilson og Krupa
komu þangað og djömmuðu með
okkur fram undir morgun. Það
var nú heitt í kolunum þá“.
„Var ólíkt að vinna með Arm-
strong og Goodman"? skýt ég
inní.
„Já. Louis var alltaf kátur og
hress. Benny var alvarlegri, en ég
elska þá báða“.
Ég lék með Goodman þar til ég
stofnaði mína eigin stórsveit árið
1940. Eftir að Krupa hætti lamdi
ég húðirnar í stórsveitinni og þá
var nú kýlt í Sing, Sing, Sing“.
„Dexter var með þér á þessum
árum“?
„Þeir voru margir drengirnir sem
stigu fyrstu sporin í stórsveitinni
minni. Illions Jacquet og Dexter
Gordon. Dexter blés þá í klarinett
og ég keypti handa honum fyrsta
saxafóninn. Yndislegur drengur
og blés einsog engill. Margir
trompetsnillingar ólust upp hjá
mér: Fats Nawarro, Kenny
Myndir: Sveinn Þormóðsson og Guðjón Einarsson
Dorham, Clifford Brown, Art
Farmer. Ég hef alltaf haft góða
blásara í bandinu. Ég uppgötvaði
Dinuh Washington. Ég hlustaði á
hana á bar í Chicago og hún söng
vel. Ruth Jones hér hún og ég
sagðist ráða hana á stundinni ef éf
fengi að gefa henni nýtt nafn.
Henni var sama um það bara hún
fengi að syngja".
Joe Newman lék líka með
Hampton og Quincy Jones og
Wes Montgomery og strákar eins-
og tenoristinn Ricky Ford og
trompetistinn Terence Blanchard,
sem lék með Art Blakey í Reykja-
vík sl. sumar. Og ekki má gleyma
Charles Mingus, sem sló bassan
og skrifaði þar að auki fyrir band-
ið.
„Charlie var alltaf dálítið villtur,
en hann var fínn músíkant“!
Hampton gefur strákunum alltaf
sjens. Þeir fá að blása sína sólóa
þótt hann sé sjálfur sá öxull sem
allt snýst um.
Hægri hönd Hamptons öll
þessi ár var kona hans Gladys, en
hún lést 1971. „Hún var augu mín
og eyru“, segir hann og þó þeim
yrði ekki barna auðið áttu þau sér
óskabarn, sjóðinn til styrktar fá-
tækum námsmönnum í Harlem.
Þau hafa kostað fjölda ungmenna
til tónlístarnáms í skólum á borð
við Berkleey og Juliard og nú hef-
ur verið lokið við hönnun og
teikningu Háskóla Gladys og
Lionel Hamptons, sem rísa á í
Harlem. *
„Þar eiga svertingjakrakkarnir
úr fátækrahverfunum möguleika
á að læra að verða læknar, lög-
fræðinar og meira segja tónlistar-
menn“, segir Hampton stoltur.
Hampton hefur verið gerður að
heiðursdoktor við fjölmarga há-
skóla í Bandaríkjunum þar á
meðal Harward, svo og einn há-
skóla í Belgíu og nú er hann held-
ur til Bandaríkjanna fer hann
beint úr flugvélinni til Ríkishá-
skólans í New York þar sem hann
verður sæmdur enn einni heiðtfrs-
nafnbótinni. Hann fetar í fótspor
Duke Ellingtons.
„Hvernig tilfinning er það að
vera gerður að heiðursdoktor“,
spyr ég Hampton.
„Einsog að drekka glas af vatni“,
svarar meistarinn og hlær. Klukk-
an er tvö og tími kominn til að
halda til Keflavíkur. Hann sefur á
leiðinni. Þegar komið er til flug-
stöðvarinnar sest hann á færiband
umkringdur ullarpokum og kona
umbans sér um það sem um þarf
að sjá. Þau kveðja og halda gegn-
um vegabréfsskoðunina. „Ég kem
aftur“, segir Hampton og brosir
breitt. Síðan kveður hann og
gengur gegnum vegabréfsskoðun-
ina. Vonandi kemur hann aftur!
Það er ekki annað eldfjall eftir
sem ferðast um heiminn og gýs
rauðglóandi sveiflu!
Tjaldborgarfellitjaldið
Kostar aðeins brot afþvi
sem tjaidvagn kostar
og er jafn auðvelt í
uppsetningu og
það sýnist
PÓSTSENDUM
TÓmSTUnDflHÚSIÐ HP
LaugDuegilBí-Reykiauik s=2T901