Helgarpósturinn - 18.08.1983, Qupperneq 7

Fríður og föngulegur hópur, aðstandendur My Fair Lady hjá
Leikfélagi Akureyrar. Ragnheiður Steindórsdóttir er efst til
hægri.
„Nú er ég orðin
norðanmaður“
— segir Ragnheiöur Steindórsdóttir sem leik-
ur Elísu í My Fair Lady hjá L.A.
„Fyndið, átakanlegt
og hjartnæmt“
segir Oddur Björnsson um nýjasta verkið sitt
Leikfélag Akureyrar er ekki
vant því að ráðast á garðinn þar
sem hann er lcegstur. Nýlega
hófust cefingar á einum vinsœl-
asta söngleik síðari tíma, My
Fair Lady, eftir þá kumpána
Lerner og Loewe. Ragnheiður
Steindórsdóttir leikur annað
aðalhlutverkið, hana Elísu litlu.
„Lísa? Hun er blómasölustúlka í
lægstu þrepum mannfélagsstigans
og talar í samræmi við þaðþ segir
Ragnheiður, þegar hún er spurð
hver hún sé þessi Elísa.
Leikurinn gerist í Lundúnum og
þar einkennast lægstu þrepin af
framburði þeim sem kallaður hefur
verið cockney, en...
„Lísa verður á vegi málvísinda-
manns, prófessors Higgins, og hún
býður honum vinnu við að kenna
sér almennilegt mál vegna þess að
hana langar til að vera fín dama og
selja blóm í búð, en ekki úti á götu,“
heldur Ragnheiður áfram.
Þá fara hjólin að snúast og að
sjálfsögðu kemur ástin í spilið.
— Verður þetta skemmtileg sýn-
ing?
„Já, ég trúi ekki öðru. Tónlistin
er alveg yndisleg og ég held að
margir munu kannast við lögin og
geti farið syngjandi heim“
Ragnheiður var nýlega fastráðin
til Þjóðleikhússins en hefur verið
lánuð norður til að taka þátt í tveim
sýningum, því um áramót mun hún
leika Steinunni í Galdra-Lofti. En
hvernig skyldi henni líka að vinna
norðan fjalla?
„Við erum tiltölulega nýbyrjuð,
en mér líst vel á það sem komið er.
Mér sýnist þetta vera gott og
skemmtilegt fólký segir hún.
Aftur á móti var Ragnheiður
óhress með veðrið í upphafi vik--
unnar. Hann var nefnilega farinn
að rigna og kólna.
— Sumir mundu segja að
norðanmenn ættu það inni...
„Nú er ég orðin norðanmaður!*
Leikstjóri My Fair Lady er Þór-
hildur Þorleifsdóttir, og auk Ragn-
heiðar eru í helstu hlutverkum þau
Arnar Jónsson, Marinó Þorsteins-
son, Þráinn Karlsson, Gestur E.
Jónasson. Jón Þórisson gerir leik-
mynd, Una Collins búninga og
Viðar Garðarsson hannar lýsingu.
Roar Kvam stjórnar tónlistinni,
sem leikin er af hljómsveit Tón-
listarskólans og auk leikaranna
syngja félagar úr Passíukórnum.
Miklar framkvæmdir eru nú í
leikhúsi Akureyringa, því verið er
að byggja hljómsveitargryfju og
laga sal uppi á lofti, til bóta fyrir
leikara og gesti.
„Mér þykir þessi framsýni for-
ráðamanna bæjarins lofsverð;* seg-
ir Ragnheiður.
Vonandi taka Akureyringar und-
ir og fjölmenna í leikhúsið.
Hvað gerist þegar frægur
pólskur píanóleikari kemur til
íslands og heldur hljómleika?
La creme de la creme (eins og
ungfrú Brodie segir) heldur
honum veislu með tilheyrandi
samkvœmisleikjum, í þessu til-
viki eru það fín hjón.
Oddur Björnsson hefur skrif-
að leikrit um þetta og nefnir það
Eftir konsertinn.
„Leikurinn gerist fyrst og fremst
fyrir og eftir samkvæmið og snýst
um uppgjörgestgjafanna. Þar kem-
ur boðflenna við sögu, líflæknir
frúarinnarý segir Oddur, þegar
hann er spurður um efni verksins.
Líflæknirinn er gamall vinur og
skólabróðir mannsins, en maður-
inn heldur að hann haldi við kon-
una sína, og vill Oddur ekkert stað-
festa í þeim efnum, heldur láta
áhorfendum eftir að komast að
hinu sanna í málinu.
— Hvernig tónn er í verkinu?
„Það flokkast hvorki undir
harmleik né skopleik, nema hvort-
tveggja sé. Ég geri mér vonir um að
það sé fyndið, átakanlegt og hjart-
næmt“
Oddur er sjálfur leikstjóri
stykkisins, sem verður frumsýnt í
október, og aðspurður telur hann
það bæði kost og ókost. Kost að því
leytinu til, að ef eitthvað fer úr-
skeiðis, þá skrifast það alfarið á
hans reikning, en „ókosturinn er sá
að fjögur augu sjá betur en tvö.
Maður er oft of nálægt verkinu og
það myndast meira perspektív með
því að vinna með öðrumý segir
Oddur. Hann bætir því þó við að
leikritið sé ekki alveg nýtt og því
ætti hann að geta séð það úr góðri
fjarlægð.
Helstu hlutverkin eru í höndum
Helga Skúlasonar, Helgu Bach-
mann, Erlings Gíslasonar, Guð-
bjargar Þorbjarnardóttur, og svo
huldumanns sem fer með hlutverk
Pólakkans. Sá mun vera hávaxinn
og tala pólsku.
Æfingar liggja niðri yfir há-
sumarið, en Oddur situr þó ekki
auðum höndum. Hann er nefnilega
að skrifa tvö önnur verk, farsa fyrir
svið (og neitar að segja meira) og
útvarpsleikritið Söngur nætur-
drottningarinnar.
„Það er hálfgerður þriller" segir
Oddur. Og persónurnar eru ekki af
verri endanum, sjálf næturdrottn-
ingin úr Töfraflautunni, Pamínó og
Pamína, svo og vondur rithöfundur
sem stóð í ástarsambandi við
næturdrottninguna.
Kannski kemur meira seinna.
Oddur Björnsson setur upp eigið leikrit, Eftir konsertinn, í Þjóð-
leikhúsinu í haust: uppgjör hjóna.
Fjör og orka í metró
Stúdentaleikhúsið:
Elskendurnir i metró.
Höfundur: Jean Tardieu.
Leikstjóri: Andre's Sigurvinsson.
Þýðandi: Böðvar Guðmundsson.
Leikhljóð: Kjartan Olafsson.
Lýsing: Lárus Björnsson ogEgillArna-
son.
Leikmynd: Karl Aspelund o.jl.
Leikendur: Svanhildur Óskarsdóttir,
Þorvaldur Þorsteinsson, Hafliði Helga-
son, Magnús Hákonarson, Erla Há-
konardóttir, Ingileif Thorlacius, Hans
Gústafsson, Erla R. Harðardóttir,
Guðjón Sigvaldason, Rósa M. Guðna-
dóttir, Magnús Loftsson, Einar Már
Sigurðsson, Bylgja Scheving Stefán
fónsson, ÞóraL. Pétursdóttir, ArnaM.
Gunnarsdóttir, Halldór Olafsson,
Þröstur Guðbjartsson, Ingibjörg
Björnsdóttir.
í síðustu frumsýningu sumars-
ins sem aldrei kom, ber Stúdenta-
leikhúsið niður ekki allfjarri þar
sem legið hefur rauði þráðurinn í
starfsemi þess, í absurdleikhús-
inu. Jean Tardieu er i hópi þeirra
Parísarmanna sem um miðbik
aldarinnar skóku leikhúsheiminn
hvar fremstir í flokki voru Beckett
og Ionesco.
Elskendurnir í metró gerist á
neðanjarðarlestarstöð — metró.
Áhorfendur eru í stöðu manns
sem situr og bíður, virðir fyrir sér
mannþröngina sem streymir hjá
og festir augun af og til á einstöku
fólki og atvikum sem henda hér
og hvar um stöðina. Þessi atvik
eru að sjálfsögðu án innþyrðis
tengsla, ein og sér geta þau flest
hver verið fyllilega raunsæ hvers-
dagsatvik og eiga sér sjálfsagt
röklegt samhengi gagnvart per-
sónunum sem um ræðir, en ekki
gagnvart áhorfanda sem aðeins
sér brot úr lengri atvikaröð. Séð
undir slíku sjónarhorni verða
eðlilegustu athafnir að fáránleg-
um uppátækjum.
Ég hef oft áður minnst á það í
umfjöllun um Stúdentaleikhúsið
hve sviðsetjurum verka þar hafi
vel tekist að nýta sér þennan ann-

ars kaldranalega sal. 1 þessari sýn-
ingu tókst Andrési Sigurvinssyni
að slá aðra út í frumlegri notkun
leikrýmisins. Fyrir hlé var bók-
staflega leikið þvers og kruss um
allan salinn og fyrir utan hann
einnig, á stéttinni fyrir sunnan
salinn að ógleymdu anddyrinu
sem notað var mjög skemmtilega
áður en sýningin hófst.
Elskendurnir í metró ber undir-
titilinn gamanballett án dans og
tónlistar. Þessi undirtitill er alls
ekki út í hött því bygging þessa
verks fninnir um margt á tónverk
eða ballett. Sýningin er mann-
mörg en engar persónur koma
fram lengur en stutt augnablik
önnur en þau tvö — elskendurnir.
Þau koma fram aftur og aftur, eru
einskonar stef sem við þekkjum
aftur og aftur í marghljóma fólks-
iðunni sem streymir hjá eða aðal-
persónur í ballett sem taka sig
stundum útúr hópnum og dansa
ein sér en hverfa síðan aftur í hóp-
inn og samlagast honum.
í þessu verki er gert töluvert af
því að reyna á þolrif tungumáls-
ins. Eru farnar til þess ýmsar leið-
ir svo sem úrfellingar, settar eru
inn tölur fyrir orð eða búið til
hreint bullmál. Margt af þessu
virkar ágætlega vel og fæ ég ekki
betur séð en að þýðingin sé vel
unnið verk.
Andrés Sigurvinsson hefur oft
áðui sýnt það að honum er vel
lagið að vinna með ungum áhuga-
leikurum. Eins og að framan
greinir er hér um mannmargt leik-
rit að ræða og eru mörg einstök
atvik mjög vel gerð bæði frá hendi
leikstjóra og leikara. Hinsvegar
geldur verkið þess að æfingatími
þess er skammur og fannst mér
sýningin ekki ná að tengjast í
nógu samfellda heild, nokkuð
skorta á að hún nái réttu tempói.
Sýningin var samt sem áður full af
fjöri og leikrænni orku sem
streymdi frá leikendum. Ekki er á-
stæða að tíunda afrek einstakra
leikenda utan hvað elskendurnir
sjálfir, Svanhildur Óskarsdóttir
og Þorvaldur Þorsteinsson, skil-
uðu hlutverkum með glæsibrag.
í umbúnað þessarar sýningar
var meira lagt en flestar aðrar sýn-
ingar stúdentaleikhússins og
stjórnaði Karl Aspelund því verki
sem vann vel með sýningunni.
Elskendurnir i metró er viða-
mesta sýning Stúdentaleikhússins
í sumar, mjög vel heppnaður
endasprettur í þessari lotu, þar
sem koma skýrt fram helstu kostir
þessa leikhúss en gallarnir eru
kannski einnig meira áberandi.
Helstu kostir Stúdentaleikhússins
hafa verið frumleiki i sviðsetning-
um, takamarkalaus leikgleði og
kraftur, óttaleysi við að reyna eitt-
hvað nýtt í hverri sýningu. Gall-
arnir hafa öðru fremur verið
skammur æfingatími og nokkur
skortur á samhæfingu auk þess
sem þjálfunarleysi leikaranna hef-
ur stundum komið að sök, en
stundum hefur það einnig sett á-
kveðinn sjarma yfir sýningarnar.
Þegar allt kemur til alls hefur
Stúdentaleikhúsið verið kærkom-
in nýjung í leiklistarlífi höfuð-
borgarinnar og er vonandi að ein-
hverskonar framhald verði á þess-
ari líflegu starfsemi.
G.Ast.