Helgarpósturinn - 25.07.1985, Blaðsíða 20

Það gerist stundum —
kannski helst á sjaldséðum
góðviðrisdögum — að fólk
hittist af tilviljun á götu-
horni eða torgi og hefur
ekkert nema skemmtilegar
sögur að segja. HP-maður
var í Austurstræti í sólskini
um daginn (eins og allir aðr-
ir, hafði maður á tilfinning-
unni) og fyrr en varði var
kominn í kringum hann stór
hópur kunningja sem reytti
af sér sögur úr ýmsum átt-
um, sagði frá uppákomum
í lífi sínu. Og þegar ég
spurði: Má ég hafa þetta
eftir þér í blaðinu? — komu
engar vöflur á fólk, heldur
veifaði það í kveðjuskyni
og sagði — já, blessaður
vertu, ef manni tekst að fá
fólk til að draga munnvikin
upp á við, brosa í kampinn,
glotta eða jafnvel skelli-
hlæja, hefur maður unnið
þýðingarmikið líknarstarf.
Steinunn Jóhannesdóttir leikkona
var að fara austur að Laugarvatni
ásamt manni sínum, Einari Karii
Haraldssyni, og yngri dóttur þeirra.
Alþýðubandalagsfólk dvelur eystra í
viku og skemmtir sér við íþróttir og
útivist. Steinunn sagði að sósíalískri
kenningu yrði haldið í lágmarki,
þótt vitanlega kæmu leiðtogar
flokksins og spjölluðu við mann-
skapinn ef einhver vildi eiga við þá
orð. En þau Steinunn og Einar Karl
eru reyndar að hverfa úr pólitíkinni
á Islandi innan skamms; hann hefur
verið ráðinn aðalritstjóri tímaritsins
Nordisk kontakt og þau munu búa í
Stokkhólmi næstu fjögur árin.
— Er Stokkhólmur þinn uppá-
haidsstaður, Steinunn?
— Mér finnst hann fallegur og
skemmtilegur. En eiginlega er það
nú París sem er mín borg — a.m.k.
á sumrin. Þannig var nefnilega að
við Einar bjuggum vetur í París fyrir
löngu. Og þar kom eidri dóttir okk-
ar undir. Svo liðu tíu ár. Þá var hald-
in frönsk vika í Reykjavík. Franskur
matur á boðstólum og kynning á
franskri menningu. Við buðum dótt-
ur okkar að koma og bragða fransk-
an mat — fá nasasjón af þessu landi
sem hún sjálf var óbeint tengd. Við
áttum þarna skemmtilegt kvöld.
Mörgum dögum seinna kom vin-
kona okkar í heimsókn. Hún sat og
fletti dagblöðum, sá þá klausu um
þessa frönsku viku og einnig að
þarna hafði verið happdrætti um
kvöldið og auglýst eftir vinningshöf-
um. Ég leitaði í vösum fatanna sem
við höfðum verið í um kvöldið og
20 HELGARPÓSTURINN
Steinunn — elskar að elska ( Par(s
fann miða. Arna, dóttir okkar, hafði
unnið ferð fyrir tvo til Parísar. Og
um sumarið fórum við þrjú til Frakk-
lands og áttum stórkostlegt frí í
þrjár vikur. Það er eina utanlands-
ferðin sem við Einar höfum farið
saman — það var stórkostlegt. Og
ógleymanlegt fyrir Örnu. Og svo
getum við sagt að yngri dóttir okkar
hafi komið undir í þeirri ferð — eða
a.m.k. um það leyti." Og svo var
Steinunn farin austur í kommabúð-
irnar.
Sögur á pólsku
og íslensku
Gudni Stefánsson, áður fasteigna-
sali en nú ráðgjafi hjá Von, lækning-
arstöð fyrir útlenda drykkjumenn,
kom að og fór að rifja upp sögur úr
langri dvöl erlendis. Guðni hefur
lagt gjörva hönd á margt, m.a. flösk-
ur, og var eitt sinn í námsför í Pól-
landi ásamt sænskum skólasystkin-
um.
„Svo ieiddist mér allt blaðrið
þarna um pólska og sænska kvik-
myndalist, allt talað gegnum túlka.
Ég þreif til eins Pólverjans, keyrði
hann niðri hjá mér og sagði honum
sögu austan af Fjörðum sem pabbi
sagði mér einhvern tíma. Pólverjinn
hlustaði, skildi auðvitað ekki orð í
íslenskunni, en lagði eyrun við
hverju orði og hló eins og vitlaus
maður, þegar ég hafði lokið sög-
unni. Og fór strax að segja mér sögu
á pólsku. Ég hlustaði — og skellihló
og hafði vitanlega ekki skilið orð;
þótt ég kunni margt, þá kann ég
ekki pólsku. Svo sátum við og
drukkum og sögðum hvor öðrum
sögur — hann á pólsku, ég á ís-
lensku — og drukkum með alla nótt-
ina. Við urðum mjög góðir vinir,
myndaðist náið samband milli okk-
ar. Ætli það hafi ekki verið eftir orð-
anna hljóðan."
Pólitík í Eyjum
Arna Johnsen úr Vestmannaeyj-
um fannst saga Guðna gott dæmi
um gagnsleysi orða, eða réttara sagt
innihaldsleysi kenninga — og skýrði
það ekki nánar, en var farinn að út-
lista pólitíkina í Vestmannaeyjum
sem hann sagði að væri innst inni
engin pólitík. „Við erum nefnilega
fyrst og fremst fólk,“ sagði Árni —
sem skrifarinn leyfði sér að efast
um, því samkvæmt Reykjavíkur-
bréfi Moggans, málgagns Árna
Johnsen, þá er Árni myndastytta.
„Ég var á námskeiði fyrir túlka,"
sagði Guðni Stefánsson þá. „Sat þrjá
daga í málveri („spráklaboratori-
um" á sænsku) og sjænaði til sænsk-
una mína, fannst ég orðinn skrambi
góður og eftir þessa þrjá daga fór ég
inn á stammkrána mína, Bullseye í
Málmey, og pantaði flösku á borðið.
Þá bar þar að Svía sem var í því
ástandi sem stundum rennur á
sænska þegar þeir finna á sér — að
hann talaði bara ensku. Þessi ensku-
mælandi Svíi settist hjá mér, yrti á
mig á ensku, og ég svaraði á
sænskunni minni, sem mér fannst
nú aldeilis vera í góðu lagi. Þannig
töluðumst við við langt fram á
kvöldið og nóttina, drukkum marg-
ar vínflöskur og mér fannst ég
aldrei bila á sænskunni. Og honum
virtist líða vel með enskuna sína.
Þar til í lokin að hann reis á fætur og
sagði loðmæltur: „Thank you for
this interesting samtal. I did not
know that islándska and swedish ár
sá lika. Bjálfinn hafði þá haldið allan
tímann að ég væri að tala íslensku!"
„Þessi saga_ sannar mína kenn-
ingu," sagði Árni Johnsen — „ís-
lenskan er heimstunga sem fólk um
allan heim þyrstir í að læra."
Um erfiðleikana við
að fara niður brekku
I hjólastól
Guömundur Magnússon leikari
slóst í hópinn, renndi sér inn í
grúppuna sem fór stækkandi þar í
Austurstrætinu miðju, kom reyndar
á fleygiferð, enda á nýjum, straum-
línulaga stól, eins konar spíttkerru
sem án efa getur náð hættulegri
ferð.
„Ég er orðinn nokkuð flinkur að
rúlla honum þessum. En um daginn
komst ég þó í hann krappan. Ég var
á Náttúrulækningahælinu í Hvera-
gerði. Þeir kalla það víst Grasó. Þar
innan veggja er gott að vera í hjóla-
stól. Allt slétt og rúmgott. Að öðru
leyti en því, að úr matsalnum og út
á grasflötina þarf að fara niður
skrambi bratta brekku. Og maður í
hjólastól þarf eiginlega aðstoð við
það. Ég sá það fyrirfram að ef ég
renndi mér beint niður brekkuna,
þá myndi ég stingast á nefið og allt
fara um koll. Ég ákvað þess vegna
að halla mér aftur og fara á aftur-
hjólunum. Það gekk ágætlega.
Fyrstu sentímetrana. En í þann
mund sem ég hallaðist of langt aftur,
kom ég út undan mér auga á fallega
stúlku sem stóð og horfði á mig. Mér
gafst nú ekki ráðrúm til að rifja upp
hvaðan ég þekkti hana, því stóllinn
rann undan mér og ég lenti neðan
við þessa brekku, hlunkaðist niður á
rassinn, leit upp, horfði framan í
stúlkuna sem sagði: „Nei! halló —
þú hér!“ Svo hjálpaði hún hjúkrun-
arkonu þarna við að koma mér í
stólinn aftur, en ég var svo ruglaður
eftir byltuna að ég get enn ekki
munað hvaðan við þekkjumst."
Árni — kunni enga .pmmusögu".
Brúðkaupsför yfir
Kjöl og...
Séra Baldur Kristjánsson (áður
prestur þeirra í Óháða söfnuðinum
og blaðamaður við NT) slóst í hóp-
inn ásamt sinni nýju, fögru frú,
henni Halldóru Gunnarsdóttur.
Hjónin geisluðu af hamingju í sól-
inni, enda höfðu þau ekki verið gift
nema í tvo sólarhringa. Og höfðu
farið í brúðkaupsförina viku fyrir
brúðkaupið, sem verður að teljast
frumlegt, og það af klerki.
„Við riðum norður Kjöl með sex-
tíu og fjóra hesta," sögðu þau. „Það
var ógleymanlegur leiðangur — og
óhætt að mæla með þeirri lífs-
reynslu. „Og hún stóð sig eins og
hetja — jafnvel betur en ég — þótt
hún hefði aldrei fyrr á bak komið,"