Alþýðublaðið - 28.12.1938, Qupperneq 2

MIÐVIKUDAG 28. DES. 1938 ________________ALÞÝÐUBLAÐIÐ
UMRÆÐUEFNI
Jóiahátiðinni lokiðiað pessu
sinni. Bréf frá Vestmanna»
eyjum um ísland í mynd-
um. Slœm misiök. Bréf frá
Akureyri um Bókmennta-
félagið, Pornritaútgáfuna
og Sögufélagið.— Nokkur
orð til höfundarins.
Athuganir Hannesar á liorninu
; li#>1 í | ~
ÓLADAGAENIR eru liðnir,
veðrið var gott, auð jörð í
bænum að imestu, Iriður meðal
flestra, engin innbrot, lítið um
slagsmál, dálítið um drykkjuskap
og engir brunar. Jólablöðin komu
full af sögum, frásögnum, mynd-
um, gátum og öðru glingri — en
meginhluti dagskrár útvarpsins
voru auglýsingar. Virðist okkur
Eeykvíkingum að minsta kosti
alveg óþolandi þessar jólaauglýs-
ingar, lesnar í belg og biðu, lát-
laust svo klukkustundum skiftir,
og áreiðanlegt er það, að hér í
bænum hlusta ekki nema örfáir
menn á lesturinn. — En ef til vill
er þetta einhvers virði fyrir fólk
úti á landi.
*
Síðústu vikuna hefi ég ekki haft
mikið rúm hér í blaðinu. Þar hafa
auglýsingarnar gleypt alt plássið.
Mér hefir borist mikill fjöldi af
bréfum og verð ég að biðja afsök-
unar á því, að hafa ekki getað
gert þeim nein skil. Ég tek nú
aftur til óspiltra málanna — eftir
jóiahátíðina.
*
Frá Skeggja í Eyjum hefi ég
fengið þetta bréf:
„Ég hefi séð hina skemtilegu
bók, sem Ferðafélagið og ísafold
arprentsmiðja gáfu út. Bókin er
eflaust mjög gagnleg og mun
koma að miklum notum til að
kynna landið út á við. Eitt atriði
í bókinni vildi ég þó minnast á,
sem hrapallega hefir tekist. í bók-
inni er ágæt mynd frá Vestmanna-
eyjum, sem ber titilinn „Löndun í
Vestmannaeyjum“. þ. e, hún á að
sýna atvinnulífið í stærsta fiski-
veiðabæ landsins. Gallinn á þess-
ari mynd er sá, að hún er að
minsta kosti 10—20 ára gömul.“
❖
„Á bryggjunni sjást eintómir
handvagnar vera notaðir við upp-
skipun fiskjarins, bílarnir hafa
leyst þá af hólmi. Bátarnir, sem
sjást, eru litlir súðbyrðingar, nú
eru þeir horfnir, en í þeirra stað
DAGSINS.
komnir stærri og vandaðri bátar.
Á höfninni sést vöruflutningaskip,
sennilega saltskip, og verið að af-
ferma það með bátum. Nú fer öll
afferming á salti og kolum fram
við stórt og vandað bólverk. Þessi
mynd ein gerir það að verkum, að
bókin er alls óhæf sem auglýsinga-
rit fyrir okkar þjóð. Mistök eins
og þessi mega ekki koma fyrir.
Okkur þykir hart þegar útlend-
ingar gera lítið úr atvinnulífi okk-
ar íslendinga, en því hrapallegra
er þegar við sjálfir tökum til að
auglýsa atvinnuhætti okkar með
úreltum myndum. Ég vil leggja
til að þessi mynd verði tekin út
úr bókinni og í staðinn sett mynd
eða myndir af atvinnulífinu á ver-
tíðinni í Vestmannaeyjum eins og
það er nú.“
*
„Sjómannafélagið í Eyjum hefir
nýlega samið um kjör fyrir næstu
vertíð. Kjörin, þ. e. fiskverðið til
sjómanna, hækkaði að meðaltali
um ca. 20%. Þetta félag er svo
lánsamt, að kommúnista hefir
aldrei gætt þar neitt, enda hefir
það stöðugt bætt kjör meðlima
sinna ár frá ári.“
*
„Afarmikill Útgerðaráhugi ér
nú hér i Eyjum, og munu verða
gerðir út 10—20 fleiri bátar en í
fyrra. Viðbótin eru ýmist nýir
bátar, sem bygðir hafa verið fyrir
Vestmannaeyjar, eða þá bátar,
sem keyptir eru að, og í þriðja
lagi verða svo leiguskip. Kominn
er þegar einn nýbygður bátur frá
Danmörku, Skúli -fógeti, vandaður
bátur, rúmar 20 smálestir.“
,.Því hefir lítt verið haldið á
l«fti, hversu mikill samvinnubær
Vestmannaeyjar eru. Flestir
myndu eflaust telja að Akureyri
væri mesti samvinnubær lands-
ins, en svo er ekki. Það eru Vest-
mannaeyjar. Þó að í Eyjum sé að
ég bezt veit ekkert útgerðarsam-
vinnufélag, — þá er það nú svo
að hvergi hefir verið gert
meira að því að reka útgerð með
samvinnufyrirkomulagi en í Eyj-
um. Hér er Lifrarsamlag, Fisk-
sölusamlag, Hrognasamlag, Olíu-
samlag og Netagerð. Alt er þetta
ýmist sameiginlegt fyrir alla út-
gerðarmenn eða þá með litlum
undantekningum. Útkoman á út-
gerðinni er líka áreiðanlega bezt
í Eyjum yfir heila landið.“
„Nýlega var til umræðu í bæj-
arstjórn bygging jarða í Vest-
mannaeyjum i framtíðinni, Mikið
deilumál í bænum. Verkamenn
vilja fá tíl afnota land jarðanna.
Bændurnir vilja ekki skerða jarð-
irnar. Kommúnistarnir I bæjar-
stjórn voru ákveðnastir með
óðalsréttinum. Er það ný lína*
komin með Héðni, Hannes minn?“
*
Frá Sigurði Draumland á Ak-
ureyri hefi ég fengið þetta bréf.
Hann er ekki sammála próf. Guð-
brandi Jónssyni um Sögufélagið
og fornritaútgáfuna:
,.í Alþýðublaðinu 9. desember
sl. birtir þú bréf frá Guðbrandi
Jónssyni prófessor, þar sem hann
er að fárast út af dómum þeim,
sem bækur Bókmentafélagsins og
Sögufélagsins hafa fengið í blöð-
unum í haust. Það er að vísu
slæmt, ef við, sem erum höfund-
ar þessara dóma, höfum móðgað
blessaðan prófessorinn, en ég
hélt að við hefðum fullan rétt til
að segja okkar álit, fyrst skoðana-
. og prentfrelsi er í landinu.“
*
„Ég vil harðlega neita þeirri
skoðun Guðbrandar, áð það sé
einkamál útgáfufélaganna, hvað
þau gefi út. Það er sameiginlegt
áhugamál þeirra, sem í félögunum
eru og eiga að fá bækurnar, njóta
þeirra, borga þær. Ef það á að
fara að verða einokun og harð-
stjórn á vali útgáfubóka hér á
landi, fer að grána gamanið að
vera fslendingur. Það er heldur
ekki til þessa ætlast í Bókmenta-
félaginu t. d. Lög þess gera óbein
línis ráð fyrir að útgáfuval félags-
ins sé ekki einkamál stjórnend-
anna, með því að hafa almennar
kosningar. Að félagsmenn hafa
ekki notað sér rétt sinn betur en
raun er á, stafar ekki af þvi að
þeim líki svo vel við þá, sem velja
gamlar heimildabeinagrindur til
andlegs fóðurs fyrir þá, heldur af
sljóleika og tframtaksleysi í að
hrinda valdhöfunum af stóli, þeg-
ar þess hefir verið kostur í stjórn-
arkosningum. Það hefir m. ö. o.
vantað leiðtoga tií að stjórna
þeirri byltingu, sem félagsmenn
sífelt þrá.“
*
„Sögufélagið virðist hins vegar
vera algert einræðisfélag, heim-
ilda-klíka í anda þess manns, sem
ætlaði að sálga Skírni Bókmenta-
félagsins, er hann var forseti þess.
Félagar sögufélagsins hafa engan
rétt til að ráða því með kosning
um, hverjir stjórna félaginu. Enda
hefir það jafnan verið vesælt og
lítils megnugt; ekki notið neinnar
almenningshylli fyrri en það fór
að gefa út Þjóðsögur Jóns Árna-
sonar, sem vitanlega er ein sú
allra bezta bók, sem íslendingur
getur í hendur fengið.“
„En hvernig fór Sögufélagið að
því að gefa meðlimum sínum
þessa merkilegu bók í nýrri út-
gáfu? Svar; Það gerði það á sama
hátt og versti hrossakaupmaðin-,
og er þá langt jafnað, þvi að marg-
ir hafa þeir verið bölvaðir hér í
heimi. Mig minnir að það væri
fyrst árið 1912, sem félagið fór að
minnast á þessa útgáfu. Svo leið
og beið fram til ársins 1925. Þá
kom loks fyrsta heftið, þunt og
vesalt. Og það hefir nú tekið fé-
lagið heil 13 ár að koma þjóðsög-
unum út. og er þó ekki full-lokið
enn. Eftir því sem leið á útgáf-
una minkuðu heftin, sem, þó byrj-
unarheftið væri lítið, náðu all-
gildri stærð í nokkur ár. Þannig
var reynt að treina þessa vinsælu
bók, í því augnamiði aðeins, að
halda þeim mönnum í félaginu,
sem ekki vildu nýta aðrar bækur
þess. Um lausasölu á þjóðsögunum
er ekki að tala. Allir verða að
vera félagsmenn til að eignast
þær. Við skulum nú bara sjá til,
Guðbrandur minn, hvort ekki
fækkar á skákinni hjá Sögufélag-
inu, ef það tekur sér ekki fram og
hefur nýja starfsemi í samræmi
við óskir almennra lesenda, þegar
þjóðsögurnar eru loks búnar.“
%
„í sambandi við þetta má geta
þess, að núverandi forseti Sögu-
félagsins er miklum mun ágætari
maður en fyrirrennari hans í for-
sætinu, hvað viðvíkur skilningi á
bókmentum. Menn verða að reyna
að skilja það, hvort sem þeir eru
prófessorar eða ekki, að það, sem
nútímalesendur óska eftir, er líf-
rænar bókmentir, bókmentir, sem
eru í samræmi við viðfangsefni
líðandi stundar. Þessi gömlu
heimildarrit, þessar fúnu, ótérlegu
beinagrindur liðinna alda valda ó-
hugð, andstygð og draugahræðslu
meðal almennings. Það er enginn
að segja, að þrátt fyrir þetta geti
heimildarrit ekki verið gagnleg,
og það er sjálfsagt áð gefa þeim,
sem vilja, kost á að lesa þau; að-
eins ekki á kostnað almennra les-
enda. Það er óþarft að eyða starfi
og fé í þessar útgáfur, ef heim-
ildafrumritin eru sjálf vel geymd
á söfnum og fræðimenn geta feng-
ið aðgang að þeim þar, og afritað
þau handa sjálfum sér.“
*
„Samanburður Guðbrandar á
náttúrufræðinni og þessum beina-
grindum bókmentanna, sem ég
hefi verið að nefna hér, er svo
hlægilegur að engu tali tekur.
Þar er svo mikill gæðamunur, að
engum verulega skynsömum
manni dettur í hug að nefna þetta
sem hliðstæður. Sömuleiðis er
það hlægileg vitleysa, að það hafi
verið Jón Sigurðsson forseti, sem
setti þann svip á Bókmentafélag-
ið. sem það hefir í dag. Skárri
væri það nú fræðimenskan, að
ætla að halda því fram í alvöru.
Svipur sá, sem Bókmentafélagið
ber í dag, er mótaður af dr. Jóni
Þorkelssyni. Svipur Jóns Sigurðs-
sonar er löngu horfinn af Bók-
mentafélaginu. Áður fengu með-
limir stundum hátt upp í tíu þuml-
unga háan bunka af bókum á
hverju ári og voru heimildarritin
þar í minnihluta. En fjandakornið
að nú séu þumlungarnir svo mikið
sem tveir; — og helmingur heim-
ildarrit. hitt lélegt tímarit.“
■ #
„Það er heldur ekki einungis
slæmar bókmentir og litlar að
vöxtum, sem Bókmentafélagið má
nú skammast sín fyrir, heldur er
fjárhag þess alt af að hraka. En
það stafar af því, að fræðimenn-
irnir, sem að þessum nurlingi
vinna. taka ofurlaun fyrir litla og
lélega vinnu.
,Að lokum vil ég enda þessar lín-
ur með kurteislegri kveðju til
Guðbrands Jónssonar prófessors.
Persónulega er mér vel við hann,
vegna skemtilegra bóka, sem
hann hefir ritað, og einmitt þess
vegna vil ég frekar reyna að hann
komist burt úr þessum ónáttúrlega
danzi og daðri við hringlandi vit-
lausar beinagrindur.“
#
Það er alger misskilningur hjá
S. D., að hann hafi ekki málfrelsi
um álit sitt, en hann getur heldur
ekki þotið upp reiður þó að allir
séu ekki á sömu skoðun og hann.
Það hefir alt af verið of hljótt um
Bókmentafélagið. Fornritaútgáf-
una og’ Sögufélagið. Vona ég að
þessar deilur veki áhuga um þessi
útgáfufyrirtæki.
Hannes á horninu.
Kopar keyptur í Landssmiöj-
unni.
H. R. Haggard:
Kynjalandið.
103.
þottjai fyrirtæki, sem var að fara svo hörmtu/!íega, og
niú vortu fyr,ir höndiuim óhjákvæmiiteg endialok þiess, og
hia|nn var morðiingi, morðálngi fconu þeirrair, aem var
honium dýnmætiari en aillur beimurmn, og hafði vetriið
honíum á h.endur flaiLiin . af föður henuar á deyjanda degi.
— Fyrirgefið þér mér, sagði hann loksins; þáð
vair ekki laiusit við gnáístaf í kverkunum, og um Leið
tök hann ttm hönd henn-ar.
— Hvaið hefi ég að fywrgefa, Leomard ? svaraöi hún
blíðilega. — Nú, þegar öliu er Lokið og ég lít á fá-
eina síðiustu mánuðima/, fin!st mér það vera þér, sem/
æittJuÓ !alð fyrirgefa, því að ég hefi oft fairið illa alð,
ráð imínlu við yður.
— En sú vitLeysa, Júana; það var óJukkans vitleys-
an i mér, siemi leiddi yðúr út í þetta, og nnú er aö
því komið, afð þér verðið tekin af lífi í bióma æsku
yðlar og fegUrlðar. Ég er morðimgi ýðatr, Júana; —
Og svo dró niður í honum tog hamn hikaði, og þax
næst bætti hann við: — Ég get eins vel sagt það nú,
því aið tím,inn er stiuttur, þó að ég hafi oft svasrið
það, að ekke'rt skyldi koma mér tiil að segja það: Ég
el ska; yðUr.
Hún hrökk efcki sainan, hreyfði sig ekki ein'u sinni
við orð hans, heldur sat kyr og starði fnalm fyrir sig
lút i dimmiuna; aðeins kom Jjós roði á háls henn'ar og
kjnnar í stað fölvans, isem. þar hafði verið, og hún
svaraði:
— Þér elskið mig, Leonard? Þér gteymið — Jöniu
Beaích!
— Það er alveg saitt, Júainia, að mér þótti einu sinni
vænt úm Jömu Beach, og það er lxka satt, að ég hugsa
enn tíl hennar imeð hlýjum hug; en ég hefi ekki séð;
hana um mörg ár, og ég er viss uan, að hún hefiir;
brúgðist mér og gifzt öðmm mianni. Fliestir menn
fella ástarhug til aílimiafgra ikvennla á sínium yngri
árúm; mér hlefir áðeiúsi litist á eina, og sVo er þaaj
méð búið. Þegar ég sá yður fyrst í þrælabúðuin/umí,
elskaði ég yðúr, Júania, og ég hefi haldið áfnajm aði
elska y'öur aitáf siðan, jafnvel eftir þáð að ég koms/t
áð þiví af orðum ýða'r og brteytm við mig, áð yðiur
væfi ómögúlegt að bera sömu tilfinningár í brjósti til
min. Ég veit, áð yður hefir ékki snúist hugutr í því
efni, því að ef svo hefði verið, hefðuð þér naumast
ta'lað við mig einia og þér gerðuð í daig, þegair Olflan
Var farirnn frá okkjur. Sannast að segja skil ég ekki til
flulils, hvetinig á því stenidUr, að ég hefi sagt yður þettaj
ált, því að yðúr mium ekki vera mikil ánægjia að því
að heyfa það, og þaíð íkanú að veta yðfur til ama á
siðústu stundum lífs yðar. Ég býsrt við, ‘að ég liiafi
g)eri það-af því, að mig langaði tii að veria hreinskilinn
vilð yðúr, áðúr en ég fer þangáð, sean við misSum allar
okkar ástir og atlar ofckar vonir.
— Eða náúm þieim; sagði Júania og horfði ean
fram fyrir sig.
Svo varð þiögn eina minútlu eða Jiengur, þangað til
Leonard, sem héit, að hann hefði fengið alt það srvar,
sem hann ætti að fá, fór að hugsa um, áð það' mun ii
vera hetra, að hann loflaði henná að vera einni nokkra)
stúnd. Rétt þegar hann var að stattda úpp, hreyfði
Júana sig til göðl'ártlega; hægjt, mjög hæjgt, snéri hún
sérvið að honúm, hægt rétti hún út sívölú handlegg-
ína, svo vaflði hún þeirn skyndilega lum' háls honum
og lagði höifluð hans upp að brjósti sér.
Eitt aulgniablik viar Leonard forviðia með öllu; hann
gat naumadsdt trúað þivi, að hann væ/ri mieð fullu
fáði. Svo ranikaði hann við sér og kysti hana blíðtegai.
Rétt á eftir smieygði Júania sér út úr fatðminúm á
honúm og sagði:
— Hlústaðú á mig, Leonard; skyldu aiilir karlmenn
vera ’auliúr, eða sjkyldir þú vena únldatótekning? Ég
velt það ekki. og ég kæri mig ekkeirt um! að vita það,
©n ónieitatóega er þa.ð kyntegt, áð þáð, sem vaidið
hefir mér svo miikilLair kvalar og vetið mér svo ijóst
sfðiustu fimm eðai sex mánuðina, sikuli hafa dtiflisit þér
tnieð öilJú. Leonard, það var okki þú einn, som varð
ástfanginn í þrælabúöúnum. En þú lagðir slkynidilega
þiánid í igötú fy.rir eitnifielldnina í mér mieð því að slegja
mér sögúna af Jönú Beach, og ieftir það var það sivo
sem aúðvitað, að hve'rjar siem1 húgnenningar mínair
kúnna að hafa' veriö, þá gerði ég það sem ég gat tiL
að teyna þeim fyrir þér, og það virðist svo, isem mér
haf itekist það betúr en ég bjóst við sjúlf. Sannást að
segja er ég ekk iviss úm, að þáð isé hyggifegt áf
mér áð Láta þig sjá þær nú, því að þó áð þú segir,
að Jana sé alveg úr sögunni, þá getuir hún komið
aftiur, þegar minsrt vonúm' varir. Mienn gleyma ekki
sinni fyrstú ásrt, Leonand, þó að þeir telji sér oft trú
úm það — þegar þeilr erú langar leiðiir frá þeim, sem
þeir hafa elskað.
— Finst þér eltki, að við gætum eins hætt að taja
úm Jönu, góða? sagði Leonand dálírtið óþolinmóðtega,
þyi að' orð Júönú vökrtú úpp í húga hans lendúirminn-
ingúná úm annan ástaratburð, sem gerst hafði í ens'ka
sn'jóveðri/nu fyrir meira en sjö árum.
— Það veirt; hami/ngjan, að mér þykir ekkert fyrir
því að hætta að talia úm hjaná og áð minnásit aldrei á
hana friamar. En við skúlúm nú ekki fara að þrátta,,
þegar við höfúm svo lítinn tíma. Við skmlum tala urn
annað. Segðú mér að þú eiskir mig, elskir1 mig, elskir
mig, því að það1 erú þaú orð, sem ég vil látia hljóma
fyrir eyrum mér, áður en þieim verður þess varnað
að heyria .neitt í pessúm heimi frarnar, og það er með
þeim orðúm, að ég vona að þú heilsir mér eftir fáeinar
stúnidir og á sælla landi. Leonard, segðú mér áð þú
elskir rnig, í dag oig á morgún, nú og til eilifrar tíðar.
Svo hann sagði henni þáð og maigt fjeira, tateði
við hatia alvartega, með vonartraú'sti og einkar bíið-
lega, ein/s og bjúast má við að karlmaðiur tali við
konju, sem hann tilbiðúr, komx, sem' hann býst við að
verða samflerða efti'r fáeinar stnndir til strandatinnar,
siem við vitium ekkert um, þótt við heyrum dag og nótt
Bókarfrean.
Ljösheimar.
Ljóð eftir Pétur Jakobsson,
MÁRGIR erú káliaðir, en fáir
útvaldir. Þau orð toomú mér
t húg, en ég hafði flertt bók Pét-
uirs og tesiö wllmörg kvæðin. Heiti
bókarinnar er fagúrt og loflatr aill*
miMú.
Fyrir þrem ár|um gaf Péttuá út
síná fyrstlu bók, það votii Ijóö-
mæi'in Vorboðar. Ýmsir bjúgg-
úst þá þegar vtið sumargróðtiinútm
í jiæsrtú bók og nú höflum vér
hann i Ijósheimlum. Hefði ég
gjamia viljað, skálldsitnis sjálfs.
viegn'a og vetgna ísílenzkra Jjöð-
íunnana, tað meirá ljós tegði frá
Ijóðheimum Péturs, en hitn nýja
bók han's ber vott lum.
Sem iskáldskapiuir er bóktin veiga
litil, en hagyrðiingtulr er höf undúr
henniar úihdeiMiaúsl.
Pétai er Jétt úm áð rima. en
vanidar sfg þó ekiki sem ákyldi,
og ljóðfákúr hans er tiltaks hve-
nær sem er. Þótt vart verði siagt
að hann falri á kosrtúm.
Skáldið Irveðúr ktonúngakvæði,
tæbifæris- og afmælisljóð til vina
sinná og ktunningjia og ium hin
ýmisú atvik Jífsinis. Þó mun inlega
telja það nýmæli og fmmtegt
hjá höfundinum áð vanþóknun
einá út af gjörðjum niðurjöfnún-
arnefndar bæjatrfélags sínls, fiell-
liir hánn í b)u)n|dið mál, og l-.&tað
lögfrœðiliegá orðaðaa" útsvanskærú'
siem höfúndinúm' hefði sízt af
öllú orðið ts'kotásikúljd úr að tafca
sáiman, sendir hálnn nefndinni út-
BvairskærU/ í búnldnu máli, htílan
kvæðáflokk, þar stem hann hötar
htenni ,neiði skáLdatntna“, ©n rei&i
þjbiroa' ér jafnvel enn hættaiegri,
len reiði lögfræðingsdns.
í útsvjarskærú sinni rtelkur iskáld
ið æfiferil 'Sdxm, og þó heldur þá
hlið han®., eins og að Jíkurn. lætur;
sem vár toonium tij mótgangs. Höf
hefliir fengist við miairgt, en mjög
hefir gengi liian's linijgnað á skatt-
árinú, og veld/ur þar mestu úni
áð „Medldi“ ieir flúinn úir L'atndi,
og tekjiutstofniinn þiar m©ð rýrðuf
að mUn. Fyrir 'löunnúga er kæran
ekki óskemfilteg.
Þá ierú i bókinni einskíohár
, juáttúrús temmingar‘ ‘ og kvæði,
æm verðá til á Aerö'alögum eða
fyrir samlíf skáldsins við hiiia
frjáisú náttúrú, og eru þa|u að
súimU Jieyti þaö bezta í bókhmi.
Vil ég þar tilniefna stean dærni,
kvæðið „Við sólarlag*.
Ni'ðúrlagsjerinidíð í þvi ler þetta:
Stórt er, faðir, alt þitt úndraveJdi,
aLheimskerfíð lögmál bixtir þitt,
eilíf skifting eiths áð morgni óg
kveldi,
eilift starf, þvi lífið heimtetr sitrt.
Þegar ég úm Joftsiinis Iiáu lieiinl'a
hugarsjónum lít, hvað fyriir bter,
undrast ég, að ei þú skulir
gleyma
ormi jaröar veiktum1 lainis ogmér.
Það ler hér, í þieissiatri bók höf-
únidarinis, eins og hintni fyroi bók
hans, Vorboðúm, að ást hahs á
íþróttam og útilffi — á frjálsu
og heiLbrigðU' lifi yfirleitt —• kem-
luir glögt i ljós, Ojg er því bókin
holl tesning sem slík. Og hvertgi
er að finna vol ieða væl, að lund-
anskildúm „viðeigahdi batlómi"
í áöúrntefnidri útsvarskæru. Vél
ter það athyglisvert, kvæðið „Gqð
ar Ufsreglúr“, og væri betútr áð
áð úngir mtenn og konur tileink-
úðú isér efni þess.
Þá er í bókinnd ríma ein aíl-
löng, 184 vísIut Serishteyttar, kveð-
in ium orústuna á Boilavöllúmj,
þá er „SpiegilLiinn siegir frá í jóia-
blaði 10. árgamgs sínls, og tii-
færir eftir ,;Svitasfciimú“. Er rtnia
þessi allvel kveðin; á köfton,
bæði hvað efniismeðferö og fcveð-
(Frh. á 4. síðu.)