Haukur - 19.09.1898, Side 8

8
HAUKUR.
n. i.—2.
sjer nokkurn veginn, þótt herbergið, sem hann er i, sje
fullt af reyk, og hann getur ávallt andað að sjer viðunan
lega hreinu lofti. Nýskeð hafa verið fundnir npp aðrir
hjálmar, og er nú farið að nota þá á stöku stað; í þeim
er talsimi, svo að slökkviliðsmaðurinn, sem er inni í
húsinu, getur, þegar hann vill, talað við þá, sem úti á
götunni eru.
*
* *
Merkileg lækningaaðferð. Það er sagt, að í
Ástralíu sje spitali einn, sem taki giktveika menn, og
lækni þá á mjög einkennilegan hátt. Undir eins og hval-
ur veiðist, er farið með sjúklingana þangað, sem hvalur-
inn er skorinn; svo eru skornar ofur litlar en nokkuð
djúpar holur inn í hvalsskrokkinn, og sinn sjúklingurinn
settur í hverja holu, og þar eru þeir látnir vera í tvær
klukkustundir, rjett eins og i tyrkneskri laug. Holurnar
verða barmafullar af lýsi, og af sjúklingunum stendur
ekkert upp úr úr, nema höfuðið. Hitinn er næstum því
óþolandi. Þessi svo nefnda ahvallaug* kvað reynast
fyrirtaks meðal við giktveiki, og er sagt, að fjöldi manna
eigi henni heilsu sina að þakka.
*
if *
Vöxtur hins rússneska ríkis. Þetta geisistóra
og vlðienda ríki, sem um margar aldir gæti haft nóg að
gera, að yrkja sitt eigið heimaland, og bæta stjórnar
íyrirkomulag sitt: leysa þjóðina úr harðstjórnaránauðinni
og menna hana og mennta, — það er samt ekki nærri
ánægt með stærð sína enn þá, og leggur æ meira og meira
land undir sig. A síðast liðnum 400 árum hefir rúsneska
ríkið að meðaltali vaxið um 130 ferhyrnings-kílómetra á
dag (1 kílómetri er hjer um bil 530 faðmar). í byrjur 16.
aldar var það 40,000 íerhyrnings-mílur að stærð, en nú er
það oiðið nál. 400,000 ferhyrningsmílur. Hver verður
endinn, ef þessu heldur áfram?
Hvernig Nóru varö bjargað.
—:o:—
I.
Vindurinn þyriaðí hínu fallna laufi fram og aftur
milli trjánna í skemmtigarði einum í Lundúnum. Það
var frost, og einn og einn fjúkhnoðri þeyttist til og frá
me>ð vindinum og laufinu.
Bertram Rae reikaði áhyggjufullur milli trjánna.
Hann, sem annars var vanur að vera svo ein^taklega
fjörlegur og hýr á svipinn, var nú blátt álram ólundar-
iegur. Það sýndist henni Nóru Despard að minnsta kosti^
þegar hann allt í einu rakst á hana þarna i garðinum, án
þess að haf'a áður tíma til þess, að kasta ólundargervinu.
£n hann var ekki lengi að skifta um ham. Hann tók
ofan f'yrir henni, og heilsaði henni kuiteislega og glaðlega.
»Ungfiú Despardc, mælti hann, »jeg var einmitt að
hugsa um að heimsækja yður. Jeg vildi gjaruan óska
j’ður til hamingju í tilef'ni af — e — trúlofun yðarc.
Nóra Despard roðnaði.
• Þakka yður fyrir, herra Rae«, svaraði hún. »Þjer
þekkið vist hann Tom — hann herra JTrith — eða er
ekki svo?«
Rae þagði litla stund. Hann varð náfölur í framan,
og þegar hann loksins svaraði, var auðsjeð, að hann átti
mjög erfitt með það.
»Jú, jeg þekki hann«.
Nóra leit hvatskeytislega til hans. Þau hjeldu áfram
um hríð.
»Segið mjer eitt, herra Rae«, mælti hún, »hvers vegna
geðjast yður ekki að honum Tom?«
Rae beit á vörina og ljet brýrnar síga.
»Jeg vil helzt komast hjá því, að segja yður það,«
svaraði hann; »gerið þess vegna svo vel, að leggja ekki
fieiri spurningar í þá átt fyrir mig, ungíru Despard«.
Nóra nam staðar.
»Herra Rae«, mælti hún, »jeg hefi ætíð álitið yður
allra mesta sómamann. En enginn heiðvirður maður talar
illa um annan mann, sem ekki heyrir til. Jeg álít þess
vegna rjettast, að kveðja yður«.
Og svo hneygði hún sig lítið eitt fyrir Rae og
skundaði á brott, án þess að kæra sig nokkurn skapaðan
hlut um sára raunasvipinn á andliti manns þess, er
eiskaði hana.
II. I
Salurinn og allar áhorfendastúkur i leikhúsinu voru
troðfullar af áhorf'endum, og voru það flest heldri stjett-
ar menn. Herra Tom Frith sat hjá unnustu sinni, ungfrú
Nóru Despard, í einni stúkunni. Hún hafði loksins getað
f'engið hann til að koma með sjer, til þess að horfa á
hinar dásamlegu og ágætu >lifandi myndir« (Kinematograf-
myndii), sem allir Lundúnabúar kepptu eftir að fá að sjá.
Þetta kvöld átti einmitt að sýna nýjar myndir, sem
aldrei hölðu verið sýndar áður, og var sagt, að fleatar
þeirra væru teknar af strætalífinu í Lundúnum. Skemmt-
unin byrjaði með þvi, að ungfrú Claire Dumsut, hin nafn-
kunna frakkneska söngmær, kom fram á leiksviðið og
söng ljómandi fallegt lag. Að því loknu hneygði hún
sig f'yrir áhorfendunum, og hvarf bak við tjöldin. Svo
hófst myndasýningin.
Nóra varð alveg frá sjer numin af því, hve niyndirn-
ar voru góðar. Þær voru svo náttúrlegar, að varla var
mögulegt að sjá annað, en að þær væru lifandi, eða
rjettara sagt, það var alveg eins og maður sæi mennina
sjálfa, sam myndirnar voru af.
>En hvað það væri gaman, að fá að sjá mynd af
sjálfri sjer, Tom«, hvíslaði hún að unnusta sínum. I sama
bili var skift um mynd, og nú skuluð þið fá að heyra,
hvað hún sá. »
Það var ein af fjölförnustu götunum í Lundúnum. E 'tir
götunni kom dauða-drukkinn maður. Hann slagaði sitt
á hvort yfir götuna, og menn viku til hliðar, til þess að
láta hann ekki rekast á sig. Allt f einu kemur ung stúlka
út úr húsi einu, og ætlar að koma áleiðis eftir götunni.
Fulli maðurinn staulast áfram, nær i stúlkuna, og tekur
með báðum höndum utan um hana. I sama bili kemur
hár og grannvaxinn maður, laglegur í sjón, út úr mann
þyrpinguuni. Hann vindur sjer að fulla manninum, þrifur
annari hendinni i öxlina á horum, en getur honum dug-
lega ráðningu með hinni. Mannþyrpingin ryðst áfram.
Myndin hverfur.
Nóra haíði horí't á þessa mynd, alveg eins og liún
væri heilluð af henni. En um leið og myndin hvarf, rak
hún upp hátt hljóð, og fjell i ómegin.
Lesendurnir vilja máske fá að heyra, hvers vegna
henni varð svona íllt við að sjá myndiua. Jeg skal segja
ykkur það. Fulli maðurinn, sem hún sá á myndinni,
var einmitt sami maðurinn, sem nú sat við hliðina á
henni, eða með öðrum orðum, hann Tom Frith, unnustinn
hennar; og maðurinn, sem tók hann, og veitti honum
ráðninguna, var enginn annar en hann Bertram Rae.
if
* *
Nóra Despard giftist aldrei honum Tom Frith. Ef
hún hefði gert það, þá væri hún nú ekki frú Nóra Rae
en það er eiumitt það, sem hún er.
Skrftlur.
—o:o—
Faðirinn: Það er nú svona, sonur góður, án pen-
inga getur maður ekki gert neitt.
Sonurinn: O-jú pabbi, eitt getur maður þó gert,
þótt peningana vanti.
Faðirinn: Og hvað er nú það?
Sonurinn: Að safna skuldum,
*
_* *
Fresturinn (við konu, sem hefir verið að kvarta
fir því, að maðurinn sinn væri vondur við sig): Hafið
jer reynt, að safna glæðum elds yfir höfði honum ?
Konan: Nei, prestur minn, það hefijeg aldrei reynt,
en jeg hefi reynt, að hella yfir hann sjóðandi vatni.
Prentsmiðja Stefáns Runólíssonar.