Haukur - 01.03.1910, Blaðsíða 5

=9
l
/Efintýri Sherlock Ijolmes Leynilögreglusögur eftir A. Conan Doyle
^ - ; L
Rauðar rúnir.
SíÖari lilntinn.
Meðal hinna síðustu daga heilögu.
(Framh.).
Þreyttar og syíjaðar sátu þær um morguninn
allar i hóp við líkbörurnar, og var þá hurðinni
allt í einu hrundið upp, og maður einn, illúð-
legur útlits, veðurbarinn og tötrugur, kom æð-
andi inn i herbergið. Hann leit hvorki við kon-
unum, nje ávarpaði þær nokkuru orði, heldur
æddi hann beina leið að líkinu, laut ofan að því,
°g þrýsti með auðsærri lotningu föstum kossi á
uákalt enni þess. Og i sömu svipan greip hann
una hægri hönd þess, og dró giftingarhringinn af
fingrinum á því.
»Með þennan hring á sjer skal hún ekki
verða jörðuð?« tautaði hann með gremjulegri
fyrirlitningarröddu. Og áður en konurnar höfðu
uttað sig, eða haft rænu og ráðrúm til þess að
knlla á hjálp, var hann hlaupinn út úr herberg-
Jnu og horfinn með öllu. Atburður þessi var svo
einkennilega ótrúlegur, tók svo stuttan tima, og
kom konunum svo á óvart, að þær myndu tæp-
lega hafa getað hugsað sjer annað, en að það
hefði einungis verið draumsjón, og þær hefðu
eflaust átt erfitt með að sannfæra aðra um það,
að hann hefði í raun og veru verið annað, ef sú
ðhrekjandi staðhöfn, að hringurinn var horfinn,
hefði ekki sannað hið gagnstæða. En hringurinn
var, sem sagt, horfinn, og það varð að jarða
Lucy án þessa merkis um það, að hún hafði
verið gift Drebber.
Jeíferson Hope hafðist við til og trá á fjöll-
unum í nokkra mánuði, og lifði þar reglulegu
vdlimannalífi. Og hann hugsaði ekki um annað,
hvorki nótt nje dag, en það, hvernig hann gæti
hefnt sin sem allra grimmilegast á óvinum sín-
um. Kvissögur tóku að ganga um bæinn um
það, að einhver kynleg vera hefði öðru hvoru
sjezt laumast úr einum stað í annan þar í grennd-
inni, og stundum höfðu menn sjeð hana álengd-
ar i afviknum klettaskorum uppi í fjöllunum.
Einu sinni kom byssukúla fljúgandi inn um
glugga Strangersons, og lenti i vsggnum rjett hjá
honum. Og í annað skifti var Drebber á gangi
Undir háum hamri, og fjell þá ofan af hamars-
firúninni stóreflisbjarg, sem hefðij orðið honum
að bana, ef hann hefði ekki verið svo snarráður,
að fleygja sjer allt í einu niður á grúfu.
Þeir Drebber og Strangerson þurftu ekki
langan umhugsunartima, til þess að komast að
niðurstöðu um það, hver það var, sem vildi þá
fciga og sýndi þeim þessi banatilræði. Og þeir
fóru hvað eítir annað með Qölmenni mikið upp
um ijöll og firnindi, til þess að reyna að finna
og handsama fjandmann sinn, og ráða hann af
dögum. En leit þeirra varð ætíð árangurslaus.
Svo tóku þeir það ráð, að vera svo varir um sig
sem þeim var auðið, fóru aldrei út íylgdarlausir,
komu aldrei undir bert loft þegar farið var að
skyggja, og höfðu á nóttunni varðmenn í öllum
áttum kringum hús sín.
Að nokkrum tíma liðnum gátu þeir þó hætt
aftur við þessar varúðarreglur, með því að nú
heyrði enginn neitt eða sá lengur til óvinar
þeirra, og þeir voru farnir að gera sjer vonir
um það, að tíminn myndi hafa kælt hatur hans,
og sefað hefndargirni hans.
En það var samt sem áður öðru nær, en að
svo væri. Hatur hans og hefndarþorsti hafði
þvert á móti aukizt og magazt með tímanum,
þótt vart væri á það bætandi. Jefferson var ó-
væginn og þybbinn að eðlisfari, og hefndarhug-
urinn hafði tekið sálu hans þeim heljartökum,
að hann gat alls ekki um annað hugsað.
En hann var sjerlega hagsýnn maður. Hann
hafði smám saman komizt að þeirri niðurstöðu
að jafnvel þótt hann væri harðger og hraustur
að upplagi, þá gæti hann þó ekki til lengdar
þolað þessa æfi. Þessi dvöl hans dag og
nótt undir beru lofti, kuldinn, vosbúðin og
lítil, ill og óheilnæm fæða, hafði að lokum gert
hann máttfarinn og veikburða, og ef hann dæi
nú eins og rakki einhvers staðar hjerna uppi i
afdölum, hvað átti þá að verða úr allri hefnd-
inni? Og honum var það fullkomlega ljóst, að
þetta hlytu að verða örlög sín, ef hann hjeldi
áfram sama lífi og hingað til. Og hann sá það,
að með þessu var hann einmitt að hjálpa fjand-
mönnum sínum til þess, að komast undan hefnd-
inni. Þess vegna lagði hann af stað aftur, þótt
sárnauðugt væri, til námanna í Neveda-fjöllun-
um, til þess að reyna að rjetta við aftur, og
safna sjer peningum, nægum til þess, að geta
komið fram áformi sínu, án þess að þurfa að
þola skort.
Upphaflega ætlaði hann sjer ekki að vera
fjarverandi nema í mesta lagi eitt ár, en ýms
ófyrirsjáanleg atvik urðu þess valdandi, að hann
gat ekki farið burt aftur úr námunum, fyr en
að hjer um bil fimm árum liðnum. En þótt
svona langur tími væri liðinn, var þó ranglæti
það, sem hann og vinir hans höfðu orðið fyrir,
honum enn í jafn fersku minni, eins og áður en
hann fór, og hefndarþostinn var jafn sár eins og
nóttina skelfilegu, er hann stóð við gröf Johns
Ferriers. Hann bjó sig dularbúningi, og tók sjer
nýtt nafn, og lagði svo af stað til Saltvatnsborg-
33 -
- 34 —